Οι Έλληνες ενωμένοι να ξαναπούμε ένα μεγάλο «ΌΧΙ»
Στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ξεκίνησαν να γράφονται οι πιο ένδοξες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας, στις παγωμένες κορυφές της Πίνδου, όταν ο ελληνικός λαός φώναξε το ηρωικό ΟΧΙ στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και την υποδούλωση στον ιταλικό φασισμό και το γερμανικό ναζισμό.
Σήμερα, 75 χρόνια μετά, οι σύγχρονοι Έλληνες, οι απόγονοι των ηρώων του έπους του ’40, καλούνται να παλέψουν για να γίνει πράξη το δικό τους ΟΧΙ στην κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, όχι από κάποιο ένοπλο εχθρό αυτή τη φορά, αλλά από την ταπεινωτική επιτροπεία του Βερολίνου, των Βρυξελλών και του ΔΝΤ.
Η «υπεροπλία» των σημερινών κατακτητών μπορεί να είναι οικονομική, έχει όμως τα ίδια αποτελέσματα καθώς καταδικάζει σε αργό θάνατο την ελληνική κοινωνία και τις κινητήριες δυνάμεις του μέλλοντος της χώρας μας. Τα χειραγωγούμενα από τους δανειστές μνημονιακά κόμματα, στα οποία εσχάτως προστέθηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η συγκυβέρνηση των οποίων υπέγραψε το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο, θέλουν να παρουσιάσουν ως τη μόνη «ρεαλιστική» λύση, την απόλυτη υποταγή στα ανθελληνικά συμφέροντα των «εταίρων».
Αυτός ο ρεαλισμός σημαίνει φτωχοποίηση για το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και ακρωτηριασμό της λαϊκής βούλησης να διεκδικήσει το μέλλον της πατρίδας.
Στη σωρεία βάρβαρων μέτρων που έφεραν τα αντιλαϊκά μνημόνια της Μέρκελ και του ΔΝΤ, οι ελληνικές κυβερνήσεις απάντησαν με ένα μεγάλο «ΝΑΙ» και ο ελληνικός λαός έμεινε απλός παρατηρητής, να βλέπει τη ζωή του να υποβαθμίζεται μέρα με τη μέρα.
Αλήθεια, πώς θα σκέφτονταν τα παλικάρια που έδωσαν τη ζωή τους στο αλβανικό μέτωπο, οι γυναίκες της Πίνδου που κουβαλούσαν στα βουνά βάρος ίσο με το δικό τους, που κατάφεραν να νικήσουν το φόβο για το θάνατο, τα κρυοπαγήματα, τις κακουχίες, κάθε φορά που οι ελληνικές κυβερνήσεις, στα ζεστά σαλόνια των Βρυξελλών, υποχωρούν σε μία μετά την άλλη, στις απαιτήσεις των τοκογλύφων, εκβιαστών δανειστών;
Η μόνη απάντηση στην επίθεση που δέχεται η πατρίδα είναι η αξιοπρέπεια της αντίστασης και αυτή οι σύγχρονοι Έλληνες μπορούν να την διδαχθούν από το έπος του ’40. Μόνο έτσι θα αποτινάξει ο ελληνικός λαός την ηττοπάθεια, που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα των περισσότερων Ελλήνων στα χρόνια των Μνημονίων. Μόνο έτσι το «ΟΧΙ» θα κερδίσει ξανά το πραγματικό του περιεχόμενο, μακριά από τον εθιμοτυπικό εορτασμό της επετείου, απογυμνωμένης από τα μηνύματα του αγώνα για την ανεξαρτησία και την ελευθερία.
Κανένας εχθρός δεν μπορεί να λυγίσει τον ελληνικό λαό, αρκεί ο ίδιος να το θέλει και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.
Μπορεί κάτω από το σφυροκόπημα των Γερμανών να γονατίσαμε, αλλά δεν προσκυνήσαμε. Ποτέ δεν προσκυνήσαμε!
Σκύψαμε, χωρίς όμως να χαμηλώσουμε το κεφάλι.
Για να βγούμε από την κρίση, δεν αρκεί η πολιτική της ζητιανιάς, δεν αρκούν τα νέα δανεικά που θα μας βυθίσουν ακόμα περισσότερο στη δίνη της κρίσης.
Στην ψυχή των Ελλήνων απαιτείται να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ρούπελ, μια Κοριτσά. Έτσι θα φύγει από πάνω μας η κακομοιριά και θα αναγεννηθούμε ως λαός.
Τώρα είναι η ώρα, με ομόνοια, σύνεση και σθένος, να διεκδικήσουμε την ηθική και πνευματική μας ανάταση και την ελευθερία του Έθνους μας!