Τέμπη: Θλίψη και οργή για την φονική σύγκρουση - Σοκαριστικές μαρτυρίες

Μία τραγωδία άνευ προηγουμένου βιώνει η χώρα τις τελευταίες ημέρες μετά την φονική σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη με τουλάχιστον 57 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.

Πρώτα ακούστηκε ένας μεγάλος κρότος και μετά εμφανίστηκε η λάμψη, φωτιά. Μετά το χάος, άνθρωποι σε πανικό, βαγόνια τυλιγμένα στις φλόγες, λαμαρίνες που έλιωναν. Ο απόλυτος εφιάλτης.

Μάρτυρες αναφέρουν: «Εγώ έφυγα μέσα από ένα τούνελ, σκαρφάλωσα σε κάτι βράχια για να βγω σε έναn δρόμο».

Τα δύο πρώτα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας έγιναν άμορφες μάζες, τίποτα δεν έμεινε από αυτά, ενώ η μηχανή του τρένου εκσφενδονίστηκε μέτρα μακριά. Οι επιβάτες βρέθηκαν στην κόλαση με θερμοκρασίες 1.300 βαθμών Κελσίου να λιώνουν ακόμη και τα σίδερα.

«Τα 3 μπροστινά μας (σ.σ. βαγόνια) δυστυχώς διαλύθηκαν. Είχαν πιάσει φωτιά, εμείς τριγυρίζαμε στα χωράφια. Τα μόνα συναισθήματα, φόβος, αναταραχή, παράνοια».

Επιβάτες ως επί το πλείστον νεαρά παιδιά, φοιτητές που είχαν περάσει το τριήμερο της Καθαροδευτέρας με τις οικογένειές τους και γύριζαν πίσω στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζαν. Πολλοί δεν τα κατάφεραν. Όσοι επέζησαν, τριγυρνούσαν στα χωράφια, σαν χαμένοι ψάχνοντας βοήθεια, ζητώντας κάποιον να τους λυτρώσει από αυτό που βίωναν.

«Είχαν ανοίξει οι συνεπιβάτες την πόρτα, παλεύαμε ώρες και με τα παράθυρα να τα σπάσουμε. Αν θυμάμαι καλά, ήμουν στο βαγόνι 5, είναι όλα μπερδεμένα μεταξύ τους».

Ανατριχιάζει η μαρτυρία μίας κοπέλας, η οποία κανονικά ταξίδευε στο δεύτερο βαγόνι, ωστόσο μόλις λίγα λεπτά πριν την σύγκρουση είδε μία φίλη της που καθόταν πιο πίσω, αποφάσισε να αλλάξει θέση και έτσι σώθηκε.

«Είχα θέση για το 2. Ναι πήγα προς τα πίσω, ήταν μια φίλη μου, καθίσαμε, είχε μεγάλο τράνταγμα, δε νιώσαμε φρένο, φωτιά, φωνές».

Όσοι κατάφεραν να βγουν από τις λιωμένες λαμαρίνες προσπαθούσαν να σώσουν και τους υπόλοιπους. Για κάποιους όμως ο χρόνος σταμάτησε στα ματωμένα Τέμπη.

«Είναι όλοι άχρηστοι»

Η κυρία Αντωνία συντετριμμένη, ξεσπά. Έχασε τον γιο της, μόλις 5 ετών και τον σύζυγό της, οι οποίοι επέβαιναν στο πρώτο βαγόνι του μοιραίου τρένου.

Ότι απέμεινε ήταν στάχτες κι αποκαΐδια.

«Είμαι με τα ηρεμιστικά. 40 χρόνων έφυγε ο σύζυγός μου και 5 χρόνων το παιδί μου. Ήταν στο πρώτο βαγόνι. Όλοι οι άνθρωποι που είναι εκεί, είναι άχρηστοι, να φύγουν. Βγαίνουν κάποιοι βουλευτές και μας λένε συλλυπητήρια. Να μου πούνε τι; Θα μου φέρουν πίσω το παιδί μου και τον άντρα μου; Να απολυθούν όλοι, είναι όλοι άχρηστοι.

»Και που πήγαμε τι είδα; Δεν βρήκαμε τίποτα, είδα το παιδί μου, τον άντρα μου; Είδα κάτι; Δεν μου πήραν DNA. Στάχτες πήρα και αποκαΐδια, δε μου έδωσαν τίποτα. Τι; Να αναγνωρίσω μια στάχτη; Δεν μπορώ να κηδέψω τον άντρα μου και το παιδί μου. Έπρεπε να ντρέπονται που βγαίνουν στις τηλεοράσεις. Ντροπή τους και αίσχος, μπορεί να ήταν μέσα στο βαγόνι τα δικά τους τα παιδιά».

Όπως λέει, όταν βρει τη δύναμη, θα κινηθεί νομικά.

«Δεν είμαι καθόλου καλά. Ακόμα ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τι θα πούνε στις μανάδες αυτές;».

Πολλοί ακόμη ελπίζουν σε ένα θαύμα, το νοσοκομείο της Λάρισας γεμάτο συγγενείς επιβατών που δεν έχουν δώσει σημάδια ζωής. Ένα γιατί, ένα ποτέ ξανά, στα χείλη όλων.

Ο πατέρας του φίλου της 24χρονης Αναστασίας από την Πάφο, που βρισκόταν στο 3ο βαγόνι και δεν απαντάει στο τηλέφωνό της, με μία φωτογραφία στο χέρι κάνει έκκληση σε όποιον γνωρίζει κάτι να βοηθήσει.

Λίγα μέτρα πιο πέρα ένας άλλος κύριος ψάχνει τον γιο του. Όπως λέει δεν τον έχει ενημερώσει κανένας για την τύχη του παιδιού του.

Μες στην κοιλάδα των Τεμπών, την καταραμένη κοιλάδα, όνειρα χάθηκαν για πάντα.