Ημέρα της μητέρας: Από τη γιαγιά μου, στη μητέρα μου και σ’ εμένα: Τι άλλαξε σε τρεις γενιές μαμάδων

Τρεις γενιές «μαμάδων» και όλα μοιάζουν τόσο ίδια και την ίδια στιγμή, τόσο διαφορετικά. Ίδια γιατί οι αξίες που και οι τρεις θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας, παραμένουν ίδιες. Σεβασμός στον εαυτό μας και στους άλλους, καλοσύνη για τους γύρω μας, εργατικότητα, σοβαρότητα όπου απαιτείται και ευγένεια, μαζί με την αγάπη για τη μόρφωση και αυτό που λέμε «ανοιχτό μυαλό» για τους άλλους, για ό,τι είναι διαφορετικό από εμάς… Πόσο όμως διαφορετικά είναι τα μέσα που κάθε γενιά χρησιμοποιεί για να περάσει αυτά που «πρέπει» στα παιδιά και ουσιαστικά, να τα αναθρέψει όπως επιλέγει;

Η γιαγιά μου έγινε μητέρα τη δεκαετία του 1950, όταν ήταν περίπου 20 ετών. Απέκτησε δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, που ναι, μεγάλωσαν διαφορετικά, αν και με την ίδια αγάπη. Ο παππούς ως ναυτικός έλειπε μεγάλες περιόδους από το σπίτι και η γιαγιά είχε αναλάβει πολύ σοβαρά τον διπλό της ρόλο. Ο γιος, ως μεγαλύτερος και φυσικά ως αγόρι, απολάμβανε περισσότερες ελευθερίες στην επαρχία του ’60, ενώ η κόρη, η μητέρα μου, «χάρηκε» ένα σωρό περιορισμούς. Όμως η γιαγιά προτίμησε να μετακομίσει μαζί με την κόρη της για να σπουδάσει, παρά να την κρατήσει σπίτι ή να την παντρέψει, αποδεικνύοντας πως το σκεπτικό της είχε στην ουσία του το καλό των παιδιών της και όχι τις κοινωνικές προκαταλήψεις.

Η μητέρα μου απέκτησε παιδιά τη δεκαετία του ’80, λίγο πριν τα 30 της. Η κόρη της ήταν η μεγαλύτερη και παρότι οι περισσότερες κοινωνικές προκαταλήψεις είχαν πια ξεπεραστεί, στην ελληνική επαρχία υπήρχε ακόμα σαφής, έστω και λανθάνουσα, η διαφορά ανάμεσα στα «παιδιά» και στα «κορίτσια». Η μητέρα μου πάντοτε είχε στο νου της την πρόοδο των παιδιών της κι έδωσε η ίδια όσες μάχες χρειάστηκε για να το πετύχει. Έμεινε στο πλευρό των παιδιών της χωρίς διαλείμματα, ακούραστα, με όποιο τρόπο χρειάστηκε και όσα λάθη θα μπορούσα ίσως να της χρεώσω, σβήνονται χωρίς σημάδια, από το τελικό αποτέλεσμα, που ήταν το καλύτερο δυνατό – και με διαφορά.

Εγώ έγινα μητέρα πρόσφατα, λίγο μετά τα 30 μου. Η γιαγιά μου δεν ζούσε πια, η μητέρα μου όμως έχει από την πρώτη στιγμή αναλάβει ενεργό ρόλο στη ζωή των εγγονών της. Ο τρόπος που επιλέγω να μεγαλώσω τα παιδιά μου διαφέρει από αυτόν που μεγάλωσα εγώ και πόσο μάλλον η δική μου μητέρα. Στην κοινωνία του 2020, η πρόοδος σε όλα τα επίπεδα δεν επιτρέπει κατάλοιπα του παρελθόντος να επηρεάζουν τους ανθρώπους και τους χαρακτήρες τους. Η επιστήμη προχωρά και το «έτσι μεγαλώσαμε και δεν πάθαμε τίποτα» δεν έχει θέση στο σήμερα. Ανοίγουμε τα μάτια και τα αυτιά μας όσο είναι δυνατόν και μέσα από την ατέρμονη πληθώρα πληροφοριών, διακρίνουμε τι μάς κάνει και τι όχι, με τι θα εφοδιάσουμε τα παιδιά μας και πώς θα σταθούμε δίπλα τους.

Κρατάμε τη… διαχρονική «αγάπη της μάνας», κρατάμε τις αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε, κρατάμε το πόσο καλούς ανθρώπους μας έκαναν, αλλά επιλέγουμε τον τρόπο που ζούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, βάσει του σήμερα και όχι του χθες.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.