Οι κυκλωτικές κινήσεις Ερντογάν από την Λιβύη μέχρι την Αλβανία

Όπως έχουμε επισημάνει σε προγενέστερο ρεπορτάζ ένα από τα μεγάλα «αγκάθια» της περιοχής είναι βεβαίως η πολιτική αστάθεια στην Λιβύη που ευνοεί τις κινήσεις της Τουρκίας η οποία φαίνεται ξεκάθαρα ότι θέλει να βάλει πόδι στην Τρίπολη. Ταυτόχρονα ο Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται ότι έχει προσεταιρίσει και τον πρωθυπουργό της Αλβανίας, Έντι Ράμα, ο οποίος τώρα τελευταία εμφανίζεται πρόθυμος να καθυστερήσει τα θέματα οριοθέτησης της ΑΟΖ, παρά το γεγονός ότι το 2020 είχε εμφανιστεί θετικός στα ζητήματα των χωρικών υδάτων και της επέκτασης στα 12 ν.μ. Συνεπώς η Αλβανία παίζει καθυστερήσεις για να δώσει χρόνο και χώρο στην Τουρκία. Άλλωστε ο Έντι Ράμα δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι φίλος του Ταγίπ Ερντογάν. Απλά τώρα το επιβεβαιώνει και επισήμως.

Το θέμα των τουρκικών προκλήσεων φαίνεται πλέον να ξεφεύγει από το πλαίσιο της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο όπως αρχικά κάποιοι προσπαθούσαν να μας πείσουν. Το επιχείρημα αρκετών αναλυτών στο εσωτερικό της Ελλάδας ότι ο Ερντογάν ενδιαφέρεται μόνο για το μοίρασμα των υδρογονανθράκων όχι μόνο δεν στέκει, αλλά πέφτει στο κενό. Η όλη επιθετικότητα των Τούρκων αποσκοπεί σε κάτι άλλο, ευρύτερο. Οι Τούρκοι δεν αντιλαμβάνονται την ΑΟΖ ως ζήτημα κυριαρχικών δικαιωμάτων και ως ζήτημα Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, αλλά ως ζήτημα εδαφικής κυριαρχίας. Η κατηγορία που συνεχώς εκτοξεύουν ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη», δεν είναι καθόλου τυχαία. Οι ίδιοι θεωρούν το Αιγαίο λίμνη και θέλουν το μισό Αιγαίο δικό τους ως επέκταση της εθνικής τους κυριαρχίας και όχι ως Οικονομική Ζώνη. Γι’ αυτό και φροντίζουν να περικυκλώσουν την χώρα μας και από βορά και από νότο και από την πλευρά της Αλβανίας και από την πλευρά της Λιβύης.

Το πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι αρκετά πιο σύνθετο από όσο φανταζόμαστε και δεν αφορά την ρύθμιση θαλασσίων ζωνών. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ενδεχομένως να είχε λυθεί και στο πλαίσιο κάποιου διεθνούς δικαστηρίου.

Μιλάμε για ευθεία αμφισβήτηση εθνικής κυριαρχίας. Ο Ερντογάν θέλει να μεγαλώσει τα σύνορά του και είναι αποφασισμένος να το κάνει με οποιοδήποτε κόστος. Προφανώς και δεν φτάνουν οι καταδίκες των διεθνών οργανισμών και τα λόγια συμπαράστασης της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.

Τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της Ευρώπης. Αν η Ευρώπη έχει αποφασίσει να τα χάσει είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Εμείς πρέπει να υπερασπιστούμε έστω και μόνοι μας, τα δικά μας σύνορα, αυτά που υπερασπίστηκαν οι πατέρες και οι παππούδες μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε πίσω ούτε από αέρος, ούτε από θάλασσα.

Οι ξένες δυνάμεις μας ζητούν να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου με πρόφαση τη ρύθμιση των θαλασσίων ζωνών. Όμως δεν υφίσταται τέτοιο θέμα. Ο ίδιος ο Ερντογάν κάνει λόγω για εθνική κυριαρχία… Μας ζητούν δηλαδή να χάσουμε πριν κάτσουμε στο τραπέζι, σαν να είμαστε χώρα που έχει υποστεί συντριπτική ήττα. Αυτά δεν γίνονται ούτε στις σαπουνόπερες του αμερικανικού κινηματογράφου. Λησμονούν βέβαια, τόσο οι σύμμαχοί μας, όσο και η γείτονα Τουρκία ότι εδώ δεν είναι Συρία...