Είχαν οι αρχαίοι Έλληνες όπλα μαζικής καταστροφής; Κι όμως είχαν…

Τόξα, σπαθιά, ρόπαλα, πέτρες. Αυτά ήταν τα βασικά όπλα που χρησιμοποιούσαν τα αρχαία χρόνια οι πληθυσμοί για να επιβληθούν στους εχθρούς τους. Όλοι; Λάθος! Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κάνει άλματα και σε αυτό τον τομέα.

Από τον βιολογικό (!) πόλεμο μέχρι μηχανές μαζικής καταστροφής, οι πρόγονοί μας είχαν βρει τον τρόπο να κυριαρχούν απέναντι στους εχθρούς τους σε κάθε περίσταση και φυσικά έδειξαν τον τρόπο και το δρόμο για τη σημερινή πολεμική βιομηχανία.

Δείτε τα όπλα ελληνικής έμπνευσης παρακάτω:

Οι καταπέλτες

Το διασημότερο ελληνικό όπλο μαζικής καταστροφής. Οι καταπέλτες των Ελλήνων είχαν μια ιδιαιτερότητα που κανείς δεν είχε εμπνευστεί. Τι ακριβώς;

Οι καταπέλτες των Ελλήνων δεν έριχναν μόνο πέτρες, βέλη και ακόντια, αλλά και πυρακτωμένα υλικά. Έτσι τα έβαζε ο Μέγας Αλέξανδρος με τους πολεμικούς ελέφαντες του εχθρού. Πύρωνε τα χάλκινα λάφυρα των μαχών και τα εκτόξευε πάνω στα παχύδερμα με τους καταπέλτες.

Ακόμα το ελληνικό δαιμόνιο κατάφερε να εκτοξεύσει και πτώματα μολυσμένα με τύφο και πανώλη σε πολιορκημένες πόλεις, εξαπλώνοντας επιδημίες στους πληθυσμούς.

Το ατμοτηλεβόλο του Αρχιμήδη

Η τεράστια δύναμη του ατμού ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες πριν καν ο σύγχρονος άνθρωπος την καταλάβει.

Μπροστάρης φυσικά σε μια τέτοια εφεύρεση ήταν (ποιος άλλος;) ο Αρχιμήδης. Το... concept ήταν πολύ απλό. Ένα κανόνι που λειτουργούσε με ατμό!

Ο μεταλλικός κυλινδρικός λέβητας αποκτούσε με φωτιά την κατάλληλη θερμοκρασία, επιτρέποντας στο νερό να μπει στο εσωτερικό του, να εξατμιστεί ταχύτατα και να εκτοξεύσει μια πέτρινη σφαίρα μέσω μιας ξύλινης κάνης. Το κανόνι είχε ρυθμιζόμενο βεληνεκές για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.

Το υγρό πυρ

Η «ναπάλμ» των αρχαίων πολέμων, παρασκευαζόταν από μυστικά συστατικά και χρησιμοποιούνταν τόσο στην εκτόξευση με καταπέλτη εμπρηστικών βομβών, όσο και στην εκτόξευση υπό πίεση για να πυρπολήσει εχθρικά πλοία και οχυρώσεις.

Το υγρό πυρ υπήρξε το πιο καταστροφικό όπλο της χριστιανοσύνης για περισσότερο από επτά αιώνες και εξασφάλισε τη σωτηρία της Κωνσταντινούπολης απέναντι σε όλους τους επιδρομείς. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Β' (959-963 μ.Χ.) κατανοώντας την αξία του, το είχε ανακηρύξει ως ύψιστο μυστικό που ποτέ δεν έπρεπε να πέσει σε χέρια εχθρού.

Τα ακριβή συστατικά του υγρού ήταν ένα απόρρητο μυστικό και η σύνθεσή του έχει από καιρό χαθεί, αλλά το ακατέργαστο πετρέλαιο ή νάφθα είναι ένα γνωστό και κύριο συστατικό, που πιθανότατα προμηθεύονταν από την περιοχή της Κριμαίας. Άλλα υλικά ήταν το οξείδιο του ασβεστίου, το θειάφι, η ρητίνη και το νιτρικό κάλλιο. Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι στο μείγμα συμπεριλαμβάνονταν και πυρίτιδα. Η διαδικασία παρασκευής του υγρού ήταν πολύ επικίνδυνη, δεδομένης της εκρηκτικότητάς του. Επίσης η απόσταξη του πετρελαίου απαιτούσε πολύπλοκη τεχνολογία για την περίοδο εκείνη.

Πολιορκητικοί πύργοι

Εδώ μιλάμε για υπερκατασκευές που ακόμα και σήμερα προκαλούν δέος.

Πρόκειται για ξύλινους πύργους που μεταφερόταν ή και κατασκευαζόταν δίπλα στα εχθρικά τείχη ώστε να ξεπεράσουν το πρόβλημα ύψους και να προσεγγίσουν το επίπεδο των αμυνομένων.

Ήταν συνήθως επενδυμένοι με δέρματα ώστε να είναι όσο το δυνατόν άκαυστοι και είχαν ανοίγματα ειδικά για τοξότες, για εφόδους και για χρήση καταπελτών. Το ύψος τους στις κατασκευές που χρησιμοποιούσε ο Μέγας Αλέξανδρος έφτανε και τα 50 μέτρα!

Συγκεντρωτικά κάτοπτρα

Και εδώ ο Αρχιμήδης είχε βάλει το... χεράκι του, δημιουργώντας μια ακτίνα «λέιζερ» που έσωσε τις Συρακούσες από την ρωμαϊκή πολιορκία.

Όταν ο Μαρκέλλος απομάκρυνε τα πλοία του σε απόσταση όσο μια βολής με τόξο, ο Αρχιμήδης έφτιαξε έναν καθρέπτη εξάγωνο και στην κατάλληλη απόσταση για το μέγεθος του καθρέφτη έβαλε μικρούς τετράγωνους καθρέπτες, οι οποίοι κινούταν από συνδέσεις με ένα είδος τροχαλιών κατά τέτοιο τρόπο που να μπορούν να προσανατολίζονται στον ήλιο χειμώνα - καλοκαίρι.

Δηλαδή το κόλπο που έκανε ήταν να χρησιμοποιήσει μικρούς καθρέφτες που στόχευαν σε ένα μεγαλύτερο, ανακατευθύνοντας την αντανάκλαση του ήλιου.

Κάπως έτσι, ο μύθος θέλει τα καράβια να καίγονται!

Δείτε το πολύ ενδιαφέρον πείραμα του Δημοτικού Σχολείου Αργυρούπολης -Σιταγρών από μαθητές της Δ' Τάξης: