Η θεία Ελληνική γη... κοιτίδα ελευθερίας!
Κάθε χρόνο, αυτή την εποχή, οι Έλληνες έχουν την μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν αυτό το παραδείσιο τοπίο που είχαν την τιμή να κληρονομήσουν. Κάθε φορά ακρωτηριασμένα λόγω της οικονομικής δυσχέρειας ή των συνεχών καταστροφών που έχουν γίνει μάστιγα τις τελευταίες δεκαετίες.
Παρά τον εγκλωβισμό στο γκρίζο, τσιμεντένιο τοπίο των πόλεων, η σχέση του Έλληνα με την Γη, παραμένει μεταφυσική, μα όχι ανεξήγητη. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτά τα Ιερά εδάφη γεννήθηκε, μεγαλούργησε και ακόμα εκπέμπει ο πολιτισμός του Δικαίου και των Ηρώων.
Σε αυτή την γόνιμη αγκαλιά ο άνθρωπος μπόρεσε να μεταμορφωθεί από θηρίο σε πολίτη. Να «καλλιεργήσει» κυριολεκτικά και μεταφορικά, ώστε μέσα στην γλυκιά εναλλαγή των εποχών να ανέλθει στα πνευματικά σκαλοπάτια των μυστικών της ύπαρξης. Να θωρακίσει την κοινωνία του απέναντι στο άδικο, να υπερνικήσει τον κακό του εαυτό και να μεταλαμπαδεύσει το Ελληνικό Φως στα πέρατα της Γης. Είτε ως Πυθαγόρας είτε ως Μέγας Αλέξανδρος.
Να σπείρει τον σπόρο της λευτεριάς στις ορδές της βαρβαρότητας. Να μάθει στους ανθρώπους να μην προσκυνούν τυράννους, αλλά να μην γίνονται και οι ίδιοι τύραννοι. Να διδάξει ότι άλλο η δύναμη και άλλο το δικαίωμα.
Η αειφορία της Ελληνικής Γης έκανε το σπλάχνο της Ήρωα και φιλόσοφο. Γεωργό, παραγωγό, ταξιδευτή, ευρεσιτέχνη και μαχητή έτοιμο να δώσει την ζωή του για την Πόλη. Σε σημείο όπου ο άρπαγας, το «λαμόγιο», ο «ιδιώτης» ο «τομαριτζής» να είναι μία άθλια εξοστρακισμένη πλειοψηφία.
Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν ως ένα μνημόσυνο περασμένου μεγαλείου. Ίσως ο Πυθέας που με ένα πιθάρι μέλι και ένα πιθάρι λάδι ταξίδευε στα πέρατα να φαντάζει μύθος στην σημερινή πραγματικότητα. Σε μία κοινωνία που εντέχνως απεκόπη από τα αιώνια πρότυπα του ορθού, από την ίδια της την ιστορία.
Εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται η σκοπιμότητα της γνωστικής λοβοτομής του σύγχρονου Έλληνα που αποτέλεσε αυτοσκοπό για την εξουσία των φαύλων. Ο παραγωγός έγινε μεσάζοντας και μιζαδόρος. Ο Πολυμήχανος έγινε «αεριτζής». Το πρότυπο του πολεμιστή αντικατέστησε ο κηφήνας, ο κρατικοδίαιτος, ο «ξέρεις ποιός είμ' εγώ». Ο τεχνίτης έγινε χρηματομεσίτης, ο Καλλιτέχνης έγινε αρλουμπολόγος που οι καρικατούρες του γέμιζαν τα σαλόνια της διαπλοκής και τις κρατικές συχνότητες δολοφονώντας το Κάλλος. Η απαράμιλλη Ελληνική αρχιτεκτονική εμπνευσμένη από το ομορφότερο παλάτι, αυτό της Ελληνικής Φύσης, έγινε αντιπαροχή για τσιμεντόκουτα. Κλουβιά που θα στέγαζαν τους μουλάδες της αρπαχτής πέριξ της πλατείας Κολωνακίου. Η αναζήτηση και ο αγώνας για Ελευθερία, έγινε ιδεοληψία και ασυδοσία στα πανεπιστήμια των αφισοκολλητών και των παμφάγων.
Το σκίρτημα όμως που νιώθει ο Έλληνας, η ανάγκη του να βρεθεί στην στοργική αγκαλιά της Μάνας γης του είναι η απόδειξη της αδιάλειπτης συνέχειας του που δεν μπόρεσε να την κόψει ουδείς.
Εδώ ακριβώς βρίσκονται οι λύσεις και οι απαντήσεις για τα αδιέξοδα του σήμερα. Η πρόοδος, η αειφορία, η αυτάρκεια, η δημιουργία κρύβονται μέσα στην Θεία Ελληνική Φύση. Ως κώδικας τιμής και παράγοντας πλούτου. Αυτοί που την επιβουλεύονται γνωρίζουν πολύ καλά την αξία της. Ας την αναζητήσουμε και εμείς για να την διαφυλάξουμε όπως της πρέπει.
«Ξυπνήστε. Εγερθήτε. Και επαναστατήσετε κατά του Εαυτού σας. Και αναβαπτισθείτε εις το θείον φως της Γης σας και εις τα Παραδείσια Ελληνικά νερά. Θα εξέλθετε Ζωντανοί. Και θα εξέλθετε Έλληνες».
Περικλής Γιαννόπουλος