Φίλε Καντέρ, δυστυχώς ο Ερντογάν είναι πιο Τούρκος από σένα

Ο Τούρκος σούπερ σταρ του NBA, δημοκράτης, «δυτικός» στη νοοτροπία και φιλέλληνας, Ενές Καντέρ, αποδιωγμένος από την κυβέρνηση Ερντογάν ως «προδότης» και αντικαθεστωτικός («Γκιουλενιστής» όπως βαφτίζει όσους του πάνε κόντρα) βρέθηκε στη χώρα μας.

Με μια μπλούζα-promotion της ελληνοτουρκικής φιλίας, φωτογραφήθηκε με τη σημαία μας, έδωσε πολλές συνεντεύξεις, συναντήθηκε με πολιτικούς, τόνισε ότι η πατρίδα του η Τουρκία δεν είναι αυτό που φαίνεται υπό τη διακυβέρνηση του Ερντογάν, μια χώρα καταπιεστική, βαθιά αντιδημοκρατική, και, κυρίως, εχθρική -στο όριο της πολεμικής σύγκρουσης- με τους γείτονες της και δη με την Ελλάδα.

«Ο Ερντογάν δεν εκπροσωπεί τον τουρκικό λαό» και «Έλληνες και Τούρκοι είμαστε μια οικογένεια», επαναλάμβανε ξανά και ξανά, και πολύ καλά έκανε, καθώς ακόμα και η όποια συμβολική αποκλιμάκωση ακόμα και από Τούρκο αθλητή του εξωτερικού, εν μέσω της πρωτοφανούς και εντατικής πολεμικής ρητορικής των γειτόνων, δεν μπορεί να μην είναι καλοδεχούμενη.

Ωστόσο, ο συμπαθής γίγαντας, ο οποίος ζει και εργάζεται ως ο απόλυτος σταρ εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ, μάλλον εκπροσωπεί κυρίως τον εαυτό του, άντε και μια ίσως σημαντική, αλλά ολιγάριθμη αναλογικά δυτικόφιλη ή δυτικαναθρεμμένη ελίτ, στη χώρα των 80 εκατομμυρίων από την οποία προέρχεται.

«Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα» - Εκτός από τα νησιά που τους «κλέψαμε»

«Για όλα φταίνε οι πολιτικοί» και «οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα», ακούμε συχνά ως διάφορα αφελή το λιγότερο, επικίνδυνα στην πιο εύστοχη διάστασή τους, κλισέ, σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Αν ήταν όμως έτσι… τότε ο Ερντογάν δεν θα έπαιζε το χαρτί του εθνικισμού και της ακραίας ρητορικής κατά της Ελλάδας, ώστε να «συσπειρώσει», όπως ακούμε από σοβαρούς αναλυτές, το εκλογικό σώμα, εν μέσω κατάρρευσης των ποσοστών του. Ίσα-ίσα, αυτή η τακτική, αν οι Τούρκοι ήταν «οικογένεια» και «φίλοι», θα ήταν λογικά και το κύκνειο άσμα της διακυβέρνησής του, αφού οι «αδελφοί» μας δεν θα ανέχονταν τα… ερωτοτράγουδα ότι θα έρθει να μας βρει ένα βράδυ, ότι του πήραμε τα νησιά, ότι εμείς τον προκαλούμε και πρέπει να μας «τιμωρήσει», κι όλα αυτά τα ωραία που αναφέρει για εμάς, αυτός και τα στελέχη του, σε καθημερινή σχεδόν βάση. Είπαμε, η ακραία ανθελληνική στάση αποδεικνύεται τακτική συσπείρωσης του λαού και όχι το ανάποδο…

Στη Βουλή με όλους εχθροί, αλλά με τους εκτός Βουλής είμαστε «οικογένεια»;

Κι αν είναι ο Ερντογάν το πρόβλημα και οι Τούρκοι είναι «αλλιώς» - οι υπόλοιποι δηλαδή που δεν τον ψηφίζουν, κάπου οι μισοί- τότε θα έπρεπε να είχαμε από την αντιπολίτευση… αντιπολίτευση στις πολεμικές του κορώνες. Αμ δε. Σύσσωμη, η αντιπολίτευση, τον ανταγωνίζεται στο… όραμα της «επανάκτησης» -όπως ακριβώς το βλέπουν- των «κλεμμένων» τους εδαφών, δεν διστάζουν να τον καλούν να κάνει πράξη τις απειλές του, ενώ άλλοι τον θεωρούν ακόμα και «προδότη», αφού στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου κυματίζει η γαλανόλευκη σημαία και όχι η ημισέληνος. Αλήθεια, κανένα κόμμα του τουρκικού κοινοβουλίου δεν εκπροσωπεί τελικά τη βούληση του λαού; Όλοι στη Βουλή είναι εχθροί μας και εκτός Βουλής… «οικογένεια»;

Βγήκε πρόσφατα μια δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία, το 60% περίπου των Τούρκων δεν θεωρούν την Ελλάδα «εχθρό». Ας παραβλέψουμε ότι το υπόλοιπο 40% είναι πληθυσμιακά περίπου όσο… τέσσερις Ελλάδες, γεγονός καθόλου ευοίωνο για την όποια μελλοντική αρμονική μας συνύπαρξη -κάτι που δεν συνέβη άλλωστε ποτέ των ποτών στην χιλιόχρονη κοινή μας Ιστορία, σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη όπου η Δύση συνορεύει με την Ανατολή και όπου τα ουρλιαχτά των εκατομμυρίων θυμάτων-αρχέγονων κατοίκων της Ανατολίας αντηχούν δυνατά ακόμα στον 21ο αιώνα, αν και δεν έχει απομείνει απόγονος τους στην ίδια περιοχή για να τα ακούσει.

Και αν θεωρήσουμε ως ευοίωνο το γεγονός ότι το 60% δεν μας θεωρεί εχθρό, πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν μας θεωρεί ούτε και φίλο- καθώς, το ίδιο ποσοστό στην έρευνα απαντά ότι η Ελλάδα… παραβιάζει τα «δίκαια» της χώρας τους. Και ως θερμοί «πατριώτες», παραδοσιακά ο τουρκικός λαός, απαιτεί πάντα δικαιοσύνη ή τιμωρία για όποιον του καταπατά τα σπουδαία -και καθορισμένα μόνο από τους ίδιους και υπό την καταπάτηση της κοινής λογικής και της αντικειμενικής ανάγνωσης της Ιστορίας – δίκαιά του.

Από τον Κεμάλ και τη Δύση, στην αναβίωση του Οθωμανισμού

Μηδέν εις το πηλίκον, μηδέν, λοιπόν, στην προοπτική να ζήσουμε ήρεμα, αφήνοντας πίσω το παρελθόν, με έναν γείτονα που, ούτε σκέφτεται όπως εμείς, ούτε συμμερίζεται τις ίδιες αξίες ή τα ίδια οράματα περί ειρήνης και ευημερίας και που, αντί να αναγνωρίσει έστω και τυπικά τον δικό του ρόλο σε κάποιες από τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας, έχει ρεβανσιστική διάθεση γιατί… επιβιώσαμε και αναπνέουμε ελεύθερα, χωρίς πια να καταβάλλουμε τον φόρο της δεκάτης, χωρίς να έχουμε μια χώρα γεμάτη από ξενόφερτα τζαμιά όπως θα προτιμούσαν, και ψάλλοντας έναν ύμνο που είναι και ύμνος προς την Ελευθερία απέναντι στον δεσποτικό δυνάστη -τους ίδιους δηλαδή.

Ο σκοπός τους, το όραμα του τουρκισμού, ο τρόπος που μεγαλώνουν, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια εφησυχασμού, αλλά ούτε και ελπίδας. Ο Ερντογάν έστρεψε με επιτυχία την κοινωνία του, από τον δυτικό προσανατολισμό του Κεμάλ Ατατούρκ -πού ότι και να σημαίνει αυτό το όνομα για εμάς, αυτή είναι η πολιτική που θα ευχόμασταν να έχει η γείτονα- στο βαθύ Ισλάμ, ευνοώντας και τις όποιες μορφές ριζοσπαστικοποίησής του. Άλλωστε, είναι γνωστές οι καλές σχέσεις του καθεστώτος με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους.

Και αυτές οι μορφές του Ισλάμ, αναπολούν το Χαλιφάτο, δηλαδή τη χαμένη αίγλη (εδαφικά μιλώντας) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ίσως τελικά και μια ρεβάνς για την ήττα στην πολιορκία της Βιέννης. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται υπερβολικά σε κάποιον που δεν γνωρίζει καλά τους γείτονες, ή μπορεί να περιορίζει τη γνώση του στην ενδεχόμενη και αποσπασματική «ζεστασιά» πολλών εξ αυτών που μένουν στα παράλια, και έχουν διαφορετικό επίπεδο μόρφωσης αλλά και παραστάσεων από τη συντριπτική πλειοψηφία στα ενδότερα. Αλλά χειρότερο από την υπερβολή, είναι η άγνοια και η άρνηση αντίληψης της πραγματικότητας.

Πρέπει να μάθουμε τελικά ποιοι είναι οι Τούρκοι

Ποιοι είναι λοιπόν οι Τούρκοι; Σίγουρα όχι ένα πράγμα, παρά μάλλον ένα μωσαϊκό που διαμορφώνει ωστόσο μια κυρίαρχη τάση. Πάμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, μέσα από τα λόγια διεθνολόγων και τουρκολόγων, οι οποίοι σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους στο newsbomb.gr, μίλησαν έξω από τα δόντια, μακριά από την ξύλινη γλώσσα και σίγουρα με τον ρεαλισμό τους να μην αφήνει, δυστυχώς, περιθώρια για ευχολόγια, αλλά και για «χάιδεμα αυτιών», προς εμάς, τους μοναδικούς απογόνους ολόκληρων γενεών του ελληνικού έθνους, που δεν τους έχουν πολεμήσει ακόμα. Διότι είμαστε οι μοναδικοί, από το 1071 και έκτοτε.

«Η Τουρκία είναι ένα κράμα εθνικισμού, ριζοσπαστικού Ισλάμ και θεωριών του παντουρκισμού»

Ο Επισμηναγός ε.α. και υπ. Διδάκτωρ Γεωπολιτικής, Στέφανος Καραβίδας, με βαθιά γνώση της κατάστασης, μας είχε πει:

«Ο σύγχρονος τουρκισμός δεν είναι απλά η Τουρκία ως κρατικός δρων, αλλά ένα κράμα εθνικισμού, ριζοσπαστικού Ισλάμ και θεωριών του παντουρκισμού. Ο σύγχρονος αυτός τουρκισμός αναζητά τον ζωτικό του χώρο, ο οποίος βρίσκεται και στις περιοχές που ελέγχει ο Ελληνισμός. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι με προτάσεις ειρηνικές και την ευρωπαϊκή υποτίθεται προοπτική της Τουρκίας, στη βάση της οποίας είχαμε βασίσει την πολιτική μας τα προηγούμενα χρόνια, ότι η γείτονα θα καταφύγει ποτέ στη δυτική κουλτούρα και αξίες».

Και συνεχίζει: «Βασικό εργαλείο της σύγχρονης τουρκικής πολιτικής είναι η εργαλειοποίηση του ριζοσπαστικού Ισλάμ – αυτό που κατάργησε κάποτε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Η ένωση δηλαδή των απανταχού μουσουλμάνων υπό την ηγεσία του χαλίφη. Ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο. Ο Ερντογάν στοχεύει σε αυτό ακριβώς και το κάνει μεθοδικά εδώ και χρόνια, καταργώντας στην πράξη τις πολιτικές του Ατατούρκ. Αρκεί να επισκεφτεί κανείς την Τουρκία, να περάσει 50 χιλιόμετρα πιο πέρα από τις ακτές, για να τα καταλάβει όλα αυτά»

«Δεν θα τα βρούμε ποτέ με τους Τούρκους – Πιθανότερος ο ολοκληρωτικός πόλεμος Ανατολής-Δύσης»

Από την πλευρά του, ο Διεθνολόγος-Νομικός και Διδάκτωρ Τουρκολογίας-Οθωμανολογίας Δημήτρης Σταθακόπουλος, αναλύει στο newsbomb.gr τον τουρκικό τρόπο σκέψης και νοοτροπίας, που εν πολλοίς είναι ελάχιστα γνωστός.

«Δεν είναι ποτέ δυνατόν να τα βρεις μαζί τους, διότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπάρχει πάντα η λογική να σε ρίξω. Κι αν του δώσεις ένα, δεν θα τελειώσει εκεί το θέμα – εκεί είναι που θα θελήσει δύο και τρία κι αυτό δεν έχει τέλος. Πρέπει να είμαστε πάντα σε εγρήγορση για το ότι απεργάζεται η Τουρκία με βάση τη νοοτροπία της και να μην είμαστε δυστυχώς καλόπιστοι – διότι την καλοπιστία η Τουρκία την εκμεταλλεύεται για όφελός της»

Και το χειρότερο είναι ότι «οι Τούρκοι εξακολουθούν να μας βλέπουν σαν κατώτερους, σαν υποτελείς. Την Ελληνική Επανάσταση τη λένε «Στάση», τα εδάφη που κερδίσαμε από τότε τη λένε αναθεωρητική επεκτατική πολιτική, κι ότι εκκρεμεί η τιμωρία στο «κακομαθημένο» παιδί για αυτό. Δηλαδή, έχουν απωθημένο μέσα τους τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που προκάλεσαν κυρίως οι «κακομαθημένοι» και θεωρούν ότι πρέπει να πληρώσουμε για αυτό. Αυτό ισχύει ακόμα και για τον μέσο Τούρκο – μπορεί το 60% να μην μας θεωρεί εχθρό, αλλά μπορεί εύκολα να οχλοποιηθεί, όπως έχει δείξει η Ιστορία και να προβεί σε επιθέσεις και προβοκάτσιες».

Τέλος, ο Δημήτρης Σταθακόπουλος, δεν διστάζει να κάνει μια εξαιρετικά δυσοίωνη πρόβλεψη για το μέλλον, για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο Ανατολής-Δύσης, δηλαδή τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την Ελλάδα και την Τουρκία στο επίκεντρο.

«Μπορούν απλά να περιμένουν την ολική παρακμή της Δύσης για να κάνουν την κίνησή τους. Όλα αυτά θα καθοριστούν εντός αυτής και της επόμενης δεκαετίας. Η Τουρκία, στρέφεται προς την Ευρασία και αν συμβεί όντως η σύγκρουση των πολιτισμών Ανατολής-Δύσης, αιχμή του δόρατος της Δύσης θα είναι η Ελλάδα και της Ανατολής η Τουρκία. Όλα εδώ θα γίνουν»…

Φίλε Καντέρ, μακάρι να είχες δίκιο. Μακάρι, εσύ να ήσουν η Τουρκία, γιατί αυτή την Τουρκία τη θέλουμε. Αλλά κερδίζει ο Ερντογάν -κι όταν χάσει κι αυτός, οι επόμενοι που έρχονται, μάλλον είναι ακόμα χειρότεροι.