Παύλος Γιαννακόπουλος: Εκείνος που δεν ήξερε τη λέξη «αδύνατον»

Γράφουν οι: Νίκος Συρίγος, Διονυσία Προκόπη, Γιάννης Κουβόπουλος

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ζει. Και θα ζει. Μέσα στον Δημήτρη. Μέσω του Δημήτρη. Θα συνεχίζει να προσφέρει στον άνθρωπο, στην οικογένεια, στην πατρίδα. Όπως έκανε από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησε την ύπαρξή του. Όπως έπραξε μέχρι την τελευταία του στιγμή. Όπως συνεχίζει να κάνει.

Το Ίδρυμα Παύλος Γιαννακόπουλος ταξιδεύει την ψυχή του Παύλου από τη μία άκρη της Ελλάδος ως την άλλη. Όπου υπάρχει ανάγκη. Παντού.

Στη μνήμη του Παύλου.

Οι Έλληνες, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι Ακρίτες νιώθουν τον Παύλο στο πλάι τους κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Σαν να είναι εδώ. Σαν να μην έφυγε ποτέ.

Γιατί δεν έφυγε ποτέ.

Το παιδί που γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1929 στη Σελλασία της Λακωνίας ήταν Σπαρτιάτης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μίλαγε λίγο, έπραττε πολύ. Και κυρίως αυτά που οι άλλοι θεωρούσαν αδύνατα. Από το να μετατρέψει τη ΒΙΑΝΕΞ σε έναν επιχειρηματικό κολοσσό παγκόσμιας φήμης, μέχρι να κάνει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό την καλύτερη ομάδα στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού σε όλα τα αθλήματα.

Στο κατώφλι της ΒΙΑΝΕΞ υπάρχει η φράση «Για να φτάσεις στην κορυφή χρειάζεται να έχεις όραμα, αφοσίωση και πίστη». Αυτήν που έλεγε διαρκώς ο Παύλος. Αυτήν που έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.

Η μόνη συνταγή της επιτυχίας. Ο μόνος δρόμος για την ευτυχία.

Όραμα, αφοσίωση, πίστη. Όσα ήταν ο Παύλος. Αυτός που έφτασε στην κορυφή. Που είναι κορυφή.

Ένας αυθεντικός μύθος που σφράγισε έναν αιώνα

Ο Όμιλος ΒΙΑΝΕΞ φέτος γιορτάζει έναν αιώνα ιστορίας, έχοντας κατακτήσει την κορυφή της ελληνικής φαρμακευτικής βιομηχανίας, επίτευγμα που έχει τη «σφραγίδα» του Παύλου Γιαννακόπουλου. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ο ιθύνων νους που μετέτρεψε την εμπειρία όπου είχε αποκτήσει στο οικογενειακό φαρμακείο της οδού Πειραιώς, σε κινητήριο δύναμη για έναν ολόκληρο κλάδο. Καθοριστικό βήμα ήταν η ίδρυση της ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ το 1960 και ορόσημο η μετεξέλιξή της το 1971 σε ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία ΒΙΑΝΕΞ. Το λαμπρό μέλλον είχε ήδη ξεκινήσει και ο Παύλος Γιαννακόπουλος έγινε ο Πατριάρχης της Ελληνικής Φαρμακοβιομηχανίας.

Σε αυτά τα εκατό χρόνια, οι ιστορίες από το πρώτο φαρμακείο του 1924 στην οδό Πειραιώς, συναντούν τον νεαρό Παύλο Γιαννακόπουλο που δούλευε νυχθημερόν, έχασε πρόωρα τον πατέρα του, όμως είχε την καλύτερη κληρονομιά: Το πεντακάθαρο όνομα, με το οποίο έβρισκε παντού όλες τις πόρτες ανοιχτές. Αφού ολοκλήρωσε τις οικονομικές του σπουδές στην ΑΣΟΕΕ, έκανε το πρώτο μεγάλο επιχειρηματικό βήμα με την ίδρυση της εταιρείας ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ. Έχοντας πάντα στο πλευρό του, τους αδελφούς του Θανάση και Κώστα, και την αδελφή του Βασιλική, κατάφερε να πείσει τους μεγαλύτερους διεθνείς φαρμακευτικούς οίκους να τον εμπιστευτούν, συνάπτοντας πολύχρονες στρατηγικές συνεργασίες, πολλές εκ των οποίων συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.

Η ίδρυση της ΒΙΑΝΕΞ το 1971 αποτελεί το επιστέγασμα μιας τεράστιας προσπάθειας και την υλοποίηση ενός μεγάλου οράματος. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, αφού απέκτησε την απαραίτητη τεχνογνωσία, προχώρησε στην έναρξη της βιομηχανικής παραγωγής. Από το 1977 μέχρι και το 1999, η ΒΙΑΝΕΞ αναπτύσσει τέσσερις παραγωγικές μονάδες, η καθεμία εξειδικευμένη σε διαφορετικό τύπο φαρμακευτικών προϊόντων, ενώ στα γραφεία της κεντρικής διοίκησης δημιουργείται το κέντρο διανομής τελικών προϊόντων. Καλύπτεται, έτσι, όλο το φάσμα του φαρμάκου, επιτρέποντας στη ΒΙΑΝΕΞ να επεκτείνει το χαρτοφυλάκιο των προϊόντων της. Με συνεχείς επενδύσεις σε προηγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό, τα τέσσερα εργοστάσια της ΒΙΑΝΕΞ σήμερα, αποτελούν υπερσύγχρονες μονάδες εκ των πλέον εξελιγμένων στον ευρωπαϊκό χώρο. Η διορατικότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου για την ανάπτυξη της αγοράς του φαρμακείου, τον οδήγησε το 1995 να ιδρύσει την ΒΙΑΝ Α.Ε, εταιρεία του ομίλου ΒΙΑΝΕΞ. Η ανοδική πορεία που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ) και τα παραφαρμακευτικά προϊόντα, τον δικαίωσε.

Όσο μεγάλωνε η ΒΙΑΝΕΞ, αναπτυσσόταν παράλληλα η ελληνική παραγωγή φαρμάκου. Όλοι οι άνθρωποι του κλάδου, ανταγωνιστές και μη, έχουν να πουν μια ιστορία για το πώς ο Παύλος Γιαννακόπουλος τους βοηθούσε να αναπτυχθούν οι εταιρείες τους, όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στην επετειακή εκδήλωση της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Σήμερα η Ελλάδα έχει μια ισχυρή και εξωστρεφή φαρμακευτική παραγωγή, η οποία πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη και δημιουργεί θετικό αντίκτυπο στην υγεία, την απασχόληση και την κοινωνία. Παράλληλα, το φιλανθρωπικό, κοινωνικό και ανθρωπιστικό του έργο πήγαζε από μια οικουμενική αντίληψη για την προσφορά, την αγάπη του για τον άνθρωπο και τη δημιουργική δύναμη που τον χαρακτήριζε. Ήταν πάντα δίπλα σε όλους όσοι τον χρειάζονταν, ακόμα και ανθρώπους που δεν είχε γνωρίσει ποτέ και ζητούσαν τη βοήθειά του.

Σήμερα, η ΒΙΑΝΕΞ έχει ευρύ αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, με 1.392 θέσεις εργασίας, συνεισφορά 4,7 εκατ. ευρώ στα φορολογικά έσοδα του κράτους και κοινωφελείς πρωτοβουλίες με άξονα το μέλλον της Ελλάδας. Με «Περηφάνια για το χθες και Πίστη για το αύριο», η ΒΙΑΝΕΞ μπαίνει στον δεύτερο αιώνα ζωής, ακολουθώντας τις αρχές και τις αξίες του ιδρυτή της, του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου, η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ

Ήταν καλοκαίρι του 1987 όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ κατάφερε το «θαύμα», κατακτώντας το Ευρωμπάσκετ. Εκείνο το πρώτο τρόπαιο, έβγαλε τους Έλληνες στους δρόμους και τους έκανε να αγαπήσουν το μπάσκετ. Ανάμεσα στα εκατομμύρια των Ελλήνων που στράφηκαν προς τον κόσμο της «πορτοκαλί Θεάς», ήταν και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Η μεγάλη διαφορά, όμως, ήταν ότι δεν αγάπησε απλώς το άθλημα αλλά από την πρώτη στιγμή αποφάσισε ότι θα κάνει τον Παναθηναϊκό παντοκράτορα σε αυτό.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν αποφασισμένος και αυτό, σήμαινε πως είχε προεξοφλήσει ότι θα δώσει χρήματα, χρόνο και αδιανόητη ενέργεια έτσι ώστε να καταφέρει να φέρει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης και να τον διατηρήσει εκεί για δεκαετίες. Τα κύρια χαρακτηριστικά της ενασχόλησης του Παύλου Γιαννακόπουλου με τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ ήταν η αποφασιστικότητα και η «τρέλα». Τα τεράστια ποσά που δαπάνησε είχαν έναν και μόνο στόχο. Αυτόν που τελικά επετεύχθη: Να είναι ο Παναθηναϊκός ο παντοκράτορας του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, και να μνημονεύεται ως η πιο επιτυχημένη ομάδα όλων των εποχών στην Ευρώπη.

Οι προθέσεις του, είχαν διαφανεί από την πρώτη ημέρα. Όταν σχεδίαζε μαζί με τον Ρίτσαρντ Ντουξάιρ τον πρώτο Παναθηναϊκό επί προεδρίας του, είχε προτείνει στον εμβρόντητο Αμερικανό τεχνικό να χρησιμοποιήσει τους συνδέσμους του στις ΗΠΑ και να καταθέσει πρόταση στον Μάτζικ Τζόνσον, που τον είχε παρακολουθήσει σε στιγμιότυπα από το All Star game και ήταν καταπληκτικός. Ο άναυδος Ντουξάιρ, προσπάθησε να του εξηγήσει ότι οι κορυφαίοι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες είναι αδύνατον να έλθουν στην Ευρώπη, αφού εκτός των αστρονομικών ποσών με τα οποία αμείβονταν στο ΝΒΑ, θεωρούσαν ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ ανήκει περίπου στη νεολιθική εποχή του αθλήματος.

Παρόλα αυτά και με τα πολλά χρήματα που διέθεσε ο Γιαννακόπουλος, ο Ντουξάιρ μαζί με τον Μιχάλη Κυρίτση, που ανέλαβε προπονητής της ομάδας την επόμενη σεζόν, έπεισαν τον Έντγκαρ Τζόουνς να εγκαταλείψει το Κλίβελαντ και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο πρώτος ουσιαστικά Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου ήταν ακριβώς εκείνος, της σεζόν 1988/89, που τερμάτισε τρίτος πίσω από το αχτύπητο δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, μπροστά όμως από τον μέχρι πρότινος άπιαστο Πανιώνιο. Το αργυρό μετάλλιο της Εθνικής το ίδιο καλοκαίρι έπεισε τον Γιαννακόπουλο να συνεχίσει με πείσμα και να επενδύσει ακόμη περισσότερα. Επέλεξε ως προπονητή τον Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα, έφερε στην Αθήνα τον Αντόνιο Ντέηβις, τον Άριαν Κόμαζετς, τον Στόικο Βράνκοβιτς, τον Σάσα Βολκόφ, αγόρασε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στα μικρά εθνικά κλιμάκια (Οικονόμου, Γεωργικόπουλο, Μυριούνη, Αλβέρτη, κ.ά.), έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έντυσε στα πράσινα τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, η συγκομιδή του όμως ήταν πολύ φτωχή: Ένα κύπελλο Ελλάδος το 1993, την πρώτη σεζόν του Γκάλη με το τριφύλλι και δύο αποτυχημένα Final Four σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα.

Η έλευση του Ντομινίκ και η μεγάλη δικαίωση με το Ευρωπαϊκό του 1996

Όλες οι προσπάθειες που είχε καταβάλει μέχρι τότε ο Παύλος Γιαννακόπουλος δικαιώθηκαν για πρώτη φορά ένα βράδυ του Απριλίου του 1996 στο «Παλέ ντε Μπερσί» στο Παρίσι. Με εμφανή τη συγκίνηση στο πρόσωπό του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο δικός του Παναθηναϊκός ήταν πια Πρωταθλητής Ευρώπης και ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερνε κάτι τέτοιο.

Δίπλα στον Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν και ένας κάθιδρος αλλά περιχαρής Αμερικανός μπασκετμπολίστας. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ναι, ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε καταφέρει με την τρέλα του για τον Παναθηναϊκό να φέρει στην Ελλάδα έναν All-Star, έναν παίκτη που ανήκει στο Hall of Fame του NBA. Πριν από κάποια χρόνια, ο Ντουξάιρ είχε γελάσει με τις προθέσεις του, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν τις ξέχασε. Έτσι, έφερε στην Ευρώπη ένα από τα μεγαλύτερο ονόματα του παγκοσμίου μπάσκετ, πληρώνοντας το ποσό των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων τη σεζόν για να πατήσει στα ελληνικά παρκέ ο «Human Highlight Film».

Κυρίαρχος σε Ελλάδα και Ευρώπη ο Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου

Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας και καταξίωσης, χρόνια γεμάτα τίτλους και επιτυχίες, γεμάτα εικόνες και αναμνήσεις για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, έμπλεα υπερηφάνειας και επιβολής. Ο Σούμποτιτς είχε αφήσει τη θέση του στον Ομπράντοβιτς, χτίστηκε μια αυτοκρατορία στηριζόμενη στο πλάνο του Σέρβου κόουτς και την απίστευτη διαχειριστική και επενδυτική ικανότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Ο Παναθηναϊκός έγινε γνωστός στα πέρατα του κόσμου, φόρεσαν τη φανέλα του αθλητές (όπως συνήθιζε να τους αποκαλεί ο ίδιος) όπως ο Σκοτ, ο Ρέμπρατσα, ο Κάτας, ο Μποντιρόγκα, ο Τζεντίλε, ο Σισκάουσκας, ο Τομάσεβιτς, ο Πέκοβιτς, ο Κουτλουάι, ο Γιασικεβίτσιους. Πέρασαν όλοι οι διεθνείς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, κάποιοι έμειναν όπως ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, κάποιοι αποχώρησαν όπως ο Σπανούλης, κάποιοι ήρθαν απλώς αργά όπως ο Φάνης.

Όλοι τους είχαν ένα κοινό: Αγαπούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο.

Τεράστιος και στην αποχώρησή του

Το καλοκαίρι του 2012, μετά από σωρεία επιτυχιών και κατάκτηση αμέτρητων τίτλων σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Παύλος Γιαννακόπουλος διείδε ότι όφειλε στην ιστορία και το όνομά του να αποχωρήσει ενόσω βρισκόταν στην κορυφή. Σίγουρος ότι η νέα γενιά θα συνεχίσει το έργο του, έκλεισε τον κύκλο του στον Παναθηναϊκό το 2012, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης με τον σύλλογο. Άφησε πίσω του 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ένα διηπειρωτικό, 13 πρωταθλήματα, 9 κύπελλα, την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού. Κυρίως όμως, κράτησε την αγάπη του κόσμου όταν αποτύγχανε τα πρώτα χρόνια της θητείας του.

Το μεγαλύτερο παράσημο στην «αθλητική» διαδρομή του Παύλου Γιαννακόπουλου είναι ακριβώς αυτό: Η αγάπη του κόσμου σχεδόν από καταβολής ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό. Έτσι, πέρασε τη σκυτάλη στα χέρια του γιου του, Δημήτρη, μένοντας ωστόσο πάντα στο πλευρό του, με την έμπρακτη στήριξή του μέχρι την τελευταία στιγμή.

Το «Κλειστό Παύλος Γιαννακόπουλος» και η πρόσοψη της «Λεωφόρου»

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έζησε μια ακόμα υπέρτατη τιμή από την πλευρά του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, με το κλειστό της Λεωφόρου να παίρνει το όνομά του. Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος τίμησε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την ανεκτίμητης αξίας προσφορά του στον σύλλογο, δίνοντας το όνομά του στο κλειστό της Λεωφόρου. Την ίδια ώρα, στο κλειστό του ΟΑΚΑ 20.000 Παναθηναϊκοί, που βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν το φιλικό με την Παρτιζάν στο πλαίσιο του «Honouring Our Legacy», αποθέωναν τον «δικό τους Παύλο», βλέποντας ζωντανά από τα matrix τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του «Τάφου του Ινδού».

Από τον Ιούνιο του 2021, με αφορμή τα 50 χρόνια από την ιστορική στιγμή της παρουσίας της ποδοσφαιρικής ομάδας στο Γουέμπλεϊ, η εικόνα του Παύλου Γιαννακόπουλου κοσμεί πλέον και την πρόσοψη του «Ναού» του Παναθηναϊκού, την ιστορική έδρα της Λεωφόρου. Μαζί με τους δύο άλλους ιστορικούς παράγοντες του «τριφυλλιού», τον ιδρυτή Γιώργο Καλαφάτη και τον Απόστολο Νικολαΐδη.

Η σκυτάλη στον Δημήτρη και το 7^ο αστέρι

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος μπορεί να «πέταξε ψηλά στον ουρανό» αλλά φρόντισε να αφήσει τον Παναθηναϊκό σε σίγουρα χέρια. Σε στιβαρά χέρια. Από την ημέρα που ο «Πατριάρχης» της Παναθηναϊκής οικογένειας έκανε ένα βήμα πίσω, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε ένα βήμα μπροστά.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το καλοκαίρι του 2012 και κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, βγήκε μπροστά και πήρε στα χέρια του τον Παναθηναϊκό, κουβαλώντας στους ώμους του το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της κορυφαίας ομάδας της Ευρώπης.

Με θυσίες ανάλογες του πατέρα του, οικονομικές και μη, κράτησε την ομάδα στην κορυφή της Ελλάδας, στην ελίτ της Ευρώπης και πριν από μερικές ημέρες ο Παναθηναϊκός γιόρτασε την κατάκτηση του 7^ου ευρωπαϊκού του πρωταθλήματος. Οι «πράσινοι» έραψαν το 7^ο αστέρι στη φανέλα τους που φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Του ανθρώπου που έχει πάρει το πείσμα, τον τσαμπουκά, την… τρέλα του Παύλου Γιαννακόπουλου και έχει αποφασίσει να βαδίσει στα χνάρια του, για να κάνει τον Παναθηναϊκό μεγαλύτερο και από ό,τι είχε φανταστεί ο «κύριος Παύλος».

Η Παναθηναϊκή πορεία του Παύλου Γιαννακόπουλου

• Το 1972 ξεκίνησε την ενεργή ενασχόλησή του με το «τριφύλλι»
• Από το 1992 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού αυτονομήθηκε ως επαγγελματική και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε τη διοίκησή της
• Το 1992 έκανε τη μεταγραφή του «αιώνα» στην Ελλάδα ντύνοντας τον Νίκο Γκάλη στα πράσινα
• Το 1993 η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας - Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν άλλα 15 ανάλογα τρόπαια
• Το 1995 έφερε στον Παναθηναϊκό τον καλύτερο Αμερικάνο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα, τον θρύλο του ΝΒΑ, Ντομινίκ Ουίλκινς
• Με τον Ντομινίκ μπροστάρη το 1996 ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (Ευρωλίγκα) το οποίο σφραγίστηκε με τη θρυλική τάπα του Στόγιαν
• Ακολούθησαν από τότε άλλα πέντε ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά και το διηπειρωτικό του 1996
• Τη σεζόν 1997-1998 κατακτήθηκε και το πρώτο πρωτάθλημα του «τριφυλλιού» επί των ημερών του και ξεκίνησε η αυτοκρατορία αφού μέχρι σήμερα ακολούθησαν πολλά περισσότερα