Ύμνοι από τους βρετανικούς FT για τα ελληνικά κρασιά

Η ποιότητα και η φινέτσα των σημερινών ελληνικών κρασιών είναι ένα «απόρρητο» μυστικό στους επαγγελματικούς οινικούς κύκλους, αναφέρεται σε δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Financial Times.

Ακριβώς όπως η Πορτογαλία, μια άλλη ανερχόμενη παραγωγός κρασιού, η Ελλάδα διαθέτει μια συναρπαστική γκάμα πολλών γηγενών σταφυλιών. Το πιο πολυταξιδεμένο από αυτά είναι το Ασύρτικο της Σαντορίνης (του οποίου τα νευρώδη λευκά κρασιά γιόρτασα σε μια στήλη τον περασμένο Οκτώβριο). Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το Ασύρτικο είναι για τα ελληνικά σταφύλια ό,τι η σχετικά πολυταξιδεμένη Touriga Nacional του Dão και του Douro για τα πορτογαλικά σταφύλια.

Σημειώνει ότι αν και η λαϊκή αντίληψη για την Ελλάδα είναι η εικόνα μιας κόκκινης οινοπαραγωγού χώρας, τα πρώτα σύγχρονα ελληνικά κρασιά που έκαναν αίσθηση στο εξωτερικό ήταν λευκά, από νησιά που δροσίζονται από τη θάλασσα ή από μεγάλα υψόμετρα. «Αλλά τα κόκκινα κρασιά της Ελλάδας έχουν καλύψει γρήγορα το χαμένο έδαφος. Το ελληνικό κόκκινο σταφύλι που είναι πιθανότερο να έχει απήχηση στις σημερινές προτιμήσεις είναι το Ξινόμαυρο, που καλλιεργείται σε όλη τη βόρεια Ελλάδα, αλλά συνδέεται ιδιαίτερα με τη Νάουσα στον μακρινό βορρά. Το Ξινόμαυρο (που σημαίνει "όξινο μαύρο") μοιάζει λίγο με το Nebbiolo της φήμης του Barolo και του Barbaresco. Μοιράζεται με την εν λόγω μοντέρνα ποικιλία ένα αρκετά ανοιχτό χρώμα, έντονη οξύτητα και τανίνη στα νεανικά του χρόνια και ένα μάλλον στοιχειωτικό άρωμα. Το αγαπώ» γράφει στη βρετανική εφημερίδα η οινολόγος.

Περαιτέρω, επισημαίνει πως το αγιωργίτικο είναι το πιο φυτεμένο σταφύλι για κόκκινο κρασί στην Ελλάδα. Συνδέεται ιδιαίτερα με τη Νεμέα στα βορειοανατολικά της Πελοποννήσου, όπου οι αμπελώνες αναπτύσσονται σε υψόμετρο άνω των 900 μέτρων, ψηλότερα από τα περισσότερα κόκκινα αμπέλια στη Γαλλία ή την Ιταλία, και οι δροσερές ορεινές νύχτες διατηρούν τη φρεσκάδα και το άρωμα του σταφυλιού.

Υπάρχει μια αίσθηση στη σύγχρονη ελληνική αμπελουργία ότι όλοι αυτοί οι φιλόδοξοι οινοπαραγωγοί χαίρονται να ανακαλύπτουν και να προβάλλουν λιγότερο γνωστά τοπικά σταφύλια (τα οποία τείνουν, κατά τρόπο συγκεχυμένο, να έχουν πολλά τοπικά συνώνυμα και διαφορετικές ορθογραφίες).

Μεταξύ των σταφυλιών που χρησιμοποιήθηκαν για τα κρασιά που δοκίμασα στον Άγιο Ιωάννη ήταν το Λιάτικο και το Κοτσιφάλι της Κρήτης, η Μανδηλαριά (γνωστή ως Μαυροκουντούρα στο νησί της Εύβοιας), το Μουχτάρο ή Μουχτάρο στο Κτήμα Μουσών βορειοδυτικά της Αθήνας και το Μαυροτράγανο της Σαντορίνης. Ο Αυγουστιάτης (ονομασία που εφαρμόζεται και σε άλλα σταφύλια που ωριμάζουν νωρίς, τον Αύγουστο) παρήγαγε ένα γοητευτικό κόκκινο στο νησί της Σάμου. Η Μαυροδάφνη, που χρησιμοποιείται εδώ και καιρό για την παρασκευή γλυκών, δυνατών ερυθρών, καλλιεργείται τώρα σε υψόμετρο και αξιοποιείται για ορισμένα ωραία ξηρά ερυθρά.

Αν αυτά τα κόκκινα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, αυτό είναι μια κάποια γήινη σκονισιμότητα, που φανερώνει ότι τα σταφύλια τους καλλιεργήθηκαν σε πολύ ξηρό κλίμα. Όλα τους είναι σαφώς διαφορετικά και σαφώς ελληνικά.

Η αρθρογράφος τονίζει πως είναι καιρός να διαδοθεί η είδηση γι’ αυτή τη νέα γενιά ταλαντούχων Ελλήνων παραγωγών κρασιού, σχολιάζει στο άρθρο η Jancis Robinson.

Αυτό συμβαίνει συνήθως μέσω ενός γενικού οργανισμού προώθησης μιας περιοχής ή μιας χώρας, ο οποίος θα οργανώσει γευσιγνωσίες σε βασικές αγορές και ταξίδια για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι στη συνέχεια θα διαδώσουν την εμπειρία τους.

Όπως επισημαίνει η αρθρογράφος, δεδομένου ότι το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελεί βασική αγορά για το κρασί, το ημερολόγιο γευσιγνωσίας είναι γεμάτο με τέσσερις ή περισσότερες την ημέρα από τον Σεπτέμβριο έως τον Ιούλιο.

Το υποστηριζόμενο από την ελληνική κυβέρνηση Wines of Greece φιλοξενεί γευσιγνωσίες στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. «Αλλά εμείς οι οινογράφοι τις βρήκαμε εξαιρετικά απογοητευτικές», γράφει η Βρετανίδα αρθρογράφος ειδική για τον οίνο. Ως παράδειγμα αναφέρει ότι τον περσινό Αύγουστο διοργανώθηκε στο Λονδίνο γευσιγνωσία για τα κρασιά της Αττικής, της σημαντικότερης αμπελουργικής περιοχής της Ελλάδας. «Ο Αύγουστος είναι ένας ασυνήθιστος μήνας για γευσιγνωσία, καθώς οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στα ύψη. Είναι δύσκολη η εξυπηρέτηση, και πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε διακοπές. Αλλά αυτό δεν ήταν το κύριο πρόβλημα. Η πρόσκληση περιείχε μια προειδοποίηση: "Λόγω των εξαιρετικά αυστηρών κανονισμών χρηματοδότησης της Ελλάδας/ΕΕ, οι ετικέτες των κρασιών ήταν καλλυμένες για αυτή την εκδήλωση και τα ονόματα των κρασιών δεν θα αναγράφονταν στο φυλλάδιο της γευσιγνωσίας. Αν δεν μπορούμε να προτείνουμε συγκεκριμένα κρασιά στους αναγνώστες μας, γιατί να αφιερώνουμε ώρες σε μια γευσιγνωσία;» διερωτάται.

Παράλληλα, η αρθρογράφος περιγράφει μια επιτυχημένη γευσιγνωσία σε συνεργασία με την Ελληνική Ομοσπονδία Οίνου, μια ανεξάρτητη, μη κερδοσκοπική ένωση Ελλήνων εξαγωγέων κρασιού, που οργάνωσαν μια πραγματικά αποτελεσματική επίδειξη του τι έχει να προσφέρει η Ελλάδα με δύο γευσιγνωσίες, μία στο Εδιμβούργο και μία στο Λονδίνο. Το άρθρο γράφει αναλυτικά για συγκεκριμένες ποικιλίες ελληνικών κρασιών με πολύ θετικά σχόλια.