Σε θέση αναμονής η Αθήνα για τη στάση Λεπέν στην Ευρώπη και οι αστερίσκοι στις σχέσεις με τον Μακρόν
Η τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας στο Καλλιμάρμαρο στη Γαλλία, εν όψει των Ολυμπιακών αγώνων που αρχίζουν σε λίγες ημέρες, στο Παρίσι, ήταν ένα σημαντικό αθλητικό και διπλωματικό γεγονός.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν είχε εκφράσει τη βούληση να παραστεί ο ίδιος στην εκδήλωση και οι διπλωματικές διαβουλεύσεις είχανε ξεκινήσει. Όμως παραμονές της τελετής, η επίσκεψή του ματαιώθηκε. Στους διαδρόμους του υπουργείου εξωτερικών και του υπουργείου Αμυνας κάποιοι έλεγαν για δυσαρέσκεια της ελληνικής κυβέρνησης σε χειρισμούς του Μακρόν που αφορούσαν στην παράδοση των γαλλικών φρεγατών. Το θέμα δεν πήρε έκταση. Επικράτησε η λογική ότι η Γαλλία είναι ιστορικά ένας παραδοσιακός σύμμαχος.
Στο Μέγαρο Μαξίμου έφταναν όμως και πληροφορίες και για όχι και τόσο φιλική στάση Γάλλων ευρωβουλευτών σε θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος σε συζητήσεις εντός του
ευρωκοινοβουλίου.
Ούτε όμως και αυτό το θέμα πήρε έκταση. Ίσως γιατί οι ελληνογαλλικές σχέσεις είχαν μια σταθερότητα και είχε προηγηθεί η σημαντική ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία και η παράδοση των Rafale. Όμως ο πρωθυπουργός κράτησε τις πληροφορίες στο συρτάρι του στο γραφείο του Μεγάρου Μαξίμου που έλεγαν ότι ο Μακρόν ίσως έχει απογοητεύσει πολλούς εντός και εκτός Γαλλίας.
Και τώρα ήρθε στο προσκήνιο η Μαρίν Λεπέν. Που όλα δείχνουν ότι ήρθε για να μείνει. Και σηματοδοτεί μια τάση την οποία καμμία ευρωπαική πρωτεύουσα δεν μπορεί να αγνοήσει.
Όπως είπε και χτες ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς «η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει αν θα σεβαστεί τις αξίες της ή θα αφεθεί στη δίνη της καταστροφικής ατζέντας που λέγεται πολιτική ορθότητα και ακραίος δικαιωματισμός. Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα ενίσχυσε τις πολιτικές δυνάμεις που υπεραμύνθηκαν της ταυτότητας, ατομικής, εθνικής κι ευρωπαϊκής. Είναι καθαρό ότι αποδοκιμάστηκε η Woke Ευρώπη, η Ευρώπη της αθρόας λαθρομετανάστευσης, της ακατανόητης ενεργειακής πολιτικής της “πράσινης μετάβασης” με τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, της αποβιομηχάνισης, της ανεργίας, της διατροφικής κρίσης, της λογοκρισίας, και της κοινωνικής αποδιοργάνωσης. Φαινόμενα όπως η προσπάθεια αποπνευματικοποίησης της Ευρώπης, η προσπάθεια αποΧριστιανοποίησής και η ραγδαία «ισλαμοποίησή» της - δείτε την Αγγλία και το Βέλγιο, για παράδειγμα- δεν οδήγησαν σε έναν πιο φιλελεύθερο κόσμο αλλά σε έναν κόσμο μη κοινωνικό, ασύδοτο, ατομικιστικό. Οι λαοί όμως δηλώνουν ότι δεν συμφωνούν. Γι αυτό και υπήρξε Ευρωπαϊκή στροφή προς τα Δεξιά. Από τη Σκανδιναβία μέχρι το Νότο, επικράτησαν οι δεξιές αντιλήψεις. Ετσι, όσα κεντρο-δεξιά κόμματα είχαν προσαρμοστεί έγκαιρα, όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά αύξησαν και τα ποσοστά τους, όπως στη Γερμανία. Οσα πάλι παρέμειναν προσηλωμένα στην πολιτική ορθότητα κατέρρευσαν, όπως στην Ιταλία και στη Γαλλία. Και τα νεφελώδη κεντρώα ιδεολογικά σχήματα, όπως εκείνο του Μακρόν, πανηγυρικά ηττήθηκαν. Αυτή ήταν, ξεκάθαρα, η ετυμηγορία των πολιτών της Ευρώπης».