Κυβερνητική παρωδία επικών διαστάσεων με την υπόθεση Σφακιανάκη
Η ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΣΕ ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΑ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ – ΘΥΜΗΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ «ΓΡΑΨΕ-ΣΒΗΣΕ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΝΥΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΗΣ ΔΙΩΞΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
Ο άνθρωπος που έστησε από την αρχή το Σώμα που ξεσκέπασε σοβαρές υποθέσεις παιδικής πορνογραφίας, παιδεραστίας και ανέδειξε το φαινόμενο του μαθητικού cyberbullying, βρέθηκε σε μόλις ένα εικοσιτετράωρο στη δίνη της κομματικής «σκούπας» που έστησαν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, οι οποίοι μήνες νωρίτερα έπλεκαν το εγκώμιό του για το έργο του και εξυμνούσαν την προσφορά του.
Θέλησαν να τον μεταθέσουν στην θέση του πρoϊσταμένου του Κλάδου Διοικητικής Υποστήριξης και Ανθρώπινου Δυναμικού. Ο ίδιος έκανε λόγο για προσπάθειες κάποιων να τον παροπλίσουν. Υπέβαλε ένσταση κατά της αντικατάστασής του και εν τέλει κατόρθωσε να παραμείνει στη θέση του αλλά αναβαθμιζόμενος μέσω… υποβαθμίσεως.
Αυτή την περίεργη «συνταγή» υιοθέτησε τελικά το Μαξίμου και αναλύεται ως εξής: Ο Μανώλης Σφακιανάκης θα τοποθετηθεί βοηθός επιτελάρχη της ΕΛΑΣ και θα διατηρεί ταυτόχρονα .. εποπτεία της Διεύθυνσης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, στην οποία προΐστατο έως και προχθές, Τετάρτη (17/02/2016), όπου, όμως, άλλος θα είναι επικεφαλής!
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως η κυβέρνηση επιχειρεί, μέσω αναδίπλωσης, να αμβλύνει τις εντυπώσεις που προκάλεσε η αναίτια μετάθεση του ανώτατου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ. και ταυτόχρονα να μην «αδειάσει» ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος, όπως ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας, λίγες ώρες μάλιστα μετά την υποβολή παραίτησης από τον αναπληρωτή υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Παναγιώτη Σγουρίδη.
Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση Σφακιανάκη έχει δύο μεγάλους ηττημένους: τον κομματισμό και το εκτελεστικό του όργανο, την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Αλήθεια, πού πήγαν, άραγε, εκείνα τα παχυλά λόγια περί αξιοκρατίας και επικράτησης των εργατικών ανθρώπων, που τόσο πολύ έδειχναν να νοιάζουν τον σημερινό πρωθυπουργό;
Δυστυχώς, οι ταγοί της εξουσίας παραμένουν χαμένοι στη δική τους φανταστική μετάφραση, εκεί όπου η αλαζονεία της εξουσίας και το ρουσφέτι αναδεικνύονται στα πρώτα και καλύτερα πολιτικά «αθλήματα» της κυβέρνησης της «δεύτερης φοράς Αριστερά».
Το «ρεσιτάλ» Τόσκα στη Βουλή
Η χθεσινή σπουδή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Τόσκα να αποκαλέσει «δημοσιοσχεσίτη» έναν - κατά γενική ομολογία – ικανό και αποτελεσματικό ανώτατο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ., προκαλεί, το λιγότερο, θυμηδία. Με αυτόν τον χαρακτηρισμό θέλησε να «κοσμήσει» ο πολιτικός προϊστάμενος το «πασαπόρτι» του υφισταμένου του. Δείγμα κακίας, εμπάθειας; Κανείς δεν ξέρει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν μια κυβέρνηση διορίζει ανερυθρίαστα σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων αοιδούς του λαϊκού ρεπορτορίου ή στελεχώνει γραφεία ανύπαρκτων πλέον Κοινοβουλευτικών Ομάδων με συγγενείς, βαφτιστήρια, ξαδέρφια και ανίψια, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά σε αυτό τον τόπο.
Ο Ν. Τόσκας είναι διπλά εκτεθειμένος, ιδίως μετά την ανακοίνωση του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. που έκανε δεκτή την ένσταση του Μ. Σφακιανάκη, εγκρίνοντας την παραμονή του στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.
Αφενός, απέναντι στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, δεν έκρυψε τον εκνευρισμό του για τον όλο χειρισμό της υπόθεσης Σφακιανάκη και το ατέλειωτο «γράψε-σβήσε» που μεσολάβησε μέχρι να «κλειδώσει» η τοποθέτηση του ανώτατου αξιωματικού στην τωρινή θέση του.
Αφετέρου, όμως, και αυτό είναι το πιο σοβαρό, απέναντι στην κοινωνία, τους πολίτες, που γίνονται για πολλοστή φορά μάρτυρες ενός συστήματος επιλογής και κρίσης προσώπων και στελεχών, το οποίο, μάλλον, θα προσιδίαζε περισσότερο σε τακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Είναι το ίδιο ακριβώς σύστημα που επιθυμεί τη διάλυση των Ανεξάρτητων Αρχών και τη δημιουργία «Κομισαριάτων» που θα περνούν από την κομματική κρησάρα τα πάντα και θα αποφασίζουν, κατά το δοκούν, τι είναι καλό και τι όχι για τούτη την ταλαίπωρη χώρα. Είναι το ίδιο ακριβώς σύστημα που διακατέχεται από ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την αξιοκρατία και την αριστεία.
Και, σε τελευταία ανάλυση, είναι το ίδιο ακριβώς σύστημα που προσπαθεί να ελέγξει καθ’ ολοκληρίαν τη δημόσια σφαίρα και κατ’ επέκταση το ελληνικό Διαδίκτυο. Όμως, αυτό, είναι μια άλλη ιστορία…