Κωνσταντίνος Φάης: Ο βραβευμένος σκιτσογράφος που ζωντανεύει την ελληνική μυθολογία

Ο Κωνσταντίνος Φάης δεν είναι ένας ακόμη καλλιτέχνης. Είναι μια κατηγορία μοναδική, ξεχωριστή και αυτό επειδή τα έργα του αποτελούν ζωντανά κύτταρα της ιστορίας και μάλιστα της περιόδου που οι περισσότεροι αγνοούμε.

Τα χέρια του έχουν «γεννήσει» τον Ηρακλή, τον Πύρρο τον βασιλιά της Ηπείρου.

Η κιβωτός του είναι ο Γιγάντιος Σμιλόδοντας της Ουρουγουάης, ένα γλυπτό το οποίο εξέλιξε σε συνεργασία με τον Ουρουγουανό παλαιοντολόγο Aldo Manzuetti. Το συγκεκριμένο δε έργο απασχόλησε την New York Times.

Οι μαθητές όταν αντικρίζουν τα έργα του εκπλήσσονται από την δυναμική οπτική τους, κάποιοι δε από την εκφραστικότητα τους.

Ο Κωνσταντίνος Φάης μιλάει στο Newsbomb.gr για τους μυθικούς και προμυθικούς χρόνους που τον σαγηνεύουν, για τους κόσμους που άφησαν βαριές κληρονομιές τις οποίες εμείς σήμερα αγνοούμε, αλλά και για το νέο του project το οποίο θα έχει διεθνή εμβέλεια.

Πρόκειται για μια συλλογή στην οποία απεικονίζονται αρχαία μεγαλιθικά γλυπτά της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, δηλαδή στις σημερινές περιοχές από την Αίγυπτο και το Σουδαν μέχρι και το Ιράν. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για τεράστιους λέοντες, ξεκάθαρη υπονόηση δύναμης και αριστοκρατικής καταγωγής για όλες τις κοινωνίες ήδη από το 1600 π.Χ. ή και ακόμα παλαιοτέρα.

Τέλος, μιλάει για την ιδιαίτερη του πατρίδα, την Ήπειρο και την συμβολή της στον ελληνικό και παγκόσμιο Πολιτισμό.

Κωνσταντίνε με τα έργα σου ουσιαστικά δίνεις μια οπτική στην ιστορία. Πως προέκυψε αυτό ως σκέψη και ως υλοποίηση;

«Ένα από τα βασικά γνωρίσματα του χαρακτήρα μου, είναι η ενσυναίσθηση, πέρα από τις γενικότερες ευαισθησίες που με διακατέχουν για τον περίγυρο μου. Με τα χρόνια αυτή η ιδιαίτερη πτυχή, μου γέννησε ένα βαθύ παράπονο για την ανθρώπινη απώλεια, το οποίο σταδιακά αναπτύχθηκε στο βασικό ερώτημα της όλης μου ιδεολογίας: τι υπάρχει μετά τον θάνατο. Κατά την ενηλικίωση μου προστέθηκε και το αντίθετο του: από που προερχόμαστε. Όπως ήταν επόμενο, άρχισα να αναζητώ απαντήσεις στην πορεία του ανθρωπίνου είδους, για αυτό και στράφηκα προς την ενδελεχή μελέτη της Ιστορίας μας και εννοώ αμφότερους τους κλάδους, την καταγεγραμμένη και την Προϊστορία. Στην μεν πρώτη επικαλούμαι γραμματεία και ευρήματα, ενώ στην δεύτερη μόνο ευρήματα, αυτή είναι η διαφορά τους. Κατά μια έννοια, στα τελευταία 20.000 χρόνια της ανθρώπινης εξέλιξης εμπεριέχεται και η περίφημη Μυθολογία, η προφορική διάδοση βιωμάτων της όποιας μορφής κοινωνίας από γενιά σε γενιά, με τις όποιες αλλοιώσεις και νεωτερισμούς. Κοινός παρονομαστής με την δική μου ψυχοσύνθεση, είναι η προσπάθεια απάντησης στα δυο καίρια ερωτήματα που ανέφερα στην αρχή, για αυτό και με γοητεύει η μελέτης της. Στους κόλπους της Επιστήμης, επικρατεί η άποψη πως αποτέλεσμα του φαινομένου σταθεροποίησης ιδανικών κλιματικών συνθηκών στην περιοχή της Μεσογείου, γνωστό και ως Κλιματικό Βέλτιστο, μεταξύ 9.000 και 5000 χρόνια πριν περίπου, είναι η ανάπτυξη των σπουδαιότερων πολιτισμών της ανθρωπότητας. Ξεκινώντας από το Βασίλειο της Ταρτησσού στον προθάλαμο της Μεσογείου, πριν τις Ηράκλειες Στήλες, πάμε στον Ελληνικό πολιτισμό, από εκεί στον Αιγυπτιακό και φτάνουμε στον Σουμερικό και τον Ασσυριακό και άλλους. Πράγματι μιλάμε για ένα απέραντο σύστημα αξίων, το οποίο γέννησε θεούς, αυτοκρατορίες και θρύλους και επιπλέον αποτέλεσε την Κεντρική Λεωφόρο του λεγομένου Παλαιού Κόσμου. Με αλλά λόγια, τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν πυρήνα επιστημονικό. Επειδή λοιπόν μια άλλη δυνατή πτυχή της προσωπικότητας μου ήταν η αποτύπωση των σκέψεων μου και των ερεθισμάτων στο χαρτί, αναπόφευκτα οδηγήθηκα σε αυτό το αλληλένδετο σχήμα που βλέπετε σήμερα. Έρευνα και τέχνη για μια σύγχρονη απαθανάτιση του αρχαίου κάλλους».

Φτιάχνεις πορτρέτα «δυνατά» όπως τον Πύρρο τον βασιλιά της Ηπείρου, τον Ηρακλή ή ακόμη και τον Ιάσονα. Πως επιλέγεις τα πρόσωπα-ήρωες;

«Είμαι οπαδός του διαχρονικού και του μεγαλοπρεπούς. Πέραν της θεματικής των προσωπογραφιών, που όπως πολύ σωστά παρατηρήσατε εμπεριέχει στον πυρήνα της φυσιογνωμίες οι οποίες αφήσαν το ανεξίτηλο στίγμα τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, επιλεγώ και ανάλογη σκηνοθεσία στις απεικονίσεις μου. Το να αντιγράψω μια προτομή, μια σκηνή αγγείου ή ακόμα και ολόκληρη σύνθεση, δεν με συγκινεί ιδιαίτερα, ειλικρινά. Οπότε ή θα την μιμηθώ ή θα την επανασκηνοθετήσω, πάντα όμως με γνώμονα την αρχαιά προοπτική. Η Μίμηση στην αρχαία Τέχνη, αποτελούσε μια θεμελιώδη λειτουργία των τότε καλλιτεχνών η οποία ανήλθε σε αλλά επίπεδα κατά της διάρκεια κυρίως της Ελληνιστικής αλλά και της Ρωμαϊκής Περιόδου. Δεν αντέγραφαν το πρότυπο αλλά το εξιδανίκευαν, επιχειρούσαν δηλαδή να αποτυπώσουν την μεγαλοπρέπεια και το κοινωνικό ή και ηθικό εκτόπισμα του απεικονιζόμενου και δευτερεύοντος την φυσική εικόνα του. Σε αυτήν ακριβώς την αντίληψη κινήθηκα και εγώ από μικρός, πάντα μου άρεσε να παρεμβαίνω στο τελικό αποτέλεσμα, πάντα ήθελα να αφήσω την δική μου αύρα, η οποία σε πολλές των περιπτώσεων αγγίζει την υπερβολή σαφώς. Εστιάζοντας στην επιλογή των προσώπων, ε δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες «συστάσεις» για τον Ηρακλή, τον μεγαλύτερο ηρώα του Homo Sapiens, όπως και ο παλαιότερος Γιλγαμές. Είναι επιδερμική η γνώση του κόσμου στις μέρες μας για τον ενδοξότερο των Ηρώων και αυτό δεν μας τιμά καθόλου. Ο Πύρρος Α ΄της Ηπείρου για παράδειγμα, είναι μια μακράν αδικημένη φυσιογνωμία του Αρχαίου Κόσμου γενικότερα, όχι μόνο στα πλαίσια του Ελλαδικού Χώρου. Είναι ο μοναδικός Έλληνας ηγεμόνας, ο οποίος κατάφερε και συγκρούστηκε τρεις φορές με την Ρωμαϊκή Δημοκρατία, η οποία αργότερα μετεξελίχθηκε στην θηριώδη Ρωμαϊκή και μάλιστα μιμούμενος τον θείο του, τον κατά το ήμισυ Ηπειρώτη Αλέξανδρο Γ' της Μακεδονίας, τον Μ. Αλέξανδρο δηλαδή. Μαζί με τον Αννίβα της Καρχηδόνας, αποτέλεσαν τους μεγαλύτερους εχθρούς των Ρωμαίων. Θέλω να πω το εξής, είτε στα ιστορικά είτε στα μυθικά πλαίσια, τέτοιου βεληνεκούς φυσιογνωμίες άφησαν πίσω τους τεράστια παρακαταθήκη, με τις ατέλειες τους με τα πάθη τους, διότι στο τέλος της ημέρας όπως έλεγε και ο Bergeret για τον Ηρακλή, τον αγαπάμε ακριβώς επειδή ήταν ένας δυνατός και καλόκαρδος άνθρωπος, τον αγαπάμε γιατί μας μοιάζει».

Για να το αποδώσεις πρέπει να διαβάσεις και να ερευνήσεις πολύ βαθιά…έτσι δεν είναι; Πόσος χρόνος απαιτείται για να ολοκληρώσεις ένα project;

«Ασφαλώς, μονόδρομος είναι η διεξοδική και πολυεπιπεδή μελέτη, είμαι αυτοδίδακτος και η όλη προσπάθεια μου έγκειται στο να προσεγγίσω με όσο το δυνατόν ρεαλιστικό τρόπο την μεταφορά του τότε στο σήμερα. Προσκέφαλο μου αποτελεί φυσικά η Αρχαιά Ελληνική Γραμματεία και συμπληρωματικά η Ρωμαϊκή, από εκεί και πέρα επέρχονται και οι επιστήμες, κυρίως κλάδοι των Γεωεπιστημών. Ευρήματα, τεχνέργα, τα λεγόμενα και φυσικά αρχεία, μιας και αποτελούν υλικά κατάλοιπα του ανθρώπου. Αν θελήσουμε να εμβαθύνουμε περισσότερο, ειδικά στην προσπάθεια ερμηνείας της Μυθολογίας μας, εκεί θα απευθυνθούμε σε έναν άγνωστο τομέα, αυτόν της Γεωμυθολογίας, την αποκωδικοποίηση δηλαδή της προφορικής παράδοσης των αρχαίων κοινωνιών, μέσω μελέτης της μεταβολής και επίδρασης των γεωφυσικών φαινομένων. Πάντα υπήρχε ένα χάσμα ανάμεσα στις σκληρές θετικές επιστήμες και στις θεωρητικές. Στην δουλειά μου όμως, θα επιδιώξω την χρυσή τομή τους, κάτι το οποίο ενίοτε θα με πιέσει πολύ, ειδικά αν κινούμαι στον κόσμο της Μυθολογίας ή της Προϊστορίας γενικότερα. Στις εκδηλώσεις μου, αναλόγως των χρονικών ορίων και των περιστάσεων, επιδιώκω πάντα να φτάσω εις βάθος την ανάλυση της παρουσίασης κάθε έργου. Ο χρόνος αποπεράτωσης είναι κάτι πολύ σχετικό σε αυτό που κάνω, εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες, υλικά, θεματική, σκηνοθεσία, διαστάσεις, έρευνα. Πρακτικά απαντώντας, μπορεί από 3 μόλις ημέρες μέχρι και κάποιους μήνες σε απαιτητικές περιπτώσεις».

Θεωρείς πως η δουλειά σου δίνει οπτική στην ιστορία μας;

««Τεκμηρίωση», «τεχνοκρατισμός», «έρευνα» είναι μερικοί μόνο από τους οδηγούς μου σε όλο αυτό που χτίζω από το 2017. Όσο περνάει ο καιρός ωριμάζει στο μυαλό μου το σύστημα τεχνοτροπία - μελέτη, μαθαίνω από τα λάθη μου και τις υπερβολές μου. Είναι και ο ίδιος ο κόσμος που συμβάλει σε όλο αυτό με την ανάδραση του. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα της δουλείας μου έχει μια σοβαρή και αυστηρή αύρα, κάθε λεπτομέρεια σε έναν πίνακα μου έχει το δικό του παρασκήνιο, τίποτα δεν γίνεται στην τύχη ή αφηρημένα ''χάριν απουσίας ορίων στην Τέχνη''. Γιατί; Γιατί πολύ απλά θεωρώ ότι από την στιγμή που ο χαρακτήρας της δουλειάς μου θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο διδακτικός, θα πρέπει να ακολουθήσω αυστηρή οδό, χωρίς αοριστίες και θεωρητικούς θεαθηνισμούς. Κοντολογίς τεκμηριώνεται η δουλειά μου, οπότε ναι, το πιστεύω ακράδαντα αυτό και για ναι είμαι ειλικρινής επιβεβαιώνεται η πεποίθηση μου και από τα δεδομένα που λαμβάνω από τις διάφορες εκδηλώσεις μου και την επαφή μου με τον κόσμο. Μπορεί να είναι χρονοβόρα η διαδικασία που απαιτείται για την δημιουργία των υλικού και την οργάνωση του σε μια ενιαία εκδήλωση, αλλά για έναν καλλιτέχνη η ηθική ανταμοιβή, η αναγνώριση του οράματος του από την κοινωνία είναι κάτι τελικά ανεκτίμητο. Αποτελεί την λύτρωση για το κάθε εμπόδιο που θα αντιμετωπίσει, είτε πνευματικό είτε τεχνοτροπικό».

Οι μαθητές όταν παρατηρούν την δουλειά σου, τι σου λένε; Εντυπωσιάζονται;

«Αναλόγως την ηλικία. Οι μικρότεροι συνήθως καθηλώνονται από την όλη διαδικασία παρουσίασης, οι μεγαλύτερες ηλικίες, ειδικά στο δεύτερο μισό του φάσματος της εφηβείας, ας πούμε ότι είναι λίγο πιο αδιάφοροι, πιο ατίθασοι. Συγκριτικά με τους μικρότερους, δεν δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον, μιλώντας κατά γενική ομολογία προφανώς. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, είναι απολύτως λογικό για τους εφήβους, βρίσκονται σε μια περίοδο πνευματικής μετάβασης, το να επιχειρήσεις να τους περάσεις δυνατά μηνύματα περί αρχαίας κοσμογονίας η πολιτιστικής κληρονομίας, συνήθως έχει αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα. Ιδιαίτερη εμπειρία επίσης είναι για τους φοιτητές, ειδικά συγγενικών σχολών, εκεί πλέον η συζήτηση μπορεί να φτάσει πολύ μακριά, διότι και η σχετική γνώση υπάρχει αλλά και η κατασταλαγμένη προσωπικότητα».

Τους δίνεις τροφή για σκέψη, με τα έργα σου καθώς τους δίνεις εικόνες από τις σειρές που διαβάζουν στο βιβλίο της ιστορίας;

«Ναι, εκείνες οι περιπτώσεις επισκεπτών ανεξαρτήτως ηλικίας βασικά, οι οποίοι θα αφιερώσουν χρόνο και προσοχή στα λεγόμενα μου και με βάση πάντα την εικόνα, θα αναπτύξουν μαζί μου υπέροχο διάλογο, πραγματικά. Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που η όλη συζήτησή επεκτείνεται στο σήμερα και εκεί πραγματικά φτάνουμε στο αποκορύφωμα, το να τους βλέπω τόσο ενθέρμους, μου δίνει κίνητρο για ανεξάντλητους παραλληλισμούς και διδαχές. Σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει να είναι και αμοιβαίο, είναι κάτι το οποίο τολμώ να πω ότι θα αποτελέσει πάντα την καλύτερη δυνατή εξέλιξη στο εγχείρημα μου».

Αλήθεια ποια είναι τα κορυφαία έργα σου;

«Με διαφορά το κορυφαίο μου έργο, η ναυαρχίδα των συλλογών μου, είναι ο Γιγάντιος Σμιλόδοντας της Ουρουγουάης, ένα γλυπτό το οποίο εξέλιξα σε συνεργασία με τον Ουρουγουανό παλαιοντολόγο Aldo Manzuetti. Ένας προϊστορικός σκελετός κλίμακας 1:1, ο οποίος βασίστηκε σε μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις των τελευταίων ετών στους κλάδους της Παλαιοντολογίας. Το μεγαλύτερο κρανίο Νοτιοαμερικανικού Σμιλόδοντα σε παράκτια περιοχή της Ουρουγουάης, το οποίο μάλιστα απασχόλησε την New York Times η οποία και ανέδειξε το όλο θέμα με σχετικό αφιέρωμα. Το κεφάλαιο το αυτό άνοιξε την συζήτηση για φαινόμενα γιγαντισμού των ειδών. Η ανακάλυψη του ευρήματος βέβαια έγινε στο μακρινό 1989, απλά βγήκε τυχαία στο προσκήνιο το 2020. Για την ολοκλήρωση του γλυπτού, το οποίο υπερβαίνει τα 3 μετρά σε μήκος και τα 100 κιλά σε βάρος, χρειάστηκαν πάνω από 1250 ώρες ή αλλιώς 7 μήνες καθημερινής και ευλαβικής δουλειάς, άξιζε όμως και με το παραπάνω. Με χρηματοδότηση από το ευρωπαϊκοί πρόγραμμα Horizon 2020, ο σκελετός μεταφέρθηκε στην πόλη των Αθηνών οπού και σαρώθηκε ψηφιακά για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Ήταν τόσο μεγάλη η απήχηση της όλης διαδικασίας, που έκανε το γύρο του κόσμου στην βιομηχανία τρισδιάστατης σάρωσης. Αυτό το έργο λοιπόν, στάθηκε αφορμή ώστε το όνομα μου να ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας μας και μου έδωσε νέους, πολύ μακρινούς ορίζοντες στην καλλιτεχνική μου πορεία. Ο Σμιλόδοντας σαν θέμα φτάνει πίσω στο 11.000 π.α.σ. και αφορά την Νοτιοαμερικανική παλαιοπανίδα. Συνδέεται όμως και με την δική μας Προϊστορία, αφενός γιατί είχαμε και εδώ παρόμοια είδη αφετέρου γιατί φέρει και μεγαλύτερη φήμη. Αναφέρομαι φυσικά στην περίφημη «Ακρόπολη της Παλαιοντολογίας», το Πικέρμι Αττικής, ένας τόπος σταθμός για τις Γεωεπιστήμες, ένας τόπος ο οποίος με τα ευρήματα ηλικίας άνω των 7.000.000 ετών που δίνει συνεχώς στην παγκόσμια κοινότητα από το 1836 μέχρι και σήμερα, καθιέρωσε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή παλαιοπανίδα και όχι μόνο. Στόχος μου είναι η ευαισθητοποίηση για την ανάδειξη όλων των θησαυρών που μας δίνουν τα σπλάχνα του τόπου μας, αρχής γενομένης εκείνης της μακρινής περιόδου».

Ζεις στην Ήπειρο, σε έναν τόπο πλούσιο ιστορικά και πολιτισμικά αλλά ξεχασμένο τόπο, σε θλίβει το γεγονός αυτό;

«Ασφαλώς και με θλίβει. Ζω στην πόλη των Ιωάννινων, στην καρδιά της «Ελλάδας την Αρχαία» της Αρχαιότητας, όπως μας μεταφέρει χαρακτηριστικά ο Αριστοτέλης για την Ήπειρο ήδη από τότε. Κληρονομιά εις διπλούν λοιπόν, με ένα χαρακτηρισμό που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης ή παρερμηνειών. Περιοχή με απίστευτη ιστορία και θρύλους στους απέραντους και μεγαλοπρεπείς ορεινούς όγκους της, στα ποτάμια της, στις λίμνες της και στα λιγοστά λείψανα των προγονών της. Πολλά από τα σημερινά χωριουδάκια, όπως στα Τζουμέρκα για παράδειγμα, ακόμα διατηρούν την ονομασία από την Αρχαιότητα προς τιμήν των αρχαϊκών και ελληνιστικών ηγεμόνων. Για να μην αναφερθούμε στην θρυλική Δωδώνη και τις βαρύγδουπες προσωπικότητες από την Ιστορία και την Μυθολογία που φιλοξένησε στην μαγευτική κοιλάδα της. Δυστυχώς οι σύγχρονοι Ηπειρώτες και μετά συγχωρήσεως κιόλας αλλά με στεναχωρούν λίγο, δεν γνωρίζουν και πολλά από τα προαναφερθέντα, για την ακρίβεια το περισσότερο βάρος το δίνουν στα χρονικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έπειτα. Ναι δεν αντιλέγω, αποτελεί και αυτό κεφάλαιο της πορείας του τόπου μας, αλλά ας μην πλανώνται κάποιοι και ας το προσεγγίσουμε νομοτελειακά, η αίγλη της Ηπείρου σφυρηλατηθηκε και εδραιώθηκε 2,5 χιλιετίες πριν, επί της δυναστείας των Αιακιδων. Δεν αναφέρομαι μόνο στην θρυλική 35ετια επι βασιλείας Πυρρού με τις αλλεπάλληλες αναμετρήσεις με τους Ρωμαίους και όχι μόνο, αλλα και στους προγόνους του, όπως ο Μ.Αλεξανδρος, ο ολυμπιονίκης Αρρυβας, ο Λεωνιδας της Ηπειρου, ο καινοτόμος Θαρυπας, ο ρόλος του βασιλιά Αρρυβα στην διάσωση του Θεμιστοκλή και πολλοί άλλοι στα Ιστορικά και μυθικά χρονοπλαισια. Πέρα από την θλίψη όμως, εκείνο που με προβληματίζει, είναι ότι δεν υπάρχει και θέληση για εμπλουτισμό των λιγοστών γνώσεων από μέρους τους. Με αποτέλεσμα όλος αυτός ο πλούτος να μην μεταλαμπαδεύεται στις νέες γενιές για αυτό και σβήνει αργά, αντικειμενικά μιλάμε για μια τεράστια πολιτιστική απώλεια, σχεδόν καθοριστική για τον τόπο μου. Αυτήν ακριβώς την αιμορραγία προσπαθώ να σταματήσω με την εικαστική δραστηριότητα μου».

Θα μπορούσες να μου πεις δυο λόγια για το τελευταίο σου εγχείρημα, τους «Φρουρούς της Μέσης Ανατολής»;

«Πρόκειται για μια συλλογή στην οποία απεικονίζονται αρχαία μεγαλιθικά γλυπτά της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, δηλαδή στις σημερινές περιοχές από την Αίγυπτο και το Σουδαν μέχρι και το Ιράν. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για τεράστιους λέοντες, ξεκάθαρη υπονόηση δύναμης και αριστοκρατικής καταγωγής για όλες τις κοινωνίες ήδη από το 1600 π.Χ. ή και ακόμα παλαιοτέρα. Έργα βέβαια πιο αυστηρά, υπό την έννοια του ότι υπολείπονται σκηνοθεσίας αντίστοιχης των προηγουμένων, μιλάμε για σύνθεση μεν αλλά με αυστηρή ταύτιση με το πρότυπο, με αλλά λόγια τα ευρήματα απεικονίζονται όπως ακριβώς είναι σήμερα, έπειτα από υλικό αρμοδίων που προμηθεύτηκα από τις εκεί χώρες και φυσικά την δική μου έρευνα. Κάποια από αυτά εκτίθενται σε μουσεία εκεί, κάποια στο εξωτερικό όπως το Μετροπολιταν της Νέας Υόρκης, κάποια παρότι ξεπερνούν τους 10 τόνους σε βάρος, κλάπηκαν κατά την διάρκεια συρράξεων από το 2018 και μετά, φυσικά σήμερα η τύχη τους αγνοείται. Μιλάμε για παραλληλισμό με τα δικά μας Ελγίνεια Μάρμαρα και η όλη έμπνευση αποτελεί μια προέκταση του Σμιλοδοντα. Εστιάζω στον ρολό των κορυφαίων θηρευτών του οικοσυστήματος από τις απαρχές της Ολοκαινου περιοχής πριν από 12.000 χρόνια και στην ερμηνεία τους από τον ανθρώπινο παράγοντα ή ακόμα και η συμβολή τους ως πιθανή πηγή έμπνευσης για την συρραφή θρύλων, κατά την δημιουργία και εξέλιξη των εκάστοτε αρχαίων πολιτισμών».

Αν η Ελλάδα θα ήταν πορτρέτο πως θα το απέδιδες ;

«Πορτρέτο όπως λέμε «προσωπογραφία», δεν θεωρώ ότι αρκεί. Θα απαντήσω με ολόκληρη σύνθεση και συγκεκριμένα με την απελευθέρωση του Τιτάνα Προμηθέα δεσμώτη από τον Ηρακλή. Προσωποποίηση της νοημοσύνης και ευεργέτης - ή και δημιουργός - των ανθρώπων ο πρώτος, μέγιστος των Ηρώων ο δεύτερος. Ζούμε σε καιρούς χαλεπούς, μας θυμίζει τις μαρτυρικές χιλιετηρίδες του Τιτάνα, όχι μόνο για την χώρα μας αλλά και για όλη την οικουμένη. Πάραυτα, ως επίμονος οραματιστής, την αισιοδοξία μου δεν την χάνω ποτέ, θεωρώ ότι θα έρθει η στιγμή κατά την οποία θα σπάσουμε τα δεσμά και θα μεγαλουργήσουμε όπως και τότε. Τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς, φτάνει όμως να ενεργήσουμε και εμείς κατάλληλα και να μην επαναπαυόμαστε στο «brand name» που κληρονομήσαμε από τους τόσο μακρινούς και ένδοξους παππούδες μας».

Δείτε κι αυτά από το Weekend Edition:

Παιδικές χαρές: Πόσο ασφαλείς είναι για τα παιδιά μας - Αυτοψία του Newsbomb.gr σε όλη την Αττική

Ο Street Artist Devoidness εξηγεί γιατί έκανε γκράφιτι την Τζωρτζίνα από την Πάτρα

Δείτε όλο το Weekend Edition εδώ