Γλιτώνουν Μαρτίνης και Χλαμπουτάκης από την πληρωμή 3.282.273 ευρώ για το «Ερρίκος Ντυνάν»

Ο πρώην αντιπρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου διετέλεσε 113 μέρες άμισθος πρόεδρος του Ερρίκος Ντυνάν, (από 1η Ιανουαρίου έως 9 Απριλίου 2013), ενώ ο πρώην αντιπρόεδρος του νοσοκομείου Ανδρέας Μαρτίνης ουσιαστικά εκτελούσε, τότε, καθήκοντα προέδρου.

Την περίοδο εκείνη το Κέντρο Ελέγχου Μεγάλων Επιχειρήσεων πραγματοποίησε στο Ερρίκος Ντυνάν έλεγχο για τις χρήσεις της τριετίας 2010-2013. Κατά τον έλεγχο διαπιστώθηκαν φορολογικές παραβάσεις και φοροδιαφυγή. Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι ενώ υπέβαλε το νοσοκομείο μηνιαίες δηλώσεις φόρου μισθωτών υπηρεσιών δεν κατέβαλε το φόρο, ενώ υπέβαλε μηνιαίες δηλώσεις φόρου ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης δεν πραγματοποιούσε την ταυτόχρονη καταβολή του φόρου κ.λπ.

Παράλληλα, για το διάστημα των 113 ημερών, ο έλεγχος καταλόγισε στον πρώην αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, μεταξύ των άλλων, μη απόδοση: φόρου μισθωτών υπηρεσιών 2.604.362 ευρώ, ειδική εισφορά αλληλεγγύης 266.499 ευρώ, φόρο αμοιβών ελευθέρων επαγγελματιών 109.991 ευρώ, φόρο αμοιβών τρίτων 6.566 ευρώ, φόρο αμοιβών προμηθειών Δημοσίου 290.108 ευρώ, φόρο αμοιβών μελών Διοικητικού Συμβουλίου 4.695 ευρώ. Συνολικά καταλογίστηκαν 3.282.273 ευρώ.

Μετά τον έλεγχο στον πρώην δικαστικό λειτουργό επιβλήθηκαν απαγορευτικά μέτρα (διασφαλιστικά μέτρα) και συγκεκριμένα: α) απαγόρευση μεταβίβασης των περιουσιακών του στοιχείων, β) δέσμευση του 50% όλων των τραπεζικών λογαριασμών του και γ) δέσμευση του 50% του περιεχομένου των θυρίδων του (χρήματα, κ.λπ.) σε όλα τα τραπεζικά ιδρύματα στην Ελλάδα και στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.

Ο πρώην δικαστικός λειτουργός υποστήριξε ότι ήταν πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού (Ε.Ε.Σ.) και παράλληλα άμισθος πρόεδρος του Ερρίκος Ντυνάν, ενώ δεν είχε διενεργήσει καμία διαχειριστική πράξη στο εν λόγω νοσοκομείο. Αντίθετα, ο Ανδρέας Μαρτίνης ασχολείτο με τις οικονομικές συναλλαγές, εξέδιδε εντάλματα πληρωμής, κ.λπ.

Ο πρώην αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου κατέφυγε στη διεύθυνση επίλυσης διαφορών της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, αλλά η ενδικοφανής προσφυγή του, όπως λέγεται, απορρίφθηκε. Έτσι, προσέφυγε στα Διοικητικά Δικαστήρια και στη συνέχεια στο ΣτΕ, όπου τελικώς δικαιώθηκε, αφού σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. 1769/2018 απόφαση του Β’ Τμήματος του ΣτΕ: «Κατά την έννοια των διατάξεων του άρθρου 46 του ΚΦΔ, στενώς ερμηνευτέων ενόψει της σοβαρής επέμβασης που ενέχει η ενεργοποίηση των επίδικων μέτρων σε βάρος της οικονομικής και επαγγελματικής ελευθερίας των καθ΄ών τα μέτρα αυτά προσώπων, δεν επιτρέπεται η λήψη των ως άνω μέτρων σε βάρος φυσικών προσώπων εντεταλμένων στη διοίκηση, διαχείριση ή εκπροσώπηση νομικών οντοτήτων για μη απόδοση παρακρατούμενων φόρων, όταν για αυτούς τους παρακρατούμενους φόρους και αποδοτέους κατά την διάρκεια της θητείας τους φόρους, ήταν ανεκτή από το νομοθέτη η μη εκπλήρωση της υποχρέωσης απόδοσης αυτών, πράγμα που συνέβη και εν προκειμένω, όπως συνάγεται από το γεγονός ότι δυνάμει των ειδικών νομοθετικών ρυθμίσεων, είχε ανασταλεί η συμφωνία με διάταξη λήψης ασφαλιστικών μέτρων, όπως είναι και τα επίδικα (σ.σ.: ασφαλιστικά μέτρα) προς εξασφάλιση της ικανοποίησης των αξιώσεων κάθε πιστωτή και από οποιαδήποτε αιτία, μεταξύ των οποίων και των αξιώσεων του Δημοσίου από μη καταβολή των επίμαχων φόρων».