Ερντογάν: Μας σπρώχνει στη Χάγη με όλα τα παράλογα αιτήματα ανοιχτά
Το μόνο θετικό στις ελληνοτουρκική διένεξη είναι ότι η αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας, αποδοκιμάστηκε ρητά τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ευρώπη. Φτάνει όμως μόνο αυτό; Διότι επί της ουσίας όλες οι ανακοινώσεις των ξένων δυνάμεων καταλήγουν στην ίδια φράση: Να κάτσουμε σε ένα τραπέζι να τα βρούμε με τους γείτονες.
Σε επίπεδο ρητορικής η Τουρκία έχει ξεπεράσει κάθε όριο, «επί του πεδίου». Πρακτικά, δεν έχει κάνει προσώρας καμία επιθετική κίνηση που θα δημιουργούσε συνθήκες σύρραξης. Το αντίθετο θα λέγαμε. Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα είναι η επιτιθέμενη χώρα. Καταγγέλλει μάλιστα συγκεκριμένα περιστατικά παρενοχλήσεων στο Αιγαίο, τα οποία βέβαια η Ελλάδα διαψεύδει.
Το παζλ των τουρκικών εκβιασμών έχει αρχίσει να ξεδιαλύνεται και ο Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί παντοιοτρόπως να μας οδηγήσει στη Χάγη. Αφού επί σειρά δύο ετών επιχείρησε να μας φέρει σε ένα προσωπικό τετ α τετ χωρίς επιδιαιτησία των ΗΠΑ και της Ευρώπης, επιστρέφει στη στρατηγική του Διεθνούς Δικαστηρίου, επί μηδενικής βάσης. Από το 2020 μέχρι και σήμερα ο Ερντογάν επιχείρησε να δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής διαπραγμάτευσης τύπου ανατολίτικου παζαριού μεταξύ του ιδίου και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Να κλειστούν δηλαδή σε ένα «δωμάτιο επικοινωνίας» τύπου Big Brother και να μοιράσουν το Αιγαίο στα δύο. Κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατόν λόγω της αρνήσεως του Έλληνα πρωθυπουργού να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Συνεπώς η Τουρκική πλευρά, αλλάζει στρατηγική και μπαίνει στη διαδικασία «πάμε Χάγη να τα λύσουμε όλα». Το ερώτημα είναι τι εννοεί όταν λέει όλα; Στο Δικαστήριο δεν πας ούτε για θέματα εδαφικής κυριαρχίας -δηλαδή για τις δήθεν "γκρίζες ζώνες" των τουρκικών φαντασιώσεων- , ούτε για θέματα εθνικής ασφάλειας και άμυνας όπως το δικαίωμα νόμιμης άμυνας και εξοπλισμού των νησιών μας. Τα μόνα θέματα προς δικαστική ρύθμιση με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών της Υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Για να πάμε στο δικαστήριο με την Τουρκία χρειάζεται πριν να έχει συμφωνηθεί το "παραπεμπτικό", το λεγόμενο συνυποσχετικό. Και πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο όταν με ευθύνη της Τουρκίας δεν υφίσταται καν διάλογος και οι δίαυλοι επικοινωνίας είναι κλειστοί;
Το πλαστό δίλημμα «ναι ή όχι στη Χάγη»
Είναι όμως η Χάγη πανάκεια ή μήπως κρύβει παγίδες για την χώρα μας; Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι εάν η Άγκυρα συμφωνούσε για τη Χάγη θα δεχόταν να παραπεμφθούν μόνο τα θέματα που θέλει η Αθήνα. Θα ζητήσει σίγουρα να παραπεμφθεί και η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Ακριβώς επειδή υπάρχει ευθεία απειλή για την εδαφική ακεραιότητά της, η Ελλάδα έχει αποδεχθεί τη γενική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου, με την εξαίρεση αυτής της πτυχής. Το μεγάλο όμως πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι στην κρίση του Δικαστηρίου θα τεθούν αποκλειστικά και μόνο ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Κανένα τουρκικό. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Αθήνα έχει μόνο να χάσει και η Άγκυρα μόνο να κερδίσει. Θα πάμε σε ένα δικαστήριο όπου αξιώσεις έχει μόνον η άλλη πλευρά. Είναι ολίγον παράδοξο και μη μαχητό. Για τους λόγους αυτούς η Αθήνα τα τελευταία 2 χρόνια έχει εγκαταλείψει την συζήτηση περί Χάγης. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα το δίλημμα ναι ή όχι στη Χάγη είναι ανεδαφικό, αν όχι πλαστό.