Κώστας Στεφανής: Ο συνοδηγός που έχει ταυτίσει το όνομά του με τους αγώνες ράλλυ 

Στην κατηγορία των συνοδηγών, που περιλάμβανε Έλληνες και ξένους πρωταγωνιστές του Ράλλυ Ακρόπολις, το ποσοστό 55%, που «έδωσαν» οι θεατές στον Κώστα Στεφανή, ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό που καταγράφηκε στην ψηφοφορία.

Ο πολυνίκης Έλληνας συνοδηγός αρχικά ξεχώρισε δίπλα στον «Ιαβέρη», ενώ δίπλα στον «Τζίγγερ» κυριάρχησε την εξαετία 1987-1992. Στις σημαντικότερες επιτυχίες του περιλαμβάνεται η κατάκτηση της 1^ης θέσης στη γενική κατάταξη του αγώνα, το 1995, με οδηγό τον Άρη Βωβό (ο αγώνας μετρούσε στην κατηγορία F2 του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ).

Αναμφίβολα, τον γνωρίζουν όλοι. Από τους ισχυρούς του σπορ ως τους εργοστασιακούς οδηγούς και τους ερασιτέχνες. Τον γνωρίζουν επίσης όλοι οι θεατές του Ακρόπολις. Μάλιστα τον νιώθουν τόσο κοντά τους, που δεν του ζητούν… αυτόγραφο. Γιατί άλλωστε να το κάνουν; Είναι παρόν σε κάθε Ακρόπολις και σίγουρα θα τον βλέπουμε και τα επόμενα χρόνια.

Άλλωστε αυτό απάντησε και εκείνος όταν τον ρωτήσαμε: «Πόσα Ακρόπολις θέλει να κάνει;» Συγκεκριμένα, η απάντηση ήταν: «Όσα μπορώ περισσότερα. Μπορεί να έχει αλλάξει ο αγώνας, η μορφή του, τα αυτοκίνητα, αλλά το Ράλλυ Ακρόπολις παραμένει μοναδικό και ξεχωριστό. Έτσι εύχομαι να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα Ακρόπολις μπορώ. Επίσης θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία σε όλα τα πληρώματα, που θα αγωνιστούν φέτος».

Λίγα λόγια για τον Κώστα Στεφανή

Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Κώστας Στεφανής ξεκίνησε την καριέρα του στα ράλλυ το 1970. Μέχρι σήμερα έχει καθίσει στο δεξί μπάκετ ως συνοδηγός σε πάνω από 30 οδηγούς, μεταξύ αυτών ο Jigger, ο Ιαβέρης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Άρης Βωβός, ο Ιαβέρης Junior, ο Dim και πολλοί άλλοι.

Έχει συμμετάσχει σε 28 ράλλυ Ακρόπολις, έχει κερδίσει 16 πρωταθλήματα και κύπελλα στην Ελλάδα και έχει συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες του πανευρωπαϊκού και του παγκόσμιου πρωταθλήματος ράλλυ.

Για αυτόν, τα 70 χρόνια του Ράλλυ Ακρόπολις σημαίνουν πολλά, όπως για παράδειγμα η επιστροφή του Εθνικού μας αγώνα στο παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ στην κορωνίδα του sport, εκεί που δικαιωματικά αξίζει.

Στην ερώτηση ποιο ήταν το καλύτερο και ποιο το χειρότερο δικό του Ακρόπολις ως τώρα, ο ίδιος απάντησε: «Θα ξεκινήσω με το χειρότερο. Ήταν το 1978, όταν όνειρό μας ήταν με τον Τάσο (Ιαβέρη) να τρέξουμε με ένα γκρουπ 4 αυτοκίνητο και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Όμως δεν κράτησε πολύ αφού το όνειρο έγινε εφιάλτης όταν το αυτοκίνητο σχεδόν καταστράφηκε στην πρώτη μόλις ειδική διαδρομή, μετά από έξοδο και ανατροπή. Ήταν στη Ριτσώνα (κατηφόρα την είχαμε τότε) και αιτία ήταν ένα ελαττωματικό ελαστικό που είχε βάλει ο David Sutton, ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου στο group 4 Ford Escort με το οποίο αγωνιζόμασταν. Το περιστατικό κατέστρεψε όλη την προσπάθειά μας γιατί το αυτοκίνητο συνέχισε και τερμάτισε μεν αλλά ήταν «τραυματισμένο» σε πολλά σημεία του αμαξώματος/σώματός του. Με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κάνουμε τους χρόνους που θέλαμε. Καλύτερα ήταν όλα τα Ακρόπολις, ακόμη και αυτό, που περιέγραψα παραπάνω, γιατί η περιπέτεια του Ακρόπολις σου αφήνει μοναδικά πράγματα στην ψυχή σου και στο μυαλό σου».

Όπως στις διοργανώσεις του Ακρόπολις έτσι και στα αυτοκίνητα με τα οποία αγωνίστηκε δεν ξεχωρίζει κάποιο και λέει: «Η απάντηση είναι πως λατρεύω όλα τα αυτοκίνητα μέσα στα οποία έχω καθίσει, γιατί το καθένα έχει τη δική του προσωπικότητα, τον δικό του χαρακτήρα, τη δική του τεχνολογία και τον κόπο των ανθρώπων, που είχαν ασχοληθεί να το δημιουργήσουν. Συνεπώς είναι σαν τα παιδιά. Κανένας γονιός δεν ξεχωρίζει τα παιδιά του, έτσι νιώθω και εγώ για τα αυτοκίνητα που έχω τρέξει μαζί τους».

Πάντως θέλει να συμμετέχει σε έναν αγώνα με ένα με ένα από τα αυτοκίνητα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Rally1 (πρώην WRC). Ο λόγος είναι πως έχουν τη νέα υβριδική τεχνολογία που συνδυάζει τον κινητήρα εσωτερικής καύσης και την ηλεκτροκίνηση. Αυτό τα κάνει άκρως εντυπωσιακά όπως και τους ρυθμούς που κινούνται.

Παρά το πόσο οργανωτικός και συγκεντρωμένος είναι (στοιχείο απαραίτητο σε ένα συνοδηγό γιατί έχει την ευθύνη της συμμετοχής) έχει κάνει κάποιες επικίνδυνες κινήσεις σε αγώνες. Ο ίδιος θυμάται: «Έχω κάνει δύο τρελές/επικίνδυνες κινήσεις. Η πρώτη ήταν στο Ακρόπολις του 1986, όταν με οδηγό τον «Τζίγκερ» μείναμε με το Audi Quattro από άγνωστη αιτία. Το αυτοκίνητο «έσβησε» ξαφνικά μέσα στην ειδική διαδρομή «Γερμανικό Νεκροταφείο» και ψάχνοντας να βρούμε τη ζημιά για να μην εγκαταλείψουμε, κάποια στιγμή έπιασα την κεραία στη σκεπή του αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο δούλεψε, έκανε γείωση δηλαδή και δούλεψε, οπότε ολοκληρώσαμε τη ειδική διαδρομη με τον Τζίγκερ να οδηγεί και εμένα να φορώ κράνος (για να έχουμε επικοινωνία) και να είμαι ξαπλωμένος επάνω στην πίσω πόρτα, να πατώ τα πόδια μου στην «ουρά» του αυτοκινήτου για να κρατάω την κεραία ώστε να κάνει γείωση και να δουλεύει το μοτέρ. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και το 2007, όταν τρέχαμε με τον γιό μου, τον Μάνο, σε ράλλυ Χαλκιδικής με ένα αυτοκίνητο κατηγορίας «Group N». Τότε, έσπασε η ντίζα του γκαζιού. Ο Μάνος οδήγησε από τον Ταξιάρχη του Χολομώντα μέχρι τον Πολύγυρο, γύρω στα 50 km, με εμένα ξαπλωμένο μέσα στον κινητήρα φορώντας το κράνος για να έχω επικοινωνία με τον Μάνο και «δούλευα» το γκάζι με το χέρι για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο Service Pack και να το επισκευάσουμε».

Από τους συναθλητές του θαυμάζει τον Hans Thorszelius (συνοδηγός του Bjοrn Waldegard), που ήταν ο μέντοράς του και του έμαθε πολλά πράγματα.

Θα ήθελε να δει Έλληνα νικητή στο ράλλυ Ακρόπολις, αν και αυτό είναι δύσκολο. «Ποτέ ένας ιδιώτης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει έναν επαγγελματία οδηγό αγώνων, λόγω τεράστιας διαφοράς των χιλιομέτρων εμπειρίας που έχει με το αυτοκίνητο. Ο πιο ενεργός Έλληνας, αγωνιζόμενος με το ζόρι, θα μαζέψει 500, 600, υπερβολικά λίγο πάνω από 1000 km τον χρόνο, όταν οι άλλοι ξεπερνούν τα 30.000 ή τα 50.000 αγωνιστικά χιλιόμετρα. Εύχομαι κάποια στιγμή να κερδίσει πάλι Έλληνας οδηγός το Ακρόπολις. Όποιος και αν είναι αυτός θα τον χειροκροτήσω γιατί πράγματι θα έχει πετύχει ένα μεγάλο κατόρθωμα.»

Τέλος ο Κώστας Στεφανής βλέπει θετικό το μέλλον του Ράλλυ Ακρόπολις όσο η κυβέρνηση δείχνει ενδιαφέρον για αυτό. Εύχομαι να μην περάσει πάλι σε κάποια ζοφερή κατάσταση από αδιαφορία και βγει από το παγκόσμιο στερέωμα.