Εκλογές 2014 - Πριν ψηφίσω να μην ξεχάσω: Οι δήθεν διαπραγματεύσεις

Από τον Ιούνιο του 2012 όταν έπεσαν οι υπογραφές σχηματισμού της, η τρικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη δεσμεύτηκε στον ελληνικό λαό να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο. Το έκανε; Προφανώς όχι.

Θυμίζουμε ότι λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβρη του 2012, οι κοινοβουλευτικές ομάδες των τριών κομμάτων ψήφιζαν με κλειστά μάτια ακόμα ένα νέο πακέτο μέτρων που περιείχε το ίδιο μείγμα σκληρών μέτρων λιτότητας, αντίστοιχο με τα προηγούμενα επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.

Τα μέτρα τελικά ψηφίστηκαν παρότι η κοινωνία στο εσωτερικό της ασφυκτιούσε βλέποντας τις προεκλογικές υποσχέσεις να... εξαϋλώνονται. Τότε εφευρέθηκε το επιχείρημα της... «ανάκτησης της αξιοπιστίας», ως προϋπόθεση για δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις με την Τρόικα.

"Θα διαπραγματευτούμε καλύτερα όταν ανακτηθεί η αξιοπιστία μας" έλεγαν στα τέλη του 2012 ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, μοιράζοντας ξανά τις ίδιες υποσχέσεις στον ελληνικό λαό, αλλά με διαφορετικό «περιτύλιγμα» αυτήν την φορά.

Τότε είναι που ανακύπτει το θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, που έθετε το ΔΝΤ. Ακόμα μία υπόσχεση για διαπραγμάτευση υπέρ των συμφερόντων της χώρας, έμεινε στα χαρτιά αφού οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που μετείχαν στα κρίσιμα Eurogroups εκείνους τους μήνες (Οκτώβριος- Νοέμβριος 2012) παρέμεναν... εκκωφαντικά σιωπηλοί αφήνοντας την Ελλάδα στο έλεος της κόντρας μεταξύ του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων.

Για ακόμα μία φορά, κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν πάλι για εμάς με την κυβέρνηση να ακολουθεί την τακτική που έλεγε πως... «όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, τα βατράχια πρέπει να μένουν στην άκρη».

Ως αποτέλεσμα, η συμφωνία του Δεκεμβρίου 2012 για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, να παρουσιάζεται τότε ως μία "επιτυχία" αλλά στην πραγματικότητα αποδείχθηκε εκ των υστέρων ανεπαρκής και ατελέσφορη, πράγμα που αποδεικνύεται ότι σήμερα δύο χρόνια μετά το θέμα του δημόσιου χρέους ανακύπτει και πάλι με ακόμα πιο εμφατικό τρόπο.

Τους μήνες που ακολουθούν, η περίφημη «καραμέλα» της διαπραγμάτευσης χρησιμοποιείται ξανά και ξανά, αλλά μόνο λεκτικά από τα στελέχη της κυβέρνησης.

Επί του πρακτέου, η Τρόικα επέβαλε συνεχώς τους όρους της με τα ίδια εκβιαστικά τελεσίγραφα, απειλές, εξευτελιστικές επιταγές. Σήμερα και πάλι, η διαπραγμάτευση για τη νέα ελάφρυνση χρέους παραμένει κενό γράμμα, αφού η κυβέρνηση περιμένει σαν "ώριμο φρούτο" τις αποφάσεις των Ευρωπαίων, οι οποίοι όπως όλα δείχνουν έχουν προκαθοριστεί και δρομολογηθεί χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψη οι ανάγκες της χώρας για μία δραστική ανάσα από το υπέρογκο δημόσιο χρέος της, που μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνο με μία επιλογή: την διαγραφή μέρους του και όχι την επιμήκυνση του φορτώνοντας στις επόμενες γενεές τα "σπασμένα" για την αποπληρωμή του.

Μετά από όλα αυτά δεν είναι λογικό ο ελληνικός λαός να κρατάει πολύ μικρό καλάθι στις μεγαλόστομες υποσχέσεις για τις καλύτερες μέρες που υπόσχονται κάποιοι ότι θα έρθουν μετά τις ευρωεκλογές;

Συνεχίζεται...