Πανδημία: Διχασμένοι οι πολίτες για την άρση των περιορισμών

Πως υποδέχτηκε η κοινή γνώμη τα νέα μέτρα άρσης των περιορισμών που σχετίζονται με τον Covid-19; Τι στάση τηρούν οι αναγνώστες του Newsbomb.gr απέναντι στις αποφάσεις της κυβέρνησης για παύση της υποχρεωτικότητας επίδειξης πιστοποιητικών για την είσοδο στα καταστήματα και της διενέργειας self - test από τους μαθητές προκειμένου οι τελευταίοι να προσέρχονται στο σχολείο;

Παρά την επιμονή του ιού, φαίνεται πως η κανονικοποίηση της πανδημίας σε συνδυασμό με την κόπωση που προκύπτει από τους περιορισμούς έχει οδηγήσει σημαντική μερίδα της κοινωνίας σε μια στάση αρνητική ως προς τη διατήρηση μέτρων που μια προηγούμενη περίοδο φάνταζαν απαραίτητα. Ο παραπάνω ισχυρισμός βέβαια δεν αφορά το σύνολο των πολιτών, αλλά μια εξαιρετικά ορατή μερίδα αυτών. Το 57% θεωρεί ότι καλώς - αν και μάλλον καθυστερημένα - αποφασίστηκε η άρση της υποχρέωσης επίδειξης πιστοποιητικού σε καταστήματα, ενώ απόλυτα μοιρασμένη μοιάζει η κοινή γνώμη ως προς την απόφαση για παύση των αυτοδιαγνωστικών τεστ στα σχολεία, με το 48% να συμφωνεί και το 50% να διαφωνεί με την νέα εφαρμοζόμενη πολιτική.

Πέρα, ωστόσο, από τη γενική εικόνα διχοτόμησης των απόψεων επί της άρσης ή μη των περιορισμών ανιχνεύονται και ενδιαφέρουσες ειδικότερες διαφοροποιήσεις. Οι γυναίκες, τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και όσοι αυτοτοποθετούνται στο κέντρο, τα κεντροαριστερά και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος μοιάζουν σημαντικά πιο διστακτικοί ως προς την παύση των περιοριστικών μέτρων. Οι πολίτες μάλιστα άνω των 55 ετών, η πιο ευάλωτη απέναντι στον ιό δηλαδή ηλικιακή ομάδα, είναι οι μόνοι που με σαφώς πλειοψηφικούς όρους διαφωνούν και με την παύση επίδειξης πιστοποιητικού αλλά και της διενέργειας self - test στα σχολεία. Αντίθετα, οι νεότεροι άνθρωποι βιώνουν σαφώς πιο αρνητικά τους περιορισμούς, είτε γιατί αισθάνονται περισσότερο ανθεκτικοί απέναντι στον ιό, είτε επειδή η πανδημία έχει περιορίσει για δύο και πλέον χρόνια σημαντικές όψεις της - παραδοσιακά εντονότερης συγκριτικά με τις υπόλοιπες ηλικιακές κατηγορίες - κοινωνικής τους ζωής.

Εντούτοις, η παρούσα έρευνα αποκαλύπτει και μια σημαντική μεταβολή στις στάσεις των πολιτών απέναντι στους περιορισμούς, η οποία συσχετίζεται με τον πολιτικό αυτοπροσδιορισμό του καθενός και της καθεμιάς. Ενώ, όλη την προηγούμενη περίοδο, υπήρχε μια πολιτικά οριζόντια συμφωνία ότι τα περισσότερα μέτρα είναι απαραίτητο να διατηρηθούν, πλέον η εικόνα έχει ανατραπεί: Αυτοί που προσλαμβάνουν εντονότερα τον κίνδυνο της πανδημίας, εκτιμώντας πως η ώρα για άρση των περιορισμών δεν έχει φτάσει ακόμα είναι σαφώς περισσότεροι μεταξύ των αριστερών, κεντροαριστερών πολιτών και σαφώς λιγότεροι μεταξύ των κεντροδεξιών και δεξιών πολιτών. Με άλλα λόγια, το στοιχείο της επαγρύπνησης είναι σαφώς πιο ορατό μεταξύ των μη δεξιών πολιτών και σημαντικά ασθενέστερο μεταξύ των κεντροδεξιών και δεξιών. Ενδεικτικά, μεταξύ όσων αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί ή κεντροαριστεροί το ύψος της απόρριψης της απόφασης για παύση των self - test από τους μαθητές/τριες φτάνει το 67%, ενώ μεταξύ όσων αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροδεξιοί ή δεξιοί κυμαίνεται στο 47% έως 50%.

Εν κατακλείδι, τα ευρήματα είναι αποκαλυπτικά ως προς το ότι το ζήτημα της πανδημίας έχει σαφώς υποχωρήσει στη σχετική λίστα όσων θεμάτων μας απασχολούν δημόσια ή ιδιωτικά, λόγω της κανονικοποίησης του αλλά και της σταδιακής κυριαρχίας άλλων, όπως η ακρίβεια και ο πόλεμος. Αυτός ο ισχυρισμός επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τα εμπειρικά δεδομένα που μελετάμε την τρέχουσα περίοδο αλλά και από τις καθημερινές μας συζητήσεις με συναδέλφους, φίλους και γνωστούς. Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Γιατί παρά το γεγονός ότι η πανδημία ως θέμα συζήτησης έχει πράγματι βρεθεί σε δεύτερο πλάνο, για μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας αυτή η εξέλιξη δεν μεταφράζεται και ως παύση της επαγρύπνησης ή απομάκρυνση της απειλής. Αντίθετα, για περίπου 1/2 δεν έχει φτάσει ακόμη η ώρα που θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τους υγειονομικούς περιορισμούς. Και αυτό ακριβώς το εύρημα δείχνει αποκαλύπτει πως στη συνείδηση του κόσμου δεν είμαστε πράγματι στην αρχή αλλά ούτε και στο τέλος αλλά μάλλον σε μια μεταβατική περίοδο κατά την οποία κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως τα χειρότερα παρήλθαν οριστικά.