Γιάννης Βίδρας: Ο πατέρας που έγινε «Ironman» για χάρη της κόρης του
Η αγάπη του πατέρα είναι ανεξάντλητη. Ο Γιάννης Βίδρας για την κόρη του άλλαξε ριζικά τη ζωή του και από το ένα άκρο πέρασε στο άλλο, με σκοπό να γίνει παράδειγμα για το παιδί του και να είναι συνοδοιπόρος της κάθε στιγμή.
Όλα ξεκίνησαν όταν η μικρή του κόρη διαγνώστηκε με Διαβήτη Τύπου 1 στην ηλικία των 8 μηνών. Τότε ήταν που ο ίδιος αποφάσισε να αλλάξει τα πάντα. Από ένας υπέρβαρος άνθρωπος, άλλαξε τη διατροφή του, έβαλε τη γυμναστική στη ζωή του και πέτυχε μέχρι και να λάβει μέρος στον αθλητικό θεσμό Ironman!
Ο Γιάννης Βίδρας μιλά στο Newsbomb.gr εξηγώντας γιατί ασχολήθηκε με το τρίαθλο. Παράλληλα, στέλνει ηχηρό μήνυμα προς τους γονείς των παιδιών με Διαβήτη, «Το μήνυμα που στέλνω στους γονείς παιδιών με Διαβήτη είναι να βρίσκονται κοντά τους ώστε να μεγαλώσουν χωρίς ο Διαβήτης να αποτελεί εμπόδιο για τα όνειρά τους. Η καθημερινότητά τους είναι σαν τη δική μας, νιώθουν φόβο, λύπη, αισιοδοξία, έκπληξη, συμπόνια, χαρά. Μπορούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, να κάνουν σχέσεις, οικογένεια, να έχουν φίλους», λέει χαρακτηριστικά.
- Αλλάξατε τρόπο ζωής για το παιδί σας… Γίνατε αθλητής και μάλιστα υιοθετήσατε έναν άλλο τρόπο ζωής. Γιατί συνέβη αυτό;
«Αρχικά να πω ότι ποτέ δεν είχα σχέση με τον αθλητισμό. Ήμουν για πάρα πολλά χρόνια ένας υπέρβαρος άνθρωπος. Ξεκίνησα να γυμνάζομαι εντελώς ερασιτεχνικά με αφορμή την απόφασή μου να χάσω βάρος, καθώς συνειδητοποιούσα ότι πλέον μου ήταν δύσκολο να κάνω απλές δραστηριότητες, όπως να ανέβω μια σκάλα ή να παίξω στο πάρκο με τον γιο μου.
Το τρίαθλο, μπήκε στη ζωή μου μαζί με τη διάγνωση της μικρής μου κόρης με Σακχαρώδη Διαβήτη, σε ηλικία μόλις 8 μηνών. Ενώ στην αρχή λειτούργησε απλά σαν διέξοδος, σιγά σιγά καταλάβαινα ότι η προπόνηση του τριάθλου εκτός από σωματική αντοχή, προπονεί και το μυαλό και μου αλλάζει τρόπο σκέψης. Το τρίαθλο με έχει βοηθήσει να διαχειρίζομαι ευκολότερα τα απρόσμενα γεγονότα, να μη με καταβάλουν οι δυσκολίες, να βάζω στόχους και να τους πετυχαίνω. Το σημαντικότερο όμως είναι, ότι μέσα από το δικό μου παράδειγμα, γίνομαι και πρότυπο για τα παιδιά μου, μεταφέροντας τους έναν τρόπο σκέψης που εστιάζει στη θετική πλευρά των πραγμάτων, χρησιμοποιώντας τις δυσκολίες για να γίνουν καλύτεροι, ακολουθώντας έναν υγιεινό τρόπο ζωής».
- Πόσο εύκολη ήταν η μετάβαση από το ένα άκρο στο άλλο;
«Η μετάβαση ήρθε σταδιακά και όχι από τη μια μέρα στην άλλη. Για να αλλάξεις τρόπο σκέψης, πόσο μάλλον τρόπο ζωής, χρειάζεται χρόνο. Για να γίνει μια συνήθεια συμπεριφορά, απαιτείται επιμονή και υπομονή, προσήλωση στο στόχο. Ο ίδιος ο στόχος είναι αυτός που μας κρατάει προσηλωμένους, για αυτό πρέπει να βάζουμε μεγάλους στόχους, τόσο μεγάλους που να μας αφήνουν ξύπνιους τα βράδια. Στη δική μου περίπτωση, η ίδια η αλλαγή προς την καλύτερη έκδοση του εαυτού μου αποτελούσε κίνητρο για να συνεχίσω. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται το δικό του χρόνο για να αλλάξει, πολλές φορές στις ομιλίες μου σε νέους λέω ότι είμαστε σαν το ποπ-κορν. Ενώ μπαίνουμε στο ίδιο τηγάνι, στο ίδιο λάδι και στην ίδια θερμοκρασία, δεν σκάμε όλοι την ίδια στιγμή. Κάθε κόκκος καλαμποκιού χρειάζεται το δικό του χρόνο».
- Έχετε κάποιες διακρίσεις; Και αν, ναι ποιες είναι αυτές;
«Έχω διακριθεί σε αγώνες στην Ελλάδα, τερματίζοντας στις πρώτες θέσεις της ηλικιακής μου κατηγορίας, έχω επίσης βρεθεί στο βάθρο των νικητών, αλλά η μεγαλύτερη διάκριση μου μέχρι στιγμής, είναι η πρόκρισή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αμερικής. Μετά από αυτό, έχω βάλει νέους στόχους που ευελπιστώ με σωστό πλάνο και προπόνηση να τους πετύχω».
- Ποιες ήταν οι πιο έντονες στιγμές σε αγώνες;
«Σε έναν αγώνα, υπάρχουν πολλές έντονες στιγμές… Θα ξεχώριζα τις φωνές των θεατών και των εθελοντών. Όταν το σώμα σου λέει σταμάτα, είναι αυτές που σε σπρώχνουν μπροστά, ή τα απρόοπτα που μπορεί να συμβούν και να σε κάνουν να αλλάξεις πλάνο, όπως ένα σκασμένο λάστιχο. Αδιαμφισβήτητα, η κορυφαία στιγμή είναι η αγκαλιά των δικών σου ανθρώπων στον τερματισμό, που συνειδητοποιείς ότι όσες θυσίες και αν έχεις κάνει, όσες δυσκολίες και αν έχεις αντιμετωπίσει, αξίζουν μόνο και μόνο για αυτή την αγκαλιά».
- Πριν λίγες ημέρες βρεθήκατε στην Αμερική στο πλαίσιο των αγώνων Ironman. Πώς ήταν η εμπειρία και τι αποκομίσατε από αυτό τον ιδιαίτερο αγώνα;
«Στην Αμερική βρέθηκα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τριάθλου Ironman 70.3, έναν αγώνα που για να τερματίσεις χρειάζεται να κολυμπήσεις 1.900 μέτρα, να κάνεις 90 χλμ. ποδήλατο και να τρέξεις 21 χλμ. Για μένα ήταν μια εμπειρία ζωής που θα τη θυμάμαι για πάντα. Τόσο το επίπεδο οργάνωσης, όσο και ο ενθουσιασμός των κατοίκων και των εθελοντών ήταν κάτι που δεν είχα ξαναζήσει και εύχομαι κάποια στιγμή το τρίαθλο στην Ελλάδα να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Ήδη, οργανωτικά γίνονται εξαιρετικές προσπάθειες από τους διοργανωτές και με τη βοήθεια της νέας Ομοσπονδίας τριάθλου πιστεύω ότι πολύ σύντομα το άθλημα θα αποκτήσει τη θέση που του αξίζει».
- Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε σε άλλους γονείς;
«Το μήνυμα που στέλνω στους γονείς παιδιών με Διαβήτη είναι να βρίσκονται κοντά στα παιδιά τους ώστε να μεγαλώσουν χωρίς ο Διαβήτης να αποτελεί εμπόδιο για τα όνειρά τους. Η καθημερινότητά τους είναι σαν τη δική μας, νιώθουν φόβο, λύπη, αισιοδοξία, έκπληξη, συμπόνια, χαρά. Μπορούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, να κάνουν σχέσεις, οικογένεια, να έχουν φίλους.
Ίσως έχουν μέρες που δεν είναι πολύ καλές, να νιώθουν περίεργα και εκεί είναι που μας χρειάζονται. Σίγουρα, είναι παιδιά που μεγαλώνουν πιο πειθαρχημένα και με καλύτερο αυτοέλεγχο από όλους μας.
Εμείς, ως γονείς αλλά και σαν κοινωνία, οφείλουμε να ευαισθητοποιούμε και να ενημερώνουμε για τον ΣΔτ1. Εστιάζοντας στη στήριξη των παιδιών και τους γονείς τους, ώστε να μην ντρέπονται να μιλήσουν για το Διαβήτη στο περιβάλλον τους, να μην νιώθουν ενοχές όταν κάνουν ένεση ινσουλίνης και να μην ανησυχούν για το μέλλον τους.
Όλοι μαζί, πρέπει να συμβάλλουμε στην απενοχοποίηση του Διαβήτη και στη δημιουργία μιας διαφορετικής κουλτούρας, που υπερασπίζεται τα ίσα δικαιώματα στη ζωή.
Γιατί τα παιδιά πρέπει να ονειρεύονται ελεύθερα και να κάνουν μεγάλα όνειρα, άλλωστε όπως έχει γράψει και ο Οδυσσέας Ιωάννου, "ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά και αυτό είναι στάση σώματος"».
Διαβάστε επίσης
Ο Χουβαρδάς έγραψε ιστορία:7 μαραθώνιοι σε 7 εβδομάδες κάτω από 3 ώρες
Κωνσταντινοπούλου: Η μάχη με τον καρκίνο, το παιδί και ο Μαραθώνιος
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Το τάμα και ο φόβος που ξεπέρασε στη θάλασσα
Ακολουθήστε το Newsbomb και στο κανάλι μας στο YouTube.