Δικαίωση συμβασιούχου στο δημόσιο

Μάλιστα, το Πρωτοδικείο, προχωρώντας ένα βήμα, έκρινε ότι η συνταγματική απαγόρευση (άρθρο 103 Συντάγματος) μετατροπής των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου δεν εμποδίζει τα δικαστήρια να κάνουν τον ορθό χαρακτηρισμό των συμβάσεων εργασίας.

Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση (υπ’ αριθμ. 233/2012)από την επίμαχη συνταγματική απαγόρευση «δεν συνάγεται και απαγόρευση για την αναγνώριση του πραγματικού χαρακτήρα ορισμένης σχέσης, που δεν είναι “μετατροπή”, αλλά ορθός χαρακτηρισμός της έννομης σχέσης κατά τη δικαστική διαδικασία ή τη διοικητική διαδικασία υπό τον έλεγχο του ΑΣΕΠ».

Για το χαρακτηρισμό δε της σύμβασης ως αορίστου ή ορισμένου χρόνου θα πρέπει να εφαρμόζεται και η εργατική νομοθεσία (Ν. 2112/1920), σημειώνεται στην απόφαση.

Από το… στόχαστρο των δικαστών δεν ξέφυγε πάντως και το περιβόητο Προεδρικό Διάταγμα «Παυλόπουλου» (Π.Δ. 164/2004) που επέτρεψε, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και όρους, την μετατροπή συμβάσεων εργασίας ορισμένου σε αορίστου χρόνου.

Κι’ αυτό διότι, σύμφωνα με την απόφαση «δεν επιφέρει αποτελεσματική προστασία στους εργαζομένους, καθώς περιλαμβάνει αντιφατικές και αόριστες ρυθμίσεις».

Με βάση τα παραπάνω, το δικαστήριο αναγνώρισε ότι οι διαδοχικές συμβάσεις που υπέγραφε (από το 2008 έως το 2011) η εν λόγω συμβασιούχος «φέρουν μεν τον τίτλο των συμβάσεων έργου, πλην όμως κατ’ επίφαση, μόνον, δόθηκε ο εν λόγω χαρακτηρισμός, καθόσον στην πραγματικότητα υποκρύπτεται σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου».

Δηλαδή, η συμβασιούχος –όπως αποδέχθηκε το δικαστήριο- κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες της Γραμματείας.