Υβριδικός πόλεμος: Η ελεγχόμενη ένταση του Ερντογάν και το δόγμα αποτροπής της Ελλάδας

Εν μέσω σφοδρών απειλών ο Ταγίπ Ερντογάν στήνει σκηνικό έντασης στο Αιγαίο αντίστοιχο με του Oruc Reis, με ερευνητικά σκάφη και γεωτρύπανα. Σκηνικό ελεγχόμενης έντασης εις το οποίο κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ατύχημα.

Μετά την αποστολή του ερευνητικού «Γιουνούς» στη καρδιά του Αρχιπελάγους και τα μπαράζ υπερπτήσεων , με νέα παράνομη Navtex από το σταθμό της Σμύρνης, στέλνει το ερευνητικό σκάφος Τσεσμέ για υδρογραφικές έρευνες σε δύο περιοχές στο κέντρο του Αιγαίου δυτικά του 25ου μεσημβρινού μεταξύ Σκύρου – Άη Στράτη και Λέσβου. Οι έρευνες θα διεξαχθούν μέχρι τις 14 Ιουνίου.

Το πρόβλημα για τον Ερντογάν είναι ότι η Ελλάδα μετά τις συμμαχίες της με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ και με τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα έχει ανέβει level σε επίπεδο αμυντικού δόγματος και έχει περάσει σε αυτό που λέμε δόγμα ισχυρής αποτροπής με δύναμη πυρός. Έχει ενδιαφέρον να κρατήσουμε μια εκ των τελευταίων δηλώσεων του Μεβλούτ Τσαβούσογλου ο οποίος είπε μεταξύ άλλων τη φράση: «Δεν μπλοφάρουμε...», χωρίς βέβαια να διευκρινίσει τι εννοεί.

Ο ευρωπαϊκός Τύπος κάπως καθυστερημένα άρχισε να συνειδητοποιεί την εκβιαστική ρητορική του Ερντογάν και τις τελευταίες ημέρες αφιερώνει σχετικές αναλύσεις. Άπαντες αναρωτιούνται: «Πού το πάει ο Ερντογάν;» Ερώτημα σε λάθος κατεύθυνση. Ίσως το πρόβλημα να μην είναι μόνο ο σημερινός Τούρκος Πρόεδρος. Η Τουρκία είναι ένα κρατικό μόρφωμα που ασχολείται συνεχώς με τα σύνορα. Η εσωτερική της ζωή τροφοδοτείται με τις μεταβολές των συνόρων εδώ και αιώνες. Η στρατηγική του συνοριακού αναθεωρητισμού, με τα «σύνορα της καρδιάς μας», τη «γαλάζια πατρίδα» και την «εργαλειοποίηση”» των μεταναστών είναι εθνικιστικός αιμοδότης της Τουρκίας. Σε αυτό το πλαίσιο επιλέγει να διεξάγει έναν υβριδικό πόλεμο, μία στρατιωτική στρατηγική η οποία συνδυάζει στοιχεία συμβατικών επιχειρήσεων, μη συμβατικού πολέμου, όπως επίσης και κυβερνοπολέμου.

Περιλαμβάνει δηλαδή τον εκφοβισμό, την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα, την χρήση ηλεκτρονικών μέσων για την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Ο ριζωμένος αναθεωρητισμός των Τούρκων είναι ο μόνος τρόπος για να κρύβουν την εθνική τους γύμνια και την πολιτιστική και πολιτική τους ασχήμια. Από την άλλη μεριά το πιο σημαντικό ερώτημα είναι: «Μετά τον Ερντογάν, τι;». Ακόμα κι αν ο Ερντογάν χάσει τις εκλογές του χρόνου, θα ανοίξει ένα άλλο κεφάλαιο που κανείς δεν μπορεί να πει ότι θα είναι ασφαλές. Ο Ερντογάν άνοιξε νέες προοπτικές που όποιος διάδοχός του θελήσει να τις κλείσει, θα φανεί σαν ήττα και θα οδηγήσει ενδεχομένως σε χαώδεις καταστάσεις. Αλλά και η συνέχιση της πολιτικής Ερντογάν από διαδόχους λιγότερο ικανούς, μπορεί να οδηγήσει σε χάος. Ο Τούρκος πρόεδρος έχει ένα θετικό θα έλεγε κανείς σημείο: είναι μεν επιθετικός, αλλά είναι συστημικός παίκτης και γνωρίζει τα όριά του.

Το πέρασμα από το καθεστώς Ερντογάν σε κάτι άλλο οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά κι αυτό οφείλουμε να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Δεν είναι τόσο αφελής να ανοίξει πολεμικό μέτωπο στα παράλια της Μεσογείου εν μέσω τουριστικής περιόδου.