Κι όμως… υπάρχει: Η πεθερά που έγινε «μάνα» και για τους δύο

Ένα από αυτά, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, είναι ότι από τη στιγμή που μια γυναίκα γίνεται «πεθερά», αυτό καλύπτει την ιδιότητα της μητέρας που έχει και τον αφήνει σε δεύτερη μοίρα. Πρώτα «βγαίνει» η πεθερά, να βρει ό,τι κακό υπάρχει στην οικογένεια του παιδιού της και μετά, ίσως, εμφανιστεί και η μάνα, που με την απέραντη αγάπη της πάντα σκέφτεται και δρα ανιδιοτελώς… Λογικό κι επόμενο σε κάθε τέτοια περίπτωση, η πεθερά να αναλαμβάνει – και δικαίως – τον ρόλο του κακού, να προκαλεί έριδες, τσακωμούς και… αναταραχή και, τελικά, να απομακρύνεται η ίδια από το παιδί της και να χάνει ό,τι πολυτιμότερο έχει.

Μπορεί να είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, όμως υπάρχουν και πεθερές που δεν ξεχνούν πως είναι πάνω από όλα μητέρες. Που μπορούν και βλέπουν το πραγματικό «καλό του παιδιού τους» και που αναγνωρίζουν πως αυτό δεν είναι να το έχουν κολλημένο στη φούστα τους, όπως λέει η λαϊκή έκφραση, αλλά αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να το ενισχύσουν να φτιάξει τη δική του γερή και υγιή οικογένεια. Γιατί, κακά τα ψέματα, λίγες είναι οι νέες οικογένειες σήμερα που δεν συμπεριλαμβάνουν στην οικογενειακή ζωή τους παππούδες, που βοηθούν με τον τρόπο τους στο μεγάλωμα των εγγονών τους, στη νέα ζωή των παιδιών τους.

Η πεθερά λοιπόν υπάρχει στην ελληνική οικογένεια. Το θέμα είναι αν θα παίζει τον ρόλο του «κακού» ή τον ρόλο του «καλού». Γιατί η «καλή πεθερά», όντως υπάρχει, κι έχω την τύχη να την γνωρίζω. Είναι η πεθερά που «υιοθετεί» τον σύζυγο της κόρης της ή την σύζυγό του γιου της, σαν δικό της παιδί και συμπεριφέρεται φροντίζοντας το «νέο μέλος» με τον ίδιο τρόπο. Προσέχοντας τις συνήθειες και σεβόμενη τις ιδιοτροπίες. Προσφέροντας όσα μπορεί, χωρίς να ξεχωρίζει αν προσφέρει στον γιο ή στον γαμπρό, στην κόρη ή στη νύφη. Μιλάει και στους δύο με τον ίδιο τρόπο και τους αντιμετωπίζει το ίδιο. Έχει πάντα στο νου της πως το ζευγάρι είναι που παίρνει τις αποφάσεις και πως είναι άλλο πράγμα το να λες τη γνώμη σου και άλλο το να ασκείς κρητική. Ώθηση της δίνει η διάθεσή της να προσφέρει και να βοηθήσει και όχι η ανάγκη της να είναι εκεί, παρούσα στη ζωή του παιδιού της αιωνίως.

Αναλόγως και με τον χαρακτήρα, υπάρχουν ακόμα καλύτερες πεθερές. Εκείνες που την ώρα που πήραν τη σύνταξή τους, αποφάσισαν να αφήσουν το σπίτι και τον τόπο τους και ακολούθησαν το παιδί τους, γιατί χρειαζόταν βοήθεια με το μεγάλωμα των δικών του παιδιών. Για χρόνια, όχι για μερικούς μήνες. Έζησαν στο σπίτι του παιδιού τους ως «η πεθερά», πρόσφεραν ό,τι μπορούσαν, μεγάλωσαν τα εγγόνια, που ως γνωστόν είναι δυο φορές παιδιά τους, κόλλησαν όλες τις παιδικές ασθένειες και δεν… «λύγισαν» ούτε με την απειλή του κορωνοϊού. Έμειναν βράχος να στηρίζουν το παιδί τους και τις επιλογές τους και έγιναν πεθερές, που δικαιωματικά, τους αξίζει βραβείο.

Όλες οι μητέρες, κάποια στιγμή, φανταζόμαστε τη στιγμή που θα γίνουμε κι οι ίδιες πεθερές. Χαριτολογώντας συνήθως αναστενάζουμε «ποιος ξέρει τι θα μου κουβαλήσει», όμως, τελικά, η ουσία, είναι απλή. Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε πρώτα μητέρες – μετά γινόμαστε πεθερές και είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε ποιον ρόλο πεθεράς θα παίξουμε τον καλό ή τον κακό. Κι αν ο χαρακτήρας μας επίσης βοηθάει, ας γίνουμε ο ρόλος της πεθεράς που… αξίζει βραβείο!

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.