Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί

Ξεσηκώθηκε το διαδίκτυο και οι απανταχού φιλόζωοι γιατί μια γιαγιά που μετά βίας περπατάει, πέταξε τη μαγκούρα της σε έναν σκύλο. Λίγο ακόμα και θα την περνούσαν αυτόφωρο αδιαφορώντας για την ουσία.

Ουδείς ρώτησε τι και πώς. Κανείς δεν ενδιαφέρεται ούτε για το τι ούτε για το πώς. Για την εικόνα και μόνο. Ρώτησε αλήθεια κάποιος τι ήταν αυτό που την οδήγησε στην πράξη αυτή; Όχι. Αρον, άρον σταύρωσον αυτήν…

Η υποκρισία για ακόμα μια φορά υπερέχει της λογικής. Η ηλικιωμένη φταίει και όχι ο οικείος δήμος. Η ηλικιωμένη και όχι όσοι εγκαταλείπουν ζώα τα οποία στη συνέχεια διαταράσσουν την κοινωνική ζωή προκαλώντας προβλήματα κάθε είδους.

Έγινε μήνυση στην ηλικιωμένη, θα δικαστεί και θα καταδικαστεί. Γιατί να μην οδηγηθεί και στις φυλακές; Σύννομο θα είναι, το προβλέπει ο νόμος. Ο νόμος που συντάχθηκε με μεγάλη ευκολία για να ικανοποιήσει άλλες ευαισθησίες και να καλύψει τη γύμνια της πολιτείας.

Νόμος σαν και εκείνον που επιτρέπει σήμερα στον Δημήτρη Λιγνάδη να απολαμβάνει την ελευθερία του, ίσως σε κάποια παραλία, περιμένοντας πότε η δικαιοσύνη να ασχοληθεί εκ νέου μαζί του.

Ο νόμος που αδιαφορώντας για το πώς αισθάνονται τα θύματά του, τα υποχρέωσε να τον δουν να αποχωρεί από τη φυλακή μολονότι το δικαστήριο αποφάσισε «ένοχος». Ενοχος για βιασμούς. Αλλά τι σημασία έχει; Οι βιασθέντες δεν είναι τετράποδα. Τότε ίσως η αυστηρότητα της έδρας να είχε εξαντληθεί για να ικανοποιηθεί το συναίσθημα του κοινού.

Ο Λιγνάδης λοιπόν έξω, η γιαγιά μέσα. Και η τάξη θα αποκατασταθεί, η κοινωνία θα ικανοποιηθεί και η πολιτεία θα βαυκαλίζεται πόσο καλά τα έχει τακτοποιήσει όλα.

Κάθε όμως συνειδητοποιημένος πολίτης, μουδιασμένος στην γωνιά του θα αναρωτιέται πότε θα έρθει η σειρά του. Πότε μια κακή στιγμή θα τον φέρει στη δύσκολη θέση, έρμαιο στη βούληση ενός προεδρείου που θα εφαρμόζει τους νόμους που υπαγόρεψε το λαϊκό συναίσθημα.

Αλλά είπαμε, η υποκρισία περισσεύει…