Ο πιο παλιός κλειδαράς της Αθήνας είναι 87 ετών και δουλεύει ακόμα στους Αμπελόκηπους

Ο κ. Κώστας μιλώντας στο Newsbomb.gr θυμάται την οδό Έβρου αλλά και όλη την περιοχή πως ήταν παλιά, που μοσχοβολούσε και ήταν γεμάτη αμπέλια, μέχρι που την «έπνιξαν» οι πολυόροφες πολυκατοικίες.

Οι γονείς του Στυλιανός και Ελένη πρόσφυγες από τον Πόντο είχαν φθάσει στην Αθήνα διωγμένοι και ξεριζωμένοι. Η εργατικότητα τους όμως ήταν το κλειδί για να ανοίξουν ένα μαγαζί στην γειτονιά. Αρχικά είχαν ανοίξει ένα μπακάλικο αλλά όπως λέει ο κ. Κώστας στην περιοχή υπήρχε τότε το εργοστάσιο του Πίτσου και πολλοί ήταν αυτοί που απευθυνόντουσαν στο δικό του μαγαζί για κάποια εξαρτήματα. Αυτό πλήθαινε και αποφάσισαν να ανοίξουν ακριβώς απέναντι το κλειδαράδικο-χρωματοπωλείο το οποίο λειτουργεί έως σήμερα.

Ο κ. Κώστας κρατά την φωτογραφία με το μαγαζί τότε και λέει στο Newsbomb.gr:

«Όταν ήμασταν στο μπακάλικο του πατέρα μου ερχόταν κόσμος και ζητούσε εξαρτήματα που τα παίρναμε από τον Πίτσο, ο οποίος είχε τότε το εργοστάσιο του στους Αμπελόκηπους απέναντι από το υγειονομικό κτήριο. Ο κόσμος τότε ήταν εργατικός, φιλικός και πρόσχαρος. Και επειδή ο πατέρας μου δεν είχε ένα απλό μπακάλικο μα ουσιαστικά ήταν σαν ένα μικρό σούπερ-μάρκετ, είχε τα πάντα μέσα. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Ο κόσμος ερχόταν και ζητούσε εξαρτήματα ή ακόμη και χρώματα.

Έτσι αποφάσισα με τον αδερφό μου προς το τέλος της δεκαετίας του 50 να ανοίξουμε αυτό το μαγαζί, που σήμερα το δουλεύουν τα παιδιά μου. Το μαγαζί το είχαμε ανοίξει ακριβώς απέναντι από το μπακάλικο και δουλεύαμε σαν τρελοί. Είχε πιάσει από την πρώτη στιγμή».

Ο κ. Κώστας μας είπε ότι έκανε πολλές δουλειές όταν ήταν νέος. «Διψούσε» για δουλειά και την κυνηγούσε. Και τα τρία του παιδιά, οι δυο γιοι του και η κόρη του εξίσου εργατικοί.

Μάλιστα είναι από τους τελευταίους στην περιοχή που ασχολούνται με τις επισκευές παλιών παραθύρων και παντζουριών.

Ο γιος του ο Θεολόγος Ηλιόπουλος λέει στο Newsbomb.gr, «Είναι μια τέχνη που τείνει να εξαφανιστεί. Ο κόσμος προχώρησε και πλέον κανείς δεν βάζει ξύλινο παράθυρο ή ξύλινα παντζούρια. Βέβαια αυτά είναι αθάνατα. Χαίρομαι που υπάρχουν ρομαντικοί που τα έχουν ακόμη και τα διατηρούν. Ωστόσο αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού», λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει, «Εγώ και ο αδερφός μου ο Στέλιος είμαστε εδώ στο μαγαζί μια ζωή, από τότε που γεννηθήκαμε. Οι πρώτες μας εικόνες είναι από εδώ. Η περιοχή έχει αλλάξει πάρα πολύ ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες».

Φεύγοντας

Το μαγαζί της οικογένειας Ηλιοπούλου θυμίζει ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Εκπέμπει αυτή την Αθήνα του παρελθόντος, την νοσταλγική, τότε που ο κόσμος ήταν διαφορετικός, πιο απλός. Πιο ευαίσθητος. Που λειτουργούσε με ενσυναίσθηση.

Οι παλιά ζυγαριά με τις σφραγίδες του υπουργείου εμπορίου που φέρει πάνω από το 1957, 1958, η φωτογραφία με τον παππού Στυλιανό και τη γιαγιά Ελένη ακόμη και το τηλέφωνο που αναγράφεται με μαρκαδόρο σε καθρέφτη του μαγαζιού σε ταξιδεύουν δεκαετίες πίσω.

0104

0204

0304

0404

Τα συρτάρια τους είναι μαγικά αφού μέσα σε αυτά κρύβονται κωδικοί από διακόπτες στρογγυλούς.

Δεν είναι απλά ένα μαγαζί, αλλά ένα μουσείο των τελευταίων 70 χρόνων που συνδέει το σήμερα με το χθες.

Δείτε κι αυτά από το Weekend Edition

Ξεφυλλίζοντας τους χάρτινους ήρωες των παιδικών μας καλοκαιριών

Ερμιόνη Σαπουνάκη: Περπάτησε την Κρήτη σε 18 ημέρες

Οι απόγονοι του Οδυσσέα «καθάρισαν» το βυθό της Ιθάκης

Δείτε όλο το Weekend Edition εδώ