Τα ατεκμηρίωτα επιχειρήματα κατά της συνεπιμέλειας

Ένα από τα άρθρα που αποδομούν όλους τους αστοιχείωτους και ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς διαφόρων κινημάτων είναι το άρθρο της διακεκριμένης κλινικής ψυχολόγου παιδιών και εφήβων της κυρίας Μαρίας Καπερώνη.

Η επιστήμονας κάνει καθαρά λόγο για ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς οι οποίοι γίνονται εν ονόματι του «φεμινισμού» κατά της συνεπιμέλειας .

«Στον δημόσιο διάλογο για την Συνεπιμέλεια στο πλαίσιο της αλλαγής του Οικογενειακού Δικαίου, παρατηρήθηκε το φαινόμενο των αυθαίρετων δηλώσεων κατά της συνεπιμέλειας από διάφορα πρόσωπα, αλλά διατρανώθηκε από γυναικείους κύκλους σε μία προσπάθεια επιβολής της γνώμης τους ως επαΐοντες, βασίζοντας τα επιχειρήματα τους σε μεροληπτική ερμηνεία της έρευνας, σε ισοπεδωτικές γενικεύσεις, σε ιδεοληψίες και σεξιστικά στερεότυπα παρά σε αξιόπιστα επιστημονικά δεδομένα. Επιπλέον, έχουν θέσει το θέμα της συνεπιμέλειας ως πεδίο αντιπαλότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών, παραγνωρίζοντας το δικαίωμα και την ανάγκη του παιδιού για ίση φροντίδα κι ανατροφή από τους δύο γονείς του κι υπό αυτή τη βάση λανθασμένα αναπαράγεται κι από τα ΜΜΕ», αναφέρει σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο in.gr η κυρία Καπερώνη και προσθέτει ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία οι περισσότερες περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών προέρχονται από τις μητέρες, γεγονός που καταρρίπτει τον αστικό μύθο για τον κακό πατέρα που κακοποιεί τα παιδιά του.

Γράφει χαρακτηριστικά η κυρία Καπερώνη:«Συγκεκριμένα, έχουν συνδέσει την συνεπιμέλεια με την ενδοοικογενειακή βία, προκρίνοντας και υποδηλώνοντας ότι οι πατέρες είναι θύτες κακοποίησης απέναντι στη μητέρα και στα παιδιά σε μία εξαιρετικά αθέμιτη, στερεοτυπική και κακόβουλη προσπάθεια να επηρεάσουν αρνητικά την κοινή γνώμη αλλά και την πολιτική βούληση. Η ενδοοικογενειακή βία οποιασδήποτε μορφής, είναι καταδικαστέα, ωστόσο, δεν μπορεί να ερμηνευτεί απλοϊκά με σεξιστικούς όρους, αλλά είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, κι αφορά σε άνδρες και γυναίκες. Το στερεότυπο ότι η ενδοοικογενειακή βία προσβάλλει μόνο τις γυναίκες καταρρίπτεται, τόσο από τα διεθνή δεδομένα όσο κι από έρευνες στην Ελλάδα, καθώς τα ποσοστά βίας έναντι των ανδρών από τις συζύγους/συντρόφους είναι ίσα ή και ενίοτε υψηλότερα από εκείνα έναντι των γυναικών (Παπάνης, 2008). Από την συγκεκριμένη έρευνα προέκυψε ότι τα ποσοστά σωματικής βίας κατά των ανδρών ήταν: σε έγγαμους 34,7%, στην συμβίωση 25,2%, σε διαζευγμένους 37,6%, και στην διάσταση 48,1%. Το 12,7% των ανδρών αναζήτησε ιατρική φροντίδα, ενώ το 23% των γυναικών ανέφερε ότι σκοπός της επίθεσης ήταν ο σοβαρός τραυματισμός ή η βλάβη του άντρα. Τα ποσοστά ψυχολογικής βίας κατά των ανδρών από γυναίκες ήταν: σε έγγαμους 89,3%, στην συμβίωση 65,7%, σε διαζευγμένους 93%, στην διάσταση 98%. «Τόσο η σωματική όσο και η ψυχολογική βία κατά των ανδρών από συζύγους/συντρόφους, ήταν εξαιρετικά υψηλή κυρίως στο διαζύγιο και στην διάσταση, με 37,6% και 48,1% αντίστοιχα η σωματική, ενώ η ψυχολογική βία στο διαζύγιο και στην διάσταση, τα ποσοστά ήταν συντριπτικά υψηλά σε ποσοστό 93% και 98% αντίστοιχα».

Από μία ευρωπαϊκή μελέτη, της οργάνωσης Domestic Violence in Europe (2010), η οποία αφορούσε στην Ελλάδα, Βρετανία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Σουηδία, Πορτογαλία, Γερμανία και Ισπανία, προέκυψε ότι οι Έλληνες άνδρες πέφτουν θύματα ψυχολογικής βίας από τις συντρόφους σε ποσοστό 72%, ενώ έχουν υποστεί σωματική βία σε ποσοστό 31,7%.Όσον αφορά στην κακοποίηση του παιδιού στην Ελλάδα, τα πρωτεία τα έχει δυστυχώς η μητέρα, σχεδόν σε διπλάσια συχνότητα από τον πατέρα.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του «Χαμόγελου του παιδιού» του πρώτου εξαμήνου του 2020, σε 310 αναφορές σοβαρών περιστατικών κακοποίησης παιδιών, στο 38% οι θύτες ήταν και οι δύο γονείς, στο 36% η κακοποίηση προερχόταν από τη μητέρα, και στο 20,5% από τον πατέρα.

Το 2018, σε 729 καταγγελίες σοβαρών περιστατικών κακοποίησης παιδιών, το 39,5% θύτες ήταν και οι δυο γονείς, το 35,7% η κακοποίηση προερχόταν από τη μητέρα και το 16,9% από τον πατέρα. Το 2016, σε 717 καταγγελίες σοβαρών περιστατικών κακοποίησης παιδιών, το 32% θύτες ήταν και οι δύο γονείς, στο 40% η κακοποίηση προερχόταν από τη μητέρα και στο 20,5% από τον πατέρα».

Συνεπώς, συνεχίζει στο άρθρο της η κλινική ψυχολόγος: «δεν έχουν κανένα έρεισμα οι ισχυρισμοί τους περί κακοποίησης παιδιών και συζύγων στη συνεπιμέλεια από τον πατέρα. Αντίθετα, η αποκλειστική επιμέλεια συνιστά βάρβαρη επέμβαση στις σχέσεις γονέων και τέκνων και συνιστά σοβαρή μορφή ενδοοικογενειακής βίας. Η συνεπιμέλεια δεν επεμβαίνει στις σχέσεις γονέων και τέκνων και τις διατηρεί όπως ήταν πριν από τον χωρισμό, μειώνει τη γονική σύγκρουση και αποτρέπει την οικογενειακή βία (Kruk, 2012). Οι αποδεδειγμένα κι όχι βάση ψευδών ισχυρισμών κακοποιητικοί γονείς, μητέρες και πατέρες, ήδη αποκλείονται από την επιμέλεια τέκνων κι αντιμετωπίζονται από τα ποινικά δικαστήρια, ωστόσο, αποτελούν εξαιρέσεις και δεν αντικατοπτρίζουν το σύνολο των χιλιάδων ζευγαριών που χωρίζουν κάθε χρόνο (19.190 το 2017)».

Ποιοι είναι αυτοί που διαστρεβλώνουν τα στοιχεία;

«Η παράδοξη η θέση και η στάση των γυναικείων κύκλων που από την μία υπερασπίζονται την ισότητα των φύλων και από την άλλη υπερασπίζονται την αποκλειστική επιμέλεια η οποία συνιστά παράδειγμα έμφυλων διακρίσεων καθώς στην συντριπτική πλειοψηφία (92% έως 98%) αποδίδεται στον ένα γονέα (στη μητέρα) (Μπαντέκας, 2016. Καλαϊτζάκης, 2020).

Το παραπάνω έρχεται σε αντίθεση με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των δύο φύλων, και τα ίσα δικαιώματα κι ευθύνες των δύο γονέων που πρεσβεύει το φεμινιστικό κίνημα. Καταφανώς, παραβιάζεται το αναφαίρετο δικαίωμα του παιδιού να ανατρέφεται από τους δύο γονείς του, ισότιμα και ισόχρονα με εναλλασσόμενη κατοικία (ψήφισμα 2079/15 Συμβούλιο της Ευρώπης)», αναφέρει η κυρία Καπερώνη θέλοντας να δείξει το μέγα παράδοξο όλων αυτών που δήθεν υπερασπίζονται την ισότητα. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά υπέρ της συνεπιμέλειας. Η ελληνική κοινωνία τάσσεται υπέρ της συνεπιμέλειας σε ποσοστό 85,5% όπως προέκυψε σε δείγμα 2638 ερωτηθέντων 28% ανδρών και 72% γυναικών, κι η αυτοεκτίμηση, η ποιότητα ζωής, και η ψυχική υγεία του παιδιού εξαρτάται από τη συνεπιμέλεια και τα επιχειρήματα των συγκρούσεων αποδείχτηκαν αίωλα (Παπάνης, 2020)3.Συνοψίζοντας, η συνεπιμέλεια κατά τεκμήριο νόμου, θα θέσει το νομικό όριο και θα αποτελέσει την ασφαλιστική δικλείδα πρόληψης συγκρούσεων, αλλά κυρίως πρόληψης κακοποίησης, εργαλειοποίησης κι αποξένωσης του παιδιού από τον ίδιο τον γονέα του. Το νομολογιακό έθιμο απέτυχε, οφείλει να επανορθώσει γιατί θα ακολουθήσουν γενιές ενηλίκων τραυματισμένες ψυχικά, γράφει χαρακτηριστικά η κυρία Καπερώνη αποδομώντας τους επικριτές της συνεπιμέλειας.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Ενεργοί μπαμπάδες: Η κοινή επιμέλεια θα πρέπει να αποτελεί νομικό τεκμήριο

Συνεπιμέλεια και αρχές που πρέπει να διέπουν το νέο Οικογενειακό Δίκαιο