Εργαζόμενοι στην κρεατομηχανή!
Αυτή είναι η πραγματικότητα που με «περίσσια τέχνη» αποκρύπτουν οι κυβερνώντες και η τρόικα. Η Ελλάδα πίσω από τις διαπραγματεύσεις…
Της Γεωργίας Λινάρδου
Προ ημερών ένας ακόμη χαμηλοσυνταξιούχος γνωστοποίησε την πρόθεση του μέσω αγγελίας, να δουλέψει: «Είμαι συνταξιούχος σε καλή κατάσταση... ζητώ ημιαπασχόληση πρωινές ή βραδυνές ώρες. Είμαι διαθέσιμος άμεσα»!
Προ ημερών, κάποιος άλλος απολύθηκε δίχως αποζημίωση, κάποιος πληρώθηκε με κουπόνια, κάποιος αντί για μισθό πήρε χαρτζιλίκι 200 ευρώ, κάποιος πήγε στην τράπεζα και δε βρήκε μία, κάποιος δούλεψε ανασφάλιστος... φαίνεται ότι στην αγκαλιά του success story μαζεύτηκαν πολλοί, «κάποιοι» με κοινά εργασιακά χαρακτηριστικά.
Όλοι τους σε «καλή κατάσταση» και «άμεσα διαθέσιμοι» για μια ζωή... στο έναντι!
Το πρόσφατο lock out στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία όπου ο εργοδότης-εκδότης κατέβασε με το «έτσι θέλω» τα ρολά της επιχείρησης ως απάντηση στην απεργία-διαμαρτυρία των επί εννέα μήνες απλήρωτων εργαζομένων, είναι το αποκορύφωμα μιας σειράς ενεργειών από το ξεκίνημα της κρίσης μέχρι και σήμερα οι οποίες συνέβαλλαν στη δημιουργία αυτού που λέμε «εργασιακός μεσαίωνας».
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μία νέα «γενιά» εργαζομένων οι οποίοι είτε δουλεύουν δίχως να πληρώνονται, είτε λαμβάνουν μισθό-χαρτζιλίκι 200 ευρώ το μήνα ή ζουν με επιδόματα ή μετρούν διαρκώς τα ένσημά τους -ακόμη και στην ηλικία των 45- ώστε να βγουν πρόωρα στη σύνταξη, όχι λόγω ανικανότητας, αλλά για να έχουν ένα ελάχιστο εισόδημα που θα τους επιτρέπει να καλύψουν στοιχειωδώς όχι τις ανάγκες, αλλά τα πρώτα στάδια της διαβίωσης τους.
Αυτή είναι ζωή με... έναντι και όχι ζωή. Αυτό δεν είναι succest story, αλλά ανακύκλωση και μακροημέρευση της κυβερνητικής αποτυχίας.
Είναι το εργασιακό τοπίο που ονειρεύτηκαν αρκετοί κυβερνητικοί «λαγοί» που εξυμνούσαν την τρόικα προκειμένου να γίνουν υπουργοί και η «αγορά» που ονειρεύτηκαν αρκετοί «Έλληνες» επιχειρηματίες που μπαινόβγαιναν στα γραφεία της τρόικας και έθεταν ως βασικό πρόβλημα της χώρας τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα.
Σε πάνω από ένα εκατομμύριο υπολογίζονται οι εργαζόμενοι οι οποίοι καθυστερούν να πάρουν το μισθό τους από 4 έως και 12 μήνες, σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ. Άλλο ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι δεν παίρνουν επίδομα αδείας. Άλλο ένα εκατομμύριο είναι ανασφάλιστοι και πόσοι έμειναν που πληρώνονται με κουπόνια ή με ψίχουλα ή πόσοι... ξέμειναν που παίρνουν ημερομίσθιο μόλις 2,25 ευρώ για τετράωρη απασχόληση;
Θυμάμαι μια πρόσφατη συγκέντρωση εργαζομένων σε ένα γνωστό ταχυφαγείο της Αττικής. Οι εργαζόμενοι πληρώνονταν με 3,50 ευρώ την ώρα. Κάποια στιγμή απαίτησαν να πάρουν αύξηση 0,50 λεπτά (που καταντήσαμε!). Ο εργοδότης αφού ξεσκόνισε τα ψιλά που είχε στο... πορτοφόλι του, συνειδητοποίησε ότι δεν του περίσσευε ούτε ένα λεπτό και ως εκ τούτου άρχισε τις... απολύσεις.
Εργαζόμενοι εγκλωβισμένοι στη λογική «Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει», μεταξύ άλλων ανέφεραν στο κείμενο που μοιράστηκε τη μέρα της διαμαρτυρίας: «Τα μηχανάκια που χρησιμοποιούμε είναι δικά μας. Επίσης εμείς, για τις ανάγκες της δουλειάς, πληρώνουμε τη βενζίνη καθώς και τη συντήρηση του οχήματος ή τυχόν σκάσιμο λάστιχου...».
Τρομακτικές αντιφάσεις
Ακόμη και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις οι οποίες κατά τα υπόλοιπα διατυμπανίζουν το ανθρωπιστικό τους έργο συμπεριλαμβάνονται στη «μαύρη λίστα» της ανασφάλιστης εργασίας και της καταπάτησης των όσων πια απέμειναν δικαιωμάτων των εργαζομένων. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε απόσπασμα καταγγελίας η οποία προ ημερών κατατέθηκε στο ΙΚΑ της Πλατείας Αττικής και αναφέρεται σε πολύ γνωστή ΜΚΟ.
« Η συνάδελφος εργαζόταν επί 18 μήνες ανασφάλιστη στη ΜΚΟ πριν η (αναφέρεται το όνομα της ΜΚΟ) δεχτεί να την ασφαλίσει, αλλά πρόσφατα ενημερώθηκε στο ΙΚΑ ότι η ΜΚΟ δεν κατέβαλε τις ασφαλιστικές εισφορές ούτε για τους τελευταίους μήνες του 2012, παρόλο που πραγματοποιούσε πλέον όλες τις κρατήσεις από τη μισθοδοσία της», διαβάζουμε από ανακοίνωση του Σωματείου Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ.
Φυσικά, το «νταβατζιλίκι» εύκολα μετακυλίεται από τους εργαζόμενους, προς στα ασφαλιστικά ταμεία. Σωστά;
Στα εργασιακά, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί, οι ισχύοντες νόμοι δεν υφίστανται. Πέραν τούτου, όμως, δεν υπάρχει ούτε «ιερό ούτε όσιο».
Η προ ημερών καταγγελία 33χρονης εργαζόμενης σε κατασκευαστική εταιρεία της Κρήτης με βάση την οποία ο εργοδότης της όταν έμαθε ότι είναι έγκυος της είπε: «Ρίξε το παιδί ή παραιτήσου», μπορεί να φαίνεται ακραία. Είναι όμως; Ανάλογης λογικής δεν είναι και η απαίτηση άλλων εργοδοτών να αποφεύγουν την πρόσληψη γυναικών που έχουν παιδιά ή που θέλουν να κάνουν παιδιά (πρόσφατη η καταγγελία από Πάτρα όπου εργοδότες εκβιάζουν εργαζόμενες με απόλυση στην περίπτωση που μείνουν έγκυες). «Πολλοί είναι οι εργοδότες που στέλνουν το μήνυμα σε εργαζόμενες να μη μείνουν έγκυες, με αποτέλεσμα πολλές να διστάζουν να κάνουν παιδιά», καταγγέλλει ο πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Πατρών, Ιωάννης Σουβαλιώτης.
Στις μέρες οι αιτίες για απόλυση ξεπερνούν και την πλέον νοσηρή φαντασία. Άραγε, γιατί θα πρέπει να μας ξαφνιάζει η απόλυση εργαζόμενου από τεχνική εταιρεία στα βόρεια προάστια ο οποίος απολύθηκε διότι όπως τουλάχιστον απάντησε στο Σωματείο ο διευθυντής προσωπικού «δεν ήταν χαρούμενος;» Ποια εταιρεία θέλει βλοσυρούς εργαζόμενους στη δούλεψή της;
Και γιατί ένας εργαζόμενος να μην είναι χαρούμενος που έχει δουλειά, άσχετα με το αν είναι ανασφάλιστος ή απλήρωτος ή κακοπληρωμένος ή πληρώνεται με κουπόνια;
Για παράδειγμα στη Λάρισα, οι υπερωρίες των εργαζομένων σε κάποιες επιχειρήσεις πληρώνονται σε... κουπόνια τα οποία εξαργυρώνονται στο πλαίσιο ενός... happy Saturday σε σούπερ μάρκετ!
