Η έκθεση του ΔΝΤ με τα «μάτια» του μνημονιακού και του αντιμνημονιακού

ΕΡ: Ποια είναι η εκτίμησή σας για το περιεχόμενο της έκθεσης του ΔΝΤ σχετικά με την πορεία της χώρας μας?

Μνημονιακός: Κατ’ αρχήν η έκθεση αποτελεί μια ολοκληρωμένη και σοβαρή προσέγγιση της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας μέσα βεβαίως από την οπτική των συντακτών της. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι εκθέσεις αυτών των διεθνών οργανισμών εμπεριέχουν και στοιχεία σκοπιμότητας, χωρίς βεβαίως –τουλάχιστον ενσυνειδήτως- να παίρνουν το ρίσκο της κακής πρόβλεψης και κατ’ επέκταση τη μείωση του κύρους τους. Η έκθεση για μένα συνοψίζεται σε 3 τίτλους: Θετική πορεία της χώρας – Κίνδυνοι από μειωμένα έσοδα και κοινωνική κόπωση – Ανάδειξη του φθινοπώρου ως κρίσιμης περιόδου για την ομαλή πορεία της χώρας.

Αντιμνημονιακός: Νομίζω ότι αποτίμηση της έκθεσης του ΔΝΤ, πρέπει να γίνει με 3 βασικά κριτήρια: Τεχνοκρατικό, Πολιτικό και Κοινωνικό. Σε τεχνοκρατικό επίπεδο η εμπειρία του ΔΝΤ είναι και δεδομένη και αναμενόμενη. Υπενθυμίζω πάντως ότι λείπει η σύγκριση και η αυτοκριτική σε σχέση με υπερβολές, λάθη και ανακρίβειες προηγούμενων αντίστοιχων εκθέσεων. Σε πολιτικό επίπεδο προσπαθούν να διατηρήσουν ισορροπία μεταξύ της κριτικής για καθυστερήσεις, αλλά και της στήριξης της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Είναι κατανοητό ότι δε θέλουν να την αδειάσουν, επειδή ξέρουν ότι προς το παρόν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν αποτελούν προνομιακούς συνομιλητές. Σε κοινωνικό επίπεδο, είναι εμφανής η αμηχανία των συντακτών καθότι από τη μία αναγνωρίζουν τα αδιέξοδα εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά από την άλλη εμμένουν στις ίδιες συνταγές κοινωνικής αναλγησίας.

ΕΡ: Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει, ή αντίστοιχα σας κάνει πιο αισιόδοξους, στο περιεχόμενο της έκθεσης?

Μνημονιακός: Νομίζω ότι η έκθεση αποτυπώνει ξεκάθαρα την πολιτική απόφαση του ΔΝΤ, να πιέσει με κάθε μέσο τους Ευρωπαίους ώστε να υπάρχει πραγματικό κούρεμα του χρέους. Αυτή η στάση ενδυναμώνει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας και επιτρέπει στο «Μέτωπο της Ευθύνης και της Προοπτικής» να συνεχίσει τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις με την πεποίθηση ότι απολαμβάνει τουλάχιστον της κοινωνικής ανοχής σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Από εκεί και πέρα αυτό που με ανησυχεί, είναι η απολυτότητα των δανειστών και τα στενά χρονοδιαγράμματα που θέτουν για τη μείωση του δημόσιου τομέα και την απόδοση της αναδιοργάνωσης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Αυτή η απολυτότητα μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες και δυσάρεστες για εμάς αποφάσεις σε περίπτωση που η εγχώρια ηγετική τάξη δε θα καταφέρει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του προγράμματος.

Αντιμνημονιακός: Μοναδικό ελπιδοφόρο σημείο της έκθεσης είναι η -για άλλη μια φορά- απόδειξη του δογματισμού, της αδιαλλαξίας και της κρυφής ατζέντας του ΔΝΤ. Ενώ για πρώτη φορά παραδέχονται την έκταση των κοινωνικών αδικιών (για παράδειγμα, αναφέρουν ότι υπάρχουν 400.000 οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο και 800.000 άνεργοι για διάστημα μεγαλύτερο των 12 μηνών), ζητάνε διεύρυνση των απολύσεων (μας αποκάλυψαν κόντρα στις διαβεβαιώσεις ότι αρκετοί από αυτούς που θα τεθούν σε κινητικότητα τελικώς θα απολυθούν) και αύξηση των φόρων. Νομίζω ότι όλα αυτά συνεισφέρουν στην αφύπνιση των βολεμένων νεοελλήνων που κάποια στιγμή πρέπει να αφήσουν τη θαλπωρή του καναπέ τους. Τι με φοβίζει τώρα? Απολύτως τίποτα! Είμαι αρκούντως συνειδητοποιημένος για το ποιοι είναι, τι υπηρετούν και που οδηγούν τη χώρα μας. Μην τα ξαναλέμε.