Γεμάτη συμβολισμούς η χθεσινή εκδήλωση για τα 34α Πρέσπεια που έγινε στη Δροσοπηγή Φλώρινας
Οι φωνές της Μαρίας Θωΐδου και του Μάκη Αϊβάζογλου εναλλάσσονται ερμηνεύοντας τραγούδια σπουδαίων Ελλήνων συνθετών, στο ρυθμό που τους δίνει με το πιάνο του ο Θανάσης Μπιλιλής.
Ένα ρίγος συγκίνησης διαπερνά το ακροατήριο, που μπερδεύεται μαζί με την ψύχρα της 25ης βραδιάς του Αυγούστου στο υψόμετρο των 950 μέτρων. Η αυλαία των μουσικών εκδηλώσεων «Πρέσπες 2023» έχει μόλις ανοίξει στην Κοινότητα Δροσοπηγής του δήμου Φλώρινας, σε απόσταση δεκατριών χιλιομέτρων από την πόλη.
Η χθεσινή εκδήλωση είχε όλους τους συμβολισμούς, που οι διοργανωτές θέλησαν να της αποδώσουν. Πριν τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκε η συναυλία για τον «Μάρτυρα της Δημοκρατίας και Μαραθωνοδρόμο της Ειρήνης» Γρηγόρη Λαμπράκη, με αφορμή τα 60 χρόνια από τη δολοφονία του. Η παρουσία της οικογένειας του αγωνιστή της αντίστασης, αλλά και της χήρας του αντισυνταγματάρχη με την έντονη αντιδικτατορική δράση Σπύρου Μουστακλή, συνδέονται με το μαρτυρικό χωριό, αλλά και με την ίδια την εκδήλωση, αφού ανέκαθεν τα Πρέσπεια ήταν αφιερωμένα στη δημοκρατία, τις ελευθερίες και στους αγώνες για κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα.
Δείτε την gallery:
«Απόψε σμίγουν στη Δροσοπηγή τόσο διαφορετικά πρόσωπα, με τόσο διαφορετικές πορείες, τόσο διαφορετικές ιδέες και ιδεολογίες. Αυτό είναι ήδη ένα μικρό κατόρθωμα να συναντηθούμε σ' αυτό το χωριό που συμβολίζει ήδη κάποια πράγματα», δήλωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής των Πρέσπειων Γιώργος Λιάνης.
Η Δροσοπηγή, αυτό το σπάνιας ομορφιάς χωριό των μαστόρων της πέτρας, στην αγκαλιά των καταπράσινων πλαγιών του Βιτσίου, έχει χαρακτηριστεί επίσης «μαρτυρικό», καθώς μέσα σε 100 χρόνια χτίστηκε τρεις φορές, με πολλούς από τους γηραιότερους κατοίκους να θυμούνται ακόμη την 4/4/44, που οι Γερμανοί το πυρπόλησαν.
«Το να γίνει εδώ η πρώτη λέσχη Λαμπράκη από τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη, είναι ένα ιστορικό γεγονός που σήμερα εμείς το "εκμεταλλευόμαστε" με την έννοια ότι το αναδεικνύουμε», συμπλήρωσε ο κ. Λιάνης.
«Η μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη συνδέει αγώνες και αιτήματα πολλών δεκαετιών του ελληνικού λαού. Ο Λαμπράκης ζει, γιατί παραμένουν ζωντανά τα οράματά του και εμπνέουν τους σημερινούς κοινωνικούς αγώνες», είπε καταχειροκροτούμενος ο γιος του Λαμπράκη, Γρηγόρης, συγκινώντας το κοινό και τη μητέρα του που ήταν παρούσα.
Τη βραδιά μνήμης έκλεισε ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης δρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του ΑΠΘ Θεοδόσης Νικολαΐδης, εξιστορώντας τους σημαντικότερους «σταθμούς» της ζωής και της δράσης του «Μαραθονοδρομου της Ειρήνης».
Την εκδήλωσε παρουσίασε ο Αλέξης Κωστάλας.
Η πρώτη λέσχη Λαμπράκη στην Ελλάδα έγινε στη Δροσοπηγή Φλώρινας
Το πρώτο ιδρυτικό μέλος της πρώτης λέσχης Λαμπράκη στην Ελλάδα, Σταύρος Στυλιάδης, τιμήθηκε - μεταξύ άλλων - κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης από τους διοργανωτές.
«Ήταν καθήκον μας να το κάνουμε. Δουλέψαμε, αγωνιστήκαμε, όσο μπορούσαμε. Δικαιωθήκαμε», ήταν τα λίγα λόγια που είπε από μικροφώνου μετά τη βράβευσή του. Σε δηλώσεις του αργότερα στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο 91 ετών σήμερα Σταύρος Στυλιάδης, αναπόλησε τις ημέρες, στις αρχές της δεκαετίας του '60, τότε που «γεννήθηκε» η ιδέα να γίνει μία λέσχη για το Λαμπράκη και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν τα περίπου πρώτα τριανταπέντε της μέλη. Θυμήθηκε ότι δεν έβρισκαν χώρο να στεγάσει το όραμά τους στη Φλώρινα και την πρωτοβουλία πήρε τελικά ο ίδιος, ώστε να γίνει η λέσχη στο χωριό, σε ένα μαγαζί δικής του ιδιοκτησίας. «Μετά από λίγο καιρό ήρθε εδώ ο Μίκης Θεοδωράκης και κάναμε τα εγκαίνια της λέσχης, ενώ σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, ήρθε η πληροφορία ότι δολοφόνησαν τον Λαμπράκη. Συμμετείχα κι εγώ στην πορεία, που έγινε από το Μαραθώνα μέχρι την Πλατεία Κλαυθμώνος», αναφέρει ο κ. Στυλιαδης.
Ο ηλικιωμένος σήμερα αγωνιστής, λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων, λέει ότι «κυνηγήθηκε» πολύ στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, μάλιστα βασανίστηκε ακόμη και ως παιδί, επειδή τα μεγαλύτερα αδέρφια του έγιναν αντάρτες. «Με ενέπνευσε ο Λαμπράκης και όλοι οι αγώνες. Πάντα ήμουν ελεύθερος, ένιωθα ελεύθερος και νιώθω ελεύθερος», λέει με περηφάνια.
Τις αξίες του τις κράτησε και οι αγώνες του υπηρετούσαν πάντοτε την ανάγκη για ελευθερία και για ειρήνη. Γι' αυτό αν κοιτάξει στην πλαγιά του καταπράσινου λόφου στην άκρη του χωριού του, θα δει να ξεχωρίζει το σύμβολο της ειρήνης, φτιαγμένο από τον ίδιο το 1982, το οποίο συντηρεί έως και σήμερα. Λευκές πέτρες σχηματίζουν το σύμβολο της ειρήνης, ενώ ξύλα σε λευκό επίσης χρώμα γράφουν την ίδια τη λέξη με κεφαλαία γράμματα. Παρά την ηλικία του και το γεγονός ότι δεν φτάνει αυτοκίνητο ως εκεί, πηγαίνει όποτε χρειάζεται για να το «θερίζει», όπως λέει και να ανανεώνει το λευκό του χρώμα στις πέτρες και τα ξύλα.
