Γρηγόρης Κωνσταντέλλος: «Δηλώνω εραστής και όχι βιαστής της αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού»

Γεννημένος στη Βούλα, όταν η φυσιογνωμία της περιοχής ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με τη σημερινή κι έπαιζαν ποδόσφαιρο με τον αδερφό του στον χωματόδρομο της οδού Ναυσικάς, ένα στενό κάτω από το πατρικό τους, o δήμαρχος Βάρης, Βούλας, Βουλιαγμένης ολοκληρώνει φέτος τη δεύτερη θητεία του και θα είναι εκ νέου υποψήφιος στις προσεχείς δημοτικές εκλογές.

Ευθύς, σχεδόν μετωπικός ως προς τον τρόπο που ξετυλίγει τις απόψεις του σε συνέντευξή του στο nou-pou.gr. Έχει ξεκάθαρη άποψη για πράγματα και καταστάσεις. Εκφράζει την αντίθεσή του με το ενδεχόμενο να κατέβει υποψήφιος στην κεντρική πολιτική σκηνή και δηλώνει «εραστής αλλά όχι βιαστής της αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού».

Γνώστης του εγχώριου τοπίου των μεταφορών, υποστηρίζει ότι εάν το μοντέλο των σιδηροδρόμων ακολουθούσε εκείνο των αερομεταφορών, ίσως να μην συνέβαινε η τραγωδία στα Τέμπη. Εμφανίζεται επικριτικός ως προς τη διακοπή λειτουργίας του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, λέγοντας αφενός ότι η Ελλάδα με το κλείσιμο της Ολυμπιακής υπέστειλε μία σημαία και αφετέρου ότι χάθηκε μία ευκαιρία για ένα δεύτερο αεροδρόμιο σε ιδανική τοποθεσία της πρωτεύουσας. Κάνει μάλιστα λόγο για αποικιοκρατικού τύπου αντιλήψεις, αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας μας.

Κύριε Κωνσταντέλλο, καθώς φτάνετε στην ολοκλήρωση της δεύτερης θητείας σας στον δήμο Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, πώς νιώθετε για το έργο που έχετε αφήσει;

Η αυτοδιοίκηση είναι κάτι πολύ δημιουργικό. Προσφέρει τη δυνατότητα σε κάποιον να επηρεάσει την καθημερινότητα των ανθρώπων και ταυτόχρονα αποτελεί μία επιπρόσθετη υποχρέωση να φέρει εις πέρας κάτι που είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Διότι η πραγματικότητα είναι ότι η υπεργραφειοκρατεία, η πολυνομία και η αντινομία σε συνδυασμό με τη συχνά επικρατούσα δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, δημιουργούν ένα πλέγμα αντιστάσεων που κάνει την υλοποίηση πολλών πραγμάτων από δύσκολη έως αδύνατη. Έχοντας καταφέρει να λύσω μερικώς αυτό το κουβάρι, αισθάνομαι δημιουργικός και παραγωγικός.

Το πιο περίπλοκο «κουβάρι» που κληθήκατε να λύσετε στις μέχρι τώρα δύο τετραετίες που έχετε υπηρετήσει τον δημαρχιακό θώκο, ποιο είναι;

Οι υποθέσεις με τις οποίες βρίσκομαι αντιμέτωπος είναι πολλές. Ορισμένες έχουν λυθεί μερικώς και συνεχίζουν να εξελίσσονται. Η πιο ενδεικτική περίπτωση αφορά στην προστασία της ακτογραμμής από φαινόμενα διάβρωσης. Πρόκειται για έναν κυκεώνα όπου εμπλέκονται πολλοί διαφορετικοί φορείς, γεγονός που καθιστά τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Ρόλο στην ακτογραμμή έχουν φορείς όπως είναι η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου, η Ωκεανογραφική Υπηρεσία, η Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, η Αποκεντρωμένη Διοίκηση για θέματα διαχείρισης αιγιαλών, το υπουργείο Ναυτιλίας, η Ακτοφυλακή και το Λιμενικό, ο Δήμος.

Υφίσταται επί του παρόντος σημαντικό θέμα διάβρωσης σε όλο το μήκος της ακτογραμμής του Σαρωνικού, με αποτέλεσμα το θαλασσινό νερό να κατατρώει τα πρανή. Έχουμε φτάσει σε σημείο που η θάλασσα απέχει μόλις 2 ή 3 μέτρα από τις υποδομές που έχουμε δημιουργήσει για να στηρίζουν τον παραλιακό δρόμο πριν καταρρεύσει. Και δεν μπορούμε να βρούμε κοινό τόπο, για το ποιος πρέπει να σταματήσει τη διάβρωση, να παρέμβει για να υποστηρίξει τους δρόμους. Ακόμα, δεν είναι ξεκάθαρο ποιος θα επισκευάσει ή θα συντηρήσει τα τοιχία αντιστήριξης. Η αφασία του συστήματος είναι ότι αντί να έρθει κάποιος και να αναλάβει την ευθύνη να λύσει το πρόβλημα, έχουμε πέντε φορείς όπου ο καθένας φυλάει τα νώτα του, μεταβιβάζοντας την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Μοιάζει με την περίπτωση του ΟΣΕ, για ένα θέμα που βρίσκεται προ των πυλών στην περιοχή μας.

Μέρος του κουβαριού αυτού όμως είστε και εσείς…

Και βέβαια είμαστε. Αλλά είμαστε και ο εύκολος στόχος. Γιατί ενώ δεν έχουμε ουσιαστικές αρμοδιότητες και πόρους για τέτοια ζητήματα, πολλές φορές πέφτουμε με αυτοθυσία να λύσουμε ένα πρόβλημα, όντας οι εγγύτεροι σε αυτό. Στο τέλος της ημέρας βρίσκουμε τον μπελά μας, διότι ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι ευθυνόμαστε επί παντός επιστητού. Φέρνω ως παράδειγμα την περίπτωση της διαρροής πετρελαίου του «Αγία Ζώνη ΙΙ». Για να μην πάθουμε αυτό που συνέβη σε άλλες περιοχές του παραλιακού μετώπου, από τη Φρεαττύδα έως και τη Γλυφάδα, κάναμε αυτοψία με ίδια μέσα και σχεδιάσαμε μία βασική γραμμή άμυνας. Στη συνέχεια παραγγείλαμε υλικά, τα οποία μας στοίχισαν 500.000 ευρώ – τα εισπράξαμε στη συνέχεια από την ασφαλιστική εταιρεία -, φέραμε 3,5 χιλιόμετρα αντιρρυπαντικού φράγματος από τη Θεσσαλονίκη, κινούμενοι πέρα από το πλαίσιο αρμοδιοτήτων μας.

Θα σας ενδιέφερε εκτός από την ψήφο των δημοτών να διεκδικήσετε κάποια στιγμή την ψήφο των πολιτών και για το βουλευτικό αξίωμα;

Ο δήμος είναι μία πολύ δημιουργική ενασχόληση γιατί, όπως σας προείπα, βλέπω άμεσα το αποτέλεσμα της δουλειάς μου και έχω τη δυνατότητα να επηρεάσω ουσιαστικά την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Η πιθανή μετάβασή μου στην Περιφέρεια, θα ήταν σαν να απομακρύνομαι από τη φωτιά. Μπορεί να είχα την δυνατότητα να χειρίζομαι κεφάλαια και χρηματοδοτήσεις. Ωστόσο αυτό που θα έκανα θα ήταν ένας μακροπρόθεσμος στρατηγικός σχεδιασμός που δεν επηρεάζει τη ζωή του κόσμου άμεσα. Αυτός ο δρόμος δεν έχει να μου πει πολλά πράγματα.

Από εκεί και ύστερα, πιθανή εμπλοκή μου σε κυβερνητική θέση ή σε θέση βουλευτή, είναι κάτι που επίσης δεν με ενδιαφέρει. Η κοινοβουλευτική τάξη – κάτι που είναι απόλυτο λάθος – έχει μετατραπεί σε τελευταία τρύπα του ζουρνά, χωρίς παραγωγικό ρόλο στη λειτουργία της Δημοκρατίας. Ακόμα και εάν επιλεγεί κάποιος να γίνει υπουργός, δεν παύει να έχει συγκεκριμένες και πεπερασμένες αρμοδιότητες υπό το άγρυπνο μάτι του πρωθυπουργού, καθότι μιλάμε για ένα άκρως πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα. Θα πείτε βέβαια ότι και το δικό μου αξίωμα είναι επίσης προσωποκεντρικό, δεδομένου ότι εγώ επιλέγω ποιοι και για πόσον καιρό θα γίνουν αντιδήμαρχοι…

Μου έχουν γίνει πάρα πολλές κρούσεις να κατέβω υποψήφιος για την κεντρική πολιτική σκηνή, ήδη από το 1993 όταν ήμουν 26 ετών. Δεν το έκανα τότε, δεν το κάνω και τώρα. Για τους λόγους που σας είπα, δηλώνω εραστής και όχι βιαστής της αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού!

Εκτός των άλλων προσπαθώ να είμαι πάντοτε απόστολος της ελεύθερης και ακομμάτιστης τοπικής αυτοδιοίκησης. Διότι οπουδήποτε παρεισφρέουν τα κόμματα και προσδιορίζουν την πολιτική άποψή ή την κατεύθυνση, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα τα συμφέροντα των πολιτών ή της περιοχής που καλείται να διαχειριστεί κάποιος.

Είστε ένας άνθρωπος με μακρά θητεία στην πολιτική αεροπορία ως πιλότος. Επομένως έχετε εκτεταμένη άποψη για θέματα μεταφορών. Πώς θα αποφύγουμε νέα τραγικά γεγονότα όπως αυτό των Τεμπών ή παλαιότερα όπως το Μάτι;

Ο τομέας των μεταφορών είναι ένας ευρύς τομέας που καλύπτει αέρα, θάλασσα και στεριά. Έχει τους δικούς του κανόνες. Ο πρώτος από αυτούς είναι ότι πρέπει κάποιος να μαθαίνει και να βελτιώνεται μέσα από τα συμβάντα και τις ατυχίες που λαμβάνουν χώρα στον παγκόσμιο σιδηροδρομικό χάρτη. Όταν για παράδειγμα γίνεται ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα στη Σρι Λάνκα, θα πρέπει να αποτελεί μάθημα για όλα τα σιδηροδρομικά δίκτυα παγκοσμίως, όπως συμβαίνει στην αεροπορία. Στην αεροπορία αποτελεί ευαγγέλιό μας – σύμφωνα με το Annex 14 του Εθνικών Νόμων, Ευρωπαϊκών Βασικών Κανονισμών και Σύμβασης του Σικάγο (ICAO) – ότι η διερεύνηση του ατυχήματος δεν γίνεται με στόχο να εντοπίσει ευθύνες κάποιου, αλλά για να γίνει εργαλείο αποφυγής αντίστοιχου δυστυχήματος στο μέλλον.

Δεν μπορεί να συμβαίνουν τα πράγματα σωστά στην αεροπορία της Ελλάδας και να μην συμβαίνουν σωστά στους σιδηροδρόμους. Έχουμε να κάνουμε με μία προφανή παθογένεια. Η λογική του ότι την 28η Φεβρουαρίου για 23 λεπτά, δύο τρένα κινούνταν αντίθετα στην ίδια γραμμή με ταχύτητα 170 χιλιομέτρων το πρώτο και με ταχύτητα 130 χιλιομέτρων το δεύτερο και κανένας στον ελλαδικό χώρο δεν το γνώριζε, μας δείχνει ότι το σύστημα κατέρρευσε δομικά. Και αυτό είναι παράγωγο της αντίληψης που βλέπουμε πολύ συχνά στη χώρα μας και λέει: «δεν βαριέσαι βρε αδελφέ» ή ότι στον ΟΣΕ θα βάλουμε κάποιο «δικό μας παιδί» ή και κάποιον αποτυχόντα πολιτευτή να διοικήσει τον Οργανισμό. Αυτό που βλέπουμε, είναι ο ρόλος του μάνατζερ – παντογνώστη που διοικεί εξειδικευμένες λειτουργίες, οι οποίες έχουν άμεση σχέση με την ανθρώπινη ζωή και αποτελεί ελληνικό φαινόμενο. Δεν υφίσταται πουθενά στον κόσμο. Εάν δει κανείς το βιογραφικό του ανθρώπου που διαχειρίζεται τα ΚΤΕΛ των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει βαθιά γνώση του πώς λειτουργούν τα δίκτυα μεταφορών, πώς επισκευάζονται αυτά και έχει ξεκινήσει από νεαρή ηλικία να ασχολείται με το αντικείμενο, για να φτάσει στο peak της καριέρας του να βρίσκεται σε αυτή τη θέση.

Bέβαια και στην περίπτωση της Ολυμπιακής Αεροπορίας όπου υπηρετήσατε ως πιλότος, υπήρχαν παθογένειες ετών και φαινόμενα κακοδιαχείρισης, με αποτέλεσμα σχεδόν να μην υπάρχει η Ολυμπιακή Αεροπορία.

Η υπόθεση της Ολυμπιακής ήταν μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Το κλείσιμο της παλαιάς, κρατικής και μεγάλης Ολυμπιακής ήταν η υποστολή μίας πολύ μεγάλης σημαίας. Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το 1957, ήταν εκτεθειμένη στον διεθνή ανταγωνισμό και δεν εντάχθηκε ποτέ σε ολιγοπώλιο ή σε μονοπώλιο. Και ήταν πάντοτε ζώσα και ως ιδιωτική αλλά και στη συνέχεια ως κρατική επιχείρηση. Το safety record της Ολυμπιακής ήταν ένα από τα τρία καλύτερα στον κόσμο, το πέτυχαν Έλληνες μηχανικοί. Ήταν η μόνη βάση στον κόσμο όπου η κατασκευάστρια εταιρεία των αεροσκαφών, Boeing, χωρίς να επιθεωρήσει ή να εκπαιδεύσει, έστελνε τα εγχειρίδια και την απαιτούμενη πιστοποίηση με την DHL, αφήνοντας το ελεύθερο να γίνουν οι απαιτούμενες μετατροπές στα αεροσκάφη της. Το λέω για να σας δείξω πώς φτιάχνεται ένα ολοκληρωμένο σύστημα που έχει ως καρδιά την ασφάλεια των πτήσεων. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση μεταξύ ΟΣΕ και Ολυμπιακής. Είναι θέμα νοοτροπίας και πρέπει το πολιτικό μας σύστημα να σταματήσει να καταλαμβάνει το κράτος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η διοίκηση του ΟΣΕ, δεν απαρτίζεται από τεχνοκράτες, αλλά κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση αλλάζει και η διοίκηση. Είναι λάθος. Μιλάμε για τις 57 ζωές. Και δεν έχουμε τονίσει με την έμφαση που θα έπρεπε, ότι οι νεκροί θα ήταν 800, εάν το δυστύχημα γινόταν περίπου 18 δευτερόλεπτα αργότερα, μέσα στη νέα σήραγγα των Τεμπών, η οποία δεν είχε ούτε πυράντοχες πόρτες, ούτε συστήματα εξαερισμού, ούτε θα μπορούσαν να πλησιάσουν πυροσβέστες για να διασώσουν τον κόσμο. Οι 15 από τις 18 σήραγγες που ανέθεσε σε εργολάβους για να τις κατασκευάσουν ο ΟΣΕ, ενέχουν πολύ μεγάλο βαθμό επισφάλειας.

Επιστρέφοντας στα θέματα της περιοχής, πρόσφατα κατηγορηθήκατε ότι δεν έγινε έγκαιρα αναδάσωση στο Πανόραμα Βούλας μετά την πυρκαγιά του 2022, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν τα πρανή και να δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα. Τι απαντάτε;

Το θέμα της πυρκαγιάς είναι κάτι που μας πονάει όλους. Από ολιγωρία συγκεκριμένων ανθρώπων είχαμε μία φωτιά μέσα στην πόλη. Ευτυχώς δεν είχαμε απώλειες ανθρώπων και περιουσιών. Ο δήμος από την επόμενη μέρα ξεκίνησε μία τιτάνια προσπάθεια, η οποία συνεχίζεται έως και σήμερα. Αυτό που πετύχαμε με δική μας πίεση, ήταν να κηρυχθεί αναδασωτέα η περιοχή. Ακολούθως έγινε πλήρης καταγραφή και οριοθέτηση της φωτιάς από το σύστημα «Κοπέρνικος» και ζητήσαμε να γίνει επιθεώρηση στα πρανή από τους ειδικούς του υπουργείου Περιβάλλοντος, οι οποίοι αποφάνθηκαν ότι δεν υπήρχε κίνδυνος να καταρρεύσουν. Από πλευράς μας κάναμε μελέτη ως δήμος με ίδιους πόρους σε συνεργασία με τον καθηγητή Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ευθύμιο Λέκκα. Η μελέτη εστάλη κατ’ επέκταση στο υπουργείο Περιβάλλοντος για να αντικρούσει αυτό που είπαν οι δασολόγοι του υπουργείου, ότι «δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα».

Σε ό,τι αφορά τη δεντροφύτευση, μόλις υπάρξει μία φωτιά πρέπει να γίνει σταθεροποίηση του εδάφους. Πρόκειται για μία επένδυση 400.000 ευρώ για τη δημιουργία λιθοδομών που θα συγκρατούν τα φερτά υλικά. Ωστόσο σε αυτή τη φάση δεν μπορεί να γίνει αναδάσωση, διότι για δύο χρόνια μετά την πυρκαγιά θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα φυσικής αναγέννησης στην καμένη περιοχή. Η περίοδος αυτή ολοκληρώνεται τον προσεχή Σεπτέμβριο. Ήδη έχουμε μιλήσει με τη Γενική Διεύθυνση Αναδασώσεων και το Δασαρχείο Πεντέλης που καλύπτει την περιοχή, προκειμένου από τον Οκτώβριο να ξεκινήσει η αναδάσωση.

Σε ό,τι αφορά το Τοπικό Πολεοδομικό Σχέδιο που θα εφαρμοστεί στην περιοχή, σε ποιο στάδιο βρίσκεται;

Αποτελεί ένα μεγάλο και σύνθετο έργο που αποτελεί πρόσφατη νομοθέτηση προ διετίας. Είναι το πρώτο Τοπικό Πολεοδομικό Σχέδιο που υλοποιείται στη χώρα. Άρα, όλοι οι ειδήμονες και οι άνθρωποι του υπουργείου Περιβάλλοντος παρακολουθούν στενά αυτή τη διαδικασία. Θα έρθει να συνενώσει τα υφιστάμενα Γενικά Πολεοδομικά Σχέδια, τα οποία σε πολλά σημεία είναι αντικρουόμενα μεταξύ τους. Εμείς θα πρέπει στο πλαίσιο του Τοπικού Πολεοδομικού Σχεδίου να κάνουμε μελέτες για το πώς θα είναι η πόλη τα επόμενα 30 και 50 χρόνια. Να υλοποιηθεί σχεδιασμός για τις λειτουργίες της πόλης, πού θα βρίσκεται το πολεοδομικό κέντρο, πού θα γίνουν σχολεία και τι αναπτύξεις θα υλοποιηθούν. Δεν μας ενδιαφέρει η επέκταση του αστικού ιστού, καθότι η πόλη περιβάλλεται από αστικό και περιαστικό πράσινο και θέλουμε να το διατηρήσουμε ανέπαφο. Κάθε επέκταση του σχεδίου πόλης θα πλήξει αυτούς τους «πνεύμονες».

Έως τις 28 Φεβρουαρίου το Σχέδιο ήταν αναρτημένο στο διαδίκτυο, ούτως ώστε όλοι οι ενδιαφερόμενοι να κάνουν τις παρατηρήσεις τους επ’ αυτού. Έγιναν περίπου 200 προτάσεις. Όλα αυτά θα τα επεξεργαστούμε μέσα στο 2023, ούτως ώστε η επόμενη διοίκηση του δήμου μετά τις εκλογές στις 8 Οκτωβρίου, να αναλάβει μία ολοκληρωμένη δουλειά με τις τρεις εναλλακτικές προτάσεις που ορίζει ο νόμος. Στόχος είναι να ολοκληρωθεί με ταχείς ρυθμούς το Τ.Π.Σ. και να σταλεί στο υπουργείο Περιβάλλοντος προς έγκριση. Ακολούθως εκδίδεται Προεδρικό Διάταγμα, αφού το Σχέδιο περάσει από τον έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Είναι μία πολύ δύσκολη και σύνθετη διαδικασία αλλά θα προσδιορίσει τον χαρακτήρα της περιοχής, για την οποία επιθυμούμε να είναι αστικός, με την υφιστάμενη οικιστική δόμηση, τα καταστήματα εστίασης που θα είναι προσαρμοσμένα στο πρόσωπο της πόλης. Οι πρόνοιες για τα σχολεία, τις αθλητικές εγκαταστάσεις και λοιπές υποδομές θα συμπεριληφθούν σε αυτό το μακρόπνοο πολεοδομικό πλάνο. Η πόλη πρέπει να διατηρήσει τη σημερινή της υποδομή και να αποκτήσει περισσότερο περιπατητικό χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση θα συμπεριλάβουμε σε αυτό το Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας, το οποίο μιλάει για ποδηλατόδρομους, πεζοδρόμους, δρόμους ήπιας κυκλοφορίας και εναλλακτικούς τρόπους κίνησης μέσα στην πόλη.

Τι έχει γίνει στο πεδίο της παλαιότερης αντιπαράθεσης με τους Αμερικανούς επενδυτές των Hines και Henderson Park στα πρώην Κτήματα Κόνιαρη, όπου έχετε φτάσει ως δήμος έως και το Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας την παραχώρηση χώρου ελεύθερης πρόσβασης για τους δημότες;

Έπρεπε να ασκήσουμε την επιρροή μας ούτως ώστε να μείνουν ελεύθεροι χώροι πρασίνου και αθλητικών εγκαταστάσεων για τους δημότες. Καταφέραμε να πιέσουμε με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο και να λάβουμε περίπου 11,5 στρέμματα ως δημοτική περιουσία, η οποία θα μεταγραφεί στον δήμο. Για τα 6 από αυτά δεν θα υπάρξει δόμηση. Επομένως και η δόμηση μειώνεται και αθλητικές εγκαταστάσεις θα δημιουργηθούν, ενώ διατηρούμε και ελεύθερο χώρο πρόσβασης για τους πολίτες.

Έχοντας ζήσει αρκετά γεγονότα και καταστάσεις στο Ελληνικό ως πιλότος, τι σκέψεις σας δημιουργούνται σήμερα βλέποντας την ανάπτυξη που ετοιμάζεται;

Για εμένα το Ελληνικό είναι συνδεδεμένο με την πολιτική αεροπορία, με την καριέρα μου. Εκεί ανδρώθηκα επαγγελματικά και έκανα τις πρώτες μου προσγειώσεις βαρέων αεριωθούμενων αεροσκαφών. Εκεί γνώρισα τους ανθρώπους με τους οποίους είμαστε έως και σήμερα φίλοι και αδέρφια. Εκεί γνώρισα τη γυναίκα μου. Έγινα κυβερνήτης από συγκυβερνήτης. Όλα αυτά που δημιουργούν συναισθηματική φόρτιση.

Από την άλλη πλευρά, το ότι αποφασίσαμε να κλείσουμε το αεροδρόμιο και να είμαστε η μόνη πρωτεύουσα της Ευρώπης με μόνο ένα αεροδρόμιο, αποτελεί ένα ιδιαίτερα αρνητικό γεγονός για το έθνος μας. Για να μπορέσει να κατασκευαστεί το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, υπεγράφη μία κατάπτυστη σύμβαση που απαγόρευε την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου αεροδρομίου πολιτικής αεροπορίας σε απόσταση 100 χιλιομέτρων. Σε μία υπογραφή έσβησε από τον χάρτη ένα πολύ ωραίο αεροδρόμιο που θα εξυπηρετούσε πτήσεις μικρών αποστάσεων, πτήσεις charter ή low cost. Δημιουργήθηκε το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, με μέτριες υποδομές, που είναι το ακριβότερο στην Ευρώπη μετά από εκείνο του Άμστερνταμ. Θα το διαπιστώσετε εάν παρατηρήσετε ότι σε κάθε εισιτήριο ο φόρος αεροδρομίου είναι 42 ευρώ. Σε αυτό το ποσό προστίθενται και τα χρήματα που πρέπει να πληρώσει η εκάστοτε αεροπορική εταιρεία στη διοίκηση του αεροδρομίου.

Για εμένα λοιπόν δεν έχουμε πάει πολύ καλά. Διατηρούμε μία αποικιοκρατικού τύπου αντίληψη για το πώς διαχειριζόμαστε τα «έπιπλα» και τα «ασημικά» της χώρας.

Βρίσκεται σε εξέλιξη επί σειρά ετών μία διελκυστίνδα για την κατασκευή ή όχι του Μουσείου Πολιτικής Αεροπορίας στο Ελληνικό. Είστε υπέρ ή κατά;

Έχω την αίσθηση ότι οι ίδιοι οι επενδυτές θα έπρεπε να θέλουν περισσότερο τη δημιουργία του Μουσείου, απ’ ό,τι οι άνθρωποι που διατηρούν μία συναισθηματική σχέση με την Ολυμπιακή, όπως για παράδειγμα τα μέλη του Πολιτιστικού Κέντρου Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το υλικό που υπάρχει είναι πάρα πολύ πλούσιο. Αναφέρομαι τόσο στα αεροπλάνα που υπάρχουν σταθμευμένα στο χώρο του πρώην αεροδρομίου, όσο και στα τουλάχιστον 25.000 αντικείμενα που βρίσκονται σε αποθήκες. Από εξομοιωτές πτήσεων έως τροχούς, στολές, πυξίδες, φούρνους, μαχαιροπήρουνα. Ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.

Έχετε έναν γιο και δύο κόρες. Πετάτε με τα παιδιά σας;

Με τις κόρες μου έχω πετάξει όταν ήμουν στην Ολυμπιακή. Πλέον όμως όχι. Ωστόσο ο μικρός μου γιος, ο Δημήτρης, ενδιαφέρεται για τις πτήσεις. Έχουμε πετάξει με τον εξομοιωτή πτήσεων, με ελαφρό αεροσκάφος, με Falcon 7X. Θέλει να ακολουθήσει τα βήματά μου. Προετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο και αφού ολοκληρώσει τη στρατιωτική του θητεία, θα συζητήσουμε για το ποια αεροπορική ακαδημία θα επιλέξει για να φοιτήσει.

Μένετε στη Βούλα, έχοντας μεγαλώσει στην περιοχή. Πώς θυμάστε αρκετά χρόνια πριν την περιοχή;

Θυμάμαι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να λέει ότι «η Βουλιαγμένη είναι το κυριακάτικο κοστούμι της χώρας». Κάτι που αποτελεί μία πραγματικότητα. Ο ίδιος, όντας ευφυής και διορατικός, άφησε το στίγμα του για το πώς πρέπει να είναι η περιοχή. Με υψηλό τουρισμό, πράσινο, ανάδειξη της θάλασσας. Κάτι που διατηρείται έως και σήμερα. Γι’ αυτό και όταν έρχεται υψηλός προσκεκλημένος στη χώρα, διαμένει σε κάποιο από τα πεντάστερα ξενοδοχεία της περιοχής με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Μέρκελ, τον Ομπάμα, τον Μακρόν.

Γεννήθηκα εδώ. Και σε όποιο μέρος και εάν πάω, έχω να αφηγηθώ μία ιστορία. Το πατρικό μου ήταν κοντά στην πλατεία της Βούλας. Μεγάλωσα στην πόλη όταν παρέμεναν μόλις 350 μόνιμοι κάτοικοι μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Στα χρόνια που η περιοχή ήταν παραθεριστικό θέρετρο και στο τέλος του καλοκαιριού όλοι επέστρεφαν στα σπίτια τους. Στα Πατήσια, στον Πειραιά, στη Νέα Σμύρνη ή αλλού.

Η Βούλα ήταν κάποτε η χαρά του παιδιού. Ξεφύλλιζα πριν από μερικές μέρες το οικογενειακό άλμπουμ και έβλεπα φωτογραφίες, δικές μου και του αδερφού μου του Γιώργου, να παίζουμε ποδόσφαιρο έναν δρόμο κάτω από την πλατεία της Βούλας στην οδό Ναυσικάς, που τότε ήταν ακόμα χωματόδρομος.

Πηγή: nou-pou.gr