Ο πυγμάχος με τα πινέλα
Ο Χάρης Δραγάσης όταν δεν παλεύει ζωγραφίζει αφαιρετικούς πίνακες για να ηρεμεί
Η πυγμαχία είναι ένα άθλημα αναμφισβήτητα πολύ έντονο. Στην Ελλάδα το όνομα της πυγμαχίας το έχουμε ταυτίσει με αυτό του Ολυμπιονίκη του Λος Άντζελες Γιώργου Στεφανόπουλου. Η αλήθεια είναι ότι είχε μια ιδιαίτερη άνοδο στην Ελλάδα λόγω των διεθνών επιτυχιών του Στεφανόπουλου αλλά και της κινηματογραφικής επιτυχίας του Ρόκυ που έσπασε τα ταμεία στην δεκαετία του 80 κυρίως. Πολλά ήταν τα αγόρια -κυρίως-που ήθελα να μάθουν να πυγμαχούν τότε αλλά οι μανάδες τους φοβούμενες τα απέτρεπαν.
Τέσσερις δεκαετίες μετά πολλά άλλαξαν και στην πυγμαχία αλλά και στον τρόπο προσέγγισης της. Ένα άθλημα που έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα. Επίδειξη δύναμης, συγκέντρωσης και τεχνικής και πολλές φορές επιβλητικότητας.
Ο Χάρης Δραγάσης είναι ένα νέο παιδί που έχει αφιερώσει όλη του την ζωή σε αυτό το άθλημα. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του φοράει τα κόκκινα γάντια και μαθαίνει να μένει όρθιος και να παλεύει σκληρά. Για να ισορροπήσει όλη αυτή την ενέργεια και την ένταση βρήκε καταφύγιο στην ζωγραφική. Φτιάχνει πραγματικά καλλιτεχνικά αριστουργήματα δείχνοντας πως μια προσωπικότητα δυναμική αποτυπώνει κομμάτια της όχι μόνο στο ρινγκ αλλά στους καμβάδες.
Χάρη είσαι ενεργός πυγμάχος, από πότε ξεκίνησες, τι σε τράβηξε σε αυτό το άθλημα και ποια είναι τα επιτεύγματά σου;
«Σε πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει τις πολεμικές τέχνες. Το πρώτο μου άθλημα ήταν το taekwondo. Το 2004 με πήρε από το χέρι ο Ηλίας Βρέττος και με μύησε στο άθλημα της πυγμαχίας και το 2005 είχα παίξει τον πρώτο μου ερασιτεχνικό αγώνα στην Κύπρο.
Αρχές του 2007 έφυγα από τον σύλλογο που ήμουν και πήγα σε έναν όπου μας έκανε προπονήσεις ο Γιώργος ο Στεφανόπουλος. Το 2011 έπαιξα στην πυγμαχία της ΑΕΚ εκεί ξεκίνησα το πρώτο μου πανελλήνιο πρωτάθλημα. Μετά από χρόνια άλλαξα το στυλ μου και ασχολήθηκα με το kickboxing. Πήγα στην σχολή του Νίκου Κρητικού στο kritikos camp εκεί έχω δώσει τα περισσότερα μου παιχνίδια. Πριν το πρώτο lockdown σταμάτησα και εδώ και λίγους μήνες μπήκα πάλι στις προπονήσεις και στους αγώνες, είμαι στην σχολή του Βασίλη Ξερικού στο Old School και προσπαθούμε να βρούμε πάλι τα πατήματα μας»
Είχες κάποιο πρότυπο αθλητή;
«Δεν έχω κάποιον για πρότυπο αλλά μου αρέσει το στυλ παιχνιδιού του Canelo Alvarez και από kick-boxer ο Badr Hari».
Στην Ελλάδα υπήρξαν μύθοι σε αυτό το άθλημα;
«Ο ζωντανός μύθος της Ελλάδας είναι ο Γιώργος Στεφανόπουλος».
Ο κόσμος θεωρεί την πυγμαχία βίαιο άθλημα, τι ισχύει;
«Η πυγμαχία είναι ένα άθλημα δύσκολο. Αυτός που το υπηρετεί σωστά γνωρίζει ότι οι αγώνες δίνονται μόνο στο ρινγκ. Ο κόσμος θεωρεί ότι η πυγμαχία είναι βίαια γιατί υπάρχουν αυτοί που δεν την αγαπάνε. Και εξηγούμαι αμέσως για να γίνω αντιληπτός, κάποιοι έρχονται κάνουν πυγμαχία για λίγους μήνες και μετά κυκλοφορούν με το μπλουζάκι του μποξ έξω και είναι ευέξαπτοι και προκαλούν καυγάδες. Ο κόσμος που το βλέπει αυτό, φοβάται είναι λογικό και επόμενο να χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο άθλημα βίαιο και να του είναι ταυτόχρονα απόμακρο».
Η ζωγραφική πως προέκυψε στην ζωή σου;
«Από μικρός και εγώ, όπως όλα τα παιδιά ξεκίνησα να ζωγραφίζω. Δεν το εξέλιξα όμως καθώς οι υποχρεώσεις που είχα δεν μου το επέτρεπαν. Πριν δύο χρόνια που μπήκε ο covid-19 στην ζωή μας προσπαθούσα να βρω τρόπους διαφυγής. Κάποια στιγμή είπα στην σύζυγο μου να μου πάρει ένα μπλοκ ζωγραφικής. Κάπως έτσι ξεκίνησα να φτιάχνω διάφορα σχέδια. Μετά από αυτό πήρα και έναν καμβά...και από τότε έχω ζωγραφίσει αρκετά έργα».
Πόσους πίνακες έχεις δημιουργήσει;
«Έχω δημιουργήσει περισσότερα από δέκα έργα και μάλιστα ένα από αυτά τα έχω δώσει για καλό σκοπό. Στην έκθεση DoyourpART όπου δημιουργοί διαθέσαμε τα έργα μας για να προσφερθούν στην συνέχεια τα έσοδα από αυτά στην Ένωση «Μαζί για το Παιδί»».
Γενικά βρίσκεις καταφύγιο στην ζωγραφική;
«Σίγουρα η ζωγραφική απαιτεί ηρεμία και έκφραση. Όταν ζωγραφίζω αφήνω τον εαυτό μου και τις αισθήσεις μου ελεύθερες. Είναι ένα «καταφύγιο» για εμένα γιατί όχι μόνο εκφράζομαι αλλά ισορροπώ μέσα μου. Η απαλότητα των χρωμάτων».
Αν ζωγράφιζες τον κόσμο όπως θα ήθελες να είναι πως θα ήταν αυτός ο πίνακας; Τι χρώματα θα χρησιμοποιούσες και τι θα απεικόνιζε;
«Θα χρησιμοποιούσα πολλά φωτεινά χρώματα για προσπαθήσω να απεικονίσω την έννοια της ελευθερίας».
