Πολεμική Αεροπορία: Αν δεν είναι ήρωες αυτοί, τότε ποιοι είναι;
Εδώ και τέσσερις ημέρες η Ελλάδα πενθεί. Οι Ένοπλες Δυνάμεις θρηνούν. Όλοι οι Έλληνες σκύβουν ευλαβικά το γόνυ στους δύο άξιους Ικάρους της Πολεμικής μας Αεροπορίας που έχασαν τη ζωή τους όταν το F-4 Phantom συνετρίβη στον Κυπαρισιακό κόλπο.
Ο Σμηναγός (Ι) Ευστάθιος Τσιτλακίδης και ο Υποσμηναγός (Ι) Μάριος – Μιχαήλ Τουρούτσικας αφιερώθηκαν σε μια ιδέα και σε ένα όνειρο που το υπηρέτησαν με όλη τους την αγάπη, με όλη τους την ενέργεια, με ψυχή και σώμα δυνατό, με σκέψη καθαρή. Χάθηκαν, πληρώνοντας το τίμημα μιας δύσκολης, αλλά αναγκαίας εκπαίδευσης.
«Είμαι σίγουρος ότι θα τον πείραζε η λέξη ήρωας. Ήταν τόσο ταπεινό παιδί που δεν έλεγε καν το επάγγελμά του. Αν κάποιος τον ρωτούσε έλεγε αεροπόρος. Ήρωα θεωρούσε μόνο τον Ηλιάκη που ήταν και το πρότυπό του». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον πατέρα του συγκυβερνήτη Μάριου Τουρούτσικα και επιβεβαιώνουν το ήθος αυτού του παιδιού.
Κι αν δεν λέγονται ήρωες, πώς λέγονται; Βεβαίως είμαστε σε καιρό ειρήνης και ήρωες έχουμε συνήθως μόνο σε εμπόλεμες καταστάσεις. Πώς λέγονται όμως αυτοί που δίνουν καθημερινές μάχες για να μην γίνει πόλεμος; Πώς λέγονται αυτοί που εκπαιδεύονται σε ακραίες, επικίνδυνες πολλές φορές συνθήκες για να διατηρηθεί η ειρήνη; Πώς λέγονται αυτοί που περιπολούν στον αέρα, τη θάλασσα και τη στεριά από τον Έβρο μέχρι τη Γαύδο και από το Καστελλόριζο μέχρι τους Οθωνούς για να συνεχίζουμε όλοι εμείς αμέριμνοι τις ζωές μας; Πώς λέγονται τελικά αυτοί που χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας της γεωπολιτικής ιδιαιτερότητας της πατρίδας μας;
«Εκπαιδευόμαστε όπως θα πολεμήσουμε», λένε πολλές φορές στις Ένοπλες Δυνάμεις και δυστυχώς, το δυστύχημα με το F-4 Phantom επιβεβαίωσε πως όλα αυτά τα παιδιά, που καλούνται να γίνουν άντρες από τα 18 τους στη Σχολή Ικάρων, την Ευελπίδων και τη Ναυτικών Δοκίμων είναι αποφασισμένοι για όλα. Έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο, ακόμα και για το ενδεχόμενο να μην γυρίσουν στο σπίτι τους το απόγευμα. Διότι και αυτοί το πρωί φιλούν τις συζύγους και τα παιδιά τους πριν φύγουν από το σπίτι. Διότι και αυτοί θα μπουν στο αυτοκίνητό τους, θα κολλήσουν στην κίνηση και ενδεχομένως θα αργήσουν στη βάρδιά τους. Μόνο που αυτοί όταν θα παρκάρουν το αυτοκίνητό τους, θα αφήσουν τα κλειδιά επάνω στη μίζα και το όχημα ξεκλείδωτο, γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να μην επιστρέψουν…
Αναμφισβήτητα, επικίνδυνη είναι κάθε δουλειά. Και του διανομέα, και τους ταξιτζή που είναι όλοι μέρα στους δρόμους, και του οικοδόμου και και και… Ποια είναι η διαφορά με τους Ικάρους της Πολεμικής Αεροπορίας; Πως κοιτούν το θάνατο καθημερινά κατάματα, στα 100 μέτρα από τη γη, στα 10.000 πόδια, σε χαράδρες γυρισμένοι στο πλάι, σε συνθήκες ακραίας έντασης με τα G να σφυροκοπούν τα κορμιά τους. Αυτοί και μια πανίσχυρη μηχανή μέσα σε ένα σιδερένιο κουτί, με τις αισθήσεις και την αδρεναλίνη στο κόκκινο. Όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο χαμηλά, ακόμα περισσότερο επικίνδυνα, ακόμα πιο γρήγορα, σπάζοντας το φράγμα του ήχου. Κι όμως, απαιτείται να είναι πάντα ψύχραιμοι, πάντα νηφάλιοι, πάντα σίγουροι για κάθε τους κίνηση.
Το F-4 Phantom της Πολεμικής Αεροπορίας που συνετρίβη πριν τρεις ημέρες, πετούσε στα 300 πόδια σε μια εκπαιδευτική πτήση αρκετά απαιτητική. Δεν έχει σημασία αν οι πιλότοι μας το κάνουν συχνά. Όπως τονίζει ο Αντιπτέραρχος κ. Κωνσταντίνος Ιατρίδης, το ρίσκο είναι πάντα μεγάλο όταν πετάς στα κύματα, με ταχύτητες που ξεπερνούν τα 450 μίλια. Αρκεί μια μοίρα προς τα κάτω για να συντριβεί το αεροσκάφος σε χρόνο από 3 έως 4 δευτερόλεπτα. Ό,τι κι αν πάει στραβά εκείνες τις στιγμές οι επιλογές είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Το εκτινασσόμενο κάθισμα χρειάζεται κι αυτό μερικά δευτερόλεπτα για να ενεργοποιηθεί, όπως και το αλεξίπτωτο για να ανοίξει. Και τότε δυστυχώς συμβαίνει το μοιραίο.
Ας το αντιληφθούμε λοιπόν πριν κάνουμε ανόητες δηλώσεις περί «εργατικών ατυχημάτων», πως χωρίς αυτούς δεν θα υπάρχει ειρήνη, δεν θα υπάρχει ελευθερία. Αυτοί θυσιάζονται για τα ιδανικά τους και για να μπορούμε όλοι εμείς να πηγαίνουμε στη δική μας δουλειά, για καφέ, για ποτό, για να βλέπουμε καθημερινά τις οικογένειές μας και να χαμογελάμε.
Μακρύς ο κατάλογος των ηρώων Ικάρων μας
Δυστυχώς, από την ημέρα που το Πάνθεον των Ηρώων της Πολεμικής Αεροπορίας κόσμησε η θυσία του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού Εμμανουήλ Αργυρόπουλου, του πρώτου πεσόντα Έλληνα Αεροπόρου, μέχρι σήμερα μια ολόκληρη στρατιά αεροπόρων έπεσε υπέρ πατρίδος, πιστή στο καθήκον, σε πολεμικές ή ειρηνικές περιόδους ποτίζοντας κάθε γωνιά ελληνικής γης με το αίμα τους.
Γράφοντας στην ψυχρή γλώσσα των αριθμών: από το 1990 μέχρι το 2023, διάστημα δηλαδή 31 χρονών, η Πολεμική Αεροπορία έχει απωλέσει 93 αεροσκάφη και έχει θρηνήσει τη ζωή 127 ανθρώπων (χωρίς την πρόσφατη απώλεια). Η Αεροπορία Στρατού έχει χάσει 8 ελικόπτερα και 26 ανθρώπους και η Αεροπορία του Ναυτικού στη λίστα οδύνης έχει καταγράψει 3 απώλειες ελικοπτέρων και 9 ανθρώπινες ζωές, από τις οποίες οι τρεις έπεσαν στα Ίμια μια μέρα σαν αύριο.
Να επισημάνουμε ότι σε πέντε περιπτώσεις δυστυχημάτων της Πολεμικής Αεροπορίας έχουμε την πτώση δύο αεροσκαφών ταυτόχρονα, ενώ σε 47 περιπτώσεις δεν καταγράφηκε απώλεια ανθρώπινης ζωής. Το πιο πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα της Πολεμικής Αεροπορίας είχε συμβεί στις 5 Φεβρουαρίου του 1990 όταν κατέπεσε αεροσκάφος C-130 στο όρος Όθρυς της Φθιώτιδας με 63 νεκρούς. Επίσης από πτώση C-130 είχαν χάσει τη ζωή τους 5 άνθρωποι στις 20 Δεκεμβρίου του 1997, όταν το αεροσκάφος κατέπεσε στο Όρος Πάστρα στο κομμάτι που ανήκει στον νομό Βοιωτίας.
Διαβάστε επίσης
Πτώση F-4 Phantom: Ειδικοί αναλύουν στο Newsbomb.gr τα πιθανά σενάρια της τραγωδίας
Πτώση F-4 Phantom: Βαθμός Αντιπτεράρχου στους δύο Ικάρους – «Κανείς απών»
Το τραγούδι με το οποίο αποχαιρετούν για πάντα τους Ικάρους στον ουρανό