Μαρτυρία-Newsbomb: Κραυγή αγωνίας για τις υπέρογκες δανειακές δόσεις
Κραυγή αγωνίας από μια 58χρονη χήρα, η οποία μέσω του newsbomb.gr περιγράφει την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει εξαιτίας της πίεσης εντός στεγαστικού δανείου, το οποίο λήφθηκε σε άλλες εποχές, για συγκεκριμένους λόγους, και πλέον ενώ η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική, η αναλγησία του συστήματος και η αναλογική προσαρμογή της δόσης, την έχουν φέρει σε απόγνωση.
Η χήρα και μάνα, η οποία επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της για λόγους «αξιοπρέπειας», περιγράφει στο newsbomb.gr την απελπιστική κατάσταση. Το παίδι της, διαγνωσμένο με αναπηρία σε ποσοστό 95%, στο φάσμα του αυτισμού και με σοβαρά κινητικά προβλήματα, πρέπει να βρίσκεται συνέχεια μαζί της για να επιβιώσει, ενώ τα χρήματα που λαμβάνει δεν φτάνουν ούτε για τον... λογαριασμό της ΔΕΗ.
Όπως μας λέει, μαζί με τον σύζυγό της, πήραν το στεγαστικό δάνειο το 2003, προκειμένου να έχει μια εξασφάλιση το παιδί, δεδομένου ότι δεν θα μπορούσε να γίνει πότε ανεξάρτητο. «Όλα τα κάναμε για το παιδί, η δουλειά μας και όλη μας η ζωή ήταν αφιερωμένα σε αυτό», μας περιγράφει.
Το δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων πληρωνόταν κανονικά, μέχρι που ξεκίνησαν τα προβλήματα και ο αιφνίδιος θάνατος του συζύγου.
Από το 2016, χάρη στο Νόμο Κατσέλη, η δόση έπεσε στα 50 ευρώ τον μήνα, ποσό «βιώσιμο» ώστε να επιβιώνει η χήρα με το ανήμπορο, με τα υπόλοιπα, ούτως ή άλλως πενιχρά εισοδήματα.
Πλέον όμως, δεν ισχύει. Η δόση εκτοξεύτηκε στα 545 ευρώ τον μήνα και απαιτείται υποθήκη κι άλλου σπιτιού.
Τα εισοδήματα της γυναίκας, δε, με τη βία φτάνουν τα 700 ευρώ. Η ίδια λαμβάνει 245 ευρώ από το ΙΚΑ, καθώς αναγκάστηκε λόγω της κατάστασης να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα. Η σύνταξη χηρείας, μειώνεται από τα 800 ευρώ, στα 435.
Η ίδια δεν μπορεί επίσης να εργαστεί, αλλά, αξιοπρεπέστατη κατά τη συνομιλία μας, αναφέρει: «Δεν θέλω να μου χαριστούν σε τίποτα, το δάνειο θα το εξοφλήσω κανονικά. Θέλω όμως μια βιώσιμη δόση, όταν αυτή ξεπερνάει το 80% των εισοδημάτων μου, πώς θα επιβιώσω εγώ με τον γιο μου»...
«Πηγαίνω στις υπηρεσίες και το Ταμείο, αλλά μας βλέπουν σαν έγγραφα, όχι ως ανθρώπους... Ζητάω να επιβιώσω με τον γιο μου, που του έχω αφιερώσει τη ζωή. Τι θα απογίνει όταν φύγω κι εγώ, αν δεν έχει ούτε ένα σπίτι δικό του να μείνει», αναρωτιέται...
Η περίπτωσης αυτής της γυναίκας δεν είναι η μοναδική. Χιλιάδες είναι οι δανειολήπτες που δυσκολεύονται, για διάφορους λόγους, να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, λόγω της αναλγησίας των αρχών να εξασφαλίσουν ένα δίχτυ προστασίας «προσαρμογής», έτσι ώστε τελικά και ο χορηγός του δανείου να εξασφαλίζεται, και ο δανειολήπτης να ζει με αξιοπρέπεια, όπως αρμόζει σε μια ευρωπαϊκή χώρα...
