Αντίθετες απόψεις για την υπογραφή του νέου Μνημονίου

Ερώτηση: Ποια είναι η άποψή σας για τη συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με την υπογραφή νέου Mνημονίου;

Μνημονιακός: Νομίζω ότι όπως και πολλές άλλες φορές ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα γίνεται με όρους εντυπωσιασμού και προχειρότητας με αποτέλεσμα να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος.

Έτσι και τώρα. Την ώρα που βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη φάση του προγράμματος και το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να τηρούμε – έστω και κατά προσέγγιση- τις βασικές μας δεσμεύσεις για να μη δίνουμε δικαιώματα,εμείς αναλωνόμαστε σε σενάρια τρόμου δημιουργώντας νέες εστίες αντιπαράθεσης. Επί της ουσίας τώρα όπως έχω ξαναπεί είναι άλλο η τεχνοκρατική και άλλο η πολιτική αξιολόγηση ενός προγράμματος. Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς δεν υπάρχουν νέα και παλιά Μνημόνια.

Υπάρχει μία ξεκάθαρη συμφωνία με τους δανειστές που εάν δεν μπορούμε να την τηρήσουμε – μερικές φορές όχι με αποκλειστικά δική μας ευθύνη- πρέπει να είμαστε πολιτικά ισχυροί και γεωπολιτικά δυνατοί ώστε να μην μας επιβληθούν δυσβάστακτοι όροι.

Αντιμνημονιακός: Είναι ξεκάθαρο ότι για άλλη μία φορά και με δεδομένη την αναιμική κοινωνική αντίδραση στη μνημονιακή λαίλαπα ότι εφαρμόζεται ξανά το «δόγμα του σοκ». Νέα ενοχικά σύνδρομα, στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων , καταστροφικά σενάρια συνθέτουν μία επικοινωνιακή καταιγίδα ώστε το επόμενο τρίμηνο οι πολίτες να είναι έτοιμοι για τα χειρότερα. Εάν δούμε με προσοχή τη νέα στρατηγική μετά την αποτυχία του success story ήρθε η ώρα του ρεαλισμού και της «τελευταίας φοράς». Ξανά για τελευταία φορά θα μειωθούν οι μισθοί, θα μπουν νέοι φόροι, θα γίνουν νέες απολύσεις. Πολύ φοβάμαι όμως ότι υποτιμούν δύο παράγοντες: την κοινωνική ανοχή της μεσαίας τάξης και τη δυναμική της ύφεσης η οποία θα δημιουργήσει ένα ντόμινο κλεισίματος επιχειρήσεων και αύξησης της ανεργίας.

Ερ: θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι και οι δύο διατηρείτε μία απόλυτη στάση που λογικά ξεκινάει από τις διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές σας αφετηρίες. Εάν όμως τη δεδομένη στιγμή σας ζητούσαν να συμβουλέψετε αυτούς που λαμβάνουν τις κυβερνητικές αποφάσεις τι θα προτείνατε;

Μνημονιακός: Σύμφωνα με την προσωπική μου ανάλυση τα βασικά αίτια που φτάσαμε ως εδώ είναι δύο: η αδυναμία της εγχώριας πολιτικής τάξης να υπερβεί το ταμπού του πολιτικού κόστους και οι ευρύτερες ανακατατάξεις που έφερε η κρίση της αμερικάνικης οικονομίας το 2008.Σήμερα έχουμε μία κυβέρνηση που έχει συνδέσει την τύχη της με την επιτυχία του Προγράμματος και τολμά να κάνει ρήξεις και τομές που πριν λίγους μήνες θα φαινόντουσαν ανέφικτες (πχεξορθολογισμός και αξιολόγηση δομών δημόσιου τομέα) και παράλληλα μία διεθνή κοινότητα, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, όπου επιζητεί σοβαρούς και αξιόπιστους συνομιλητές στην περιοχή μας. Τώρα νομίζω ότι είναι η ευκαιρία μας . Ούτε βήμα πίσω στις μεταρρυθμίσεις και ένας διακριτός γεωπολιτικός ρόλος στην περιοχή. Εάν γίνουν αυτά τα δύο ( που ούτε εύκολα, ούτε δεδομένα είναι) τότε θα έχουν μπει οι βάσεις για μία νέα αρχή.

Αντιμνημονιακός: Nα κατανοήσουν επιτέλους αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις ότι οι λύσεις δεν μπορούν να έρθουν από τις ελίτ,χωρίς να έχουν προηγηθεί οι απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες. Οι πολλοί είναι αυτοί που έχουν υποστεί αιματηρές θυσίες και που πρέπει να ανακτήσουν την πίστη τους στους θεσμούς και στους πολιτικούς τους ηγήτορες. Οι πολλοί είναι αυτοί που πρέπει να πιστέψουν ξανά ότι υπάρχει ελπίδα και ότι όλες αυτές οι θυσίες δεν θα πάνε χαμένες. Αυτό προυποθέτει πέρα από την απαραίτητη πολιτική βούληση τη διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου και τη διατύπωση ενός νέου εθνικού αφηγήματος για την πορεία και την προοπτική της χώρας την επόμενη εικοσαετία.

Παράλληλα θα πρέπει να παραμερίσουμε ιδεοληψίες και μικροκομματικές σκοπιμότητες και να αξιοποιήσουμε την ανάγκη για σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή. Με κατάλληλες συμμαχίες και πολιτική ευελιξία να εξισορροπήσουμε τις όποιες οικονομικές μας αδυναμίες με την γεωπολιτική μας υπεραξία.

Διαβάστε επίσης:

Η έκθεση του ΔΝΤ με τα «μάτια» του μνημονιακού και του αντιμνημονιακού