Colin McRae, ο πολυνίκης του Ράλλυ Ακρόπολις: Ο συνοδηγός του θυμάται κορυφαίες στιγμές

Πώς ένας Σκωτσέζος, ταίριαξε τόσο πολύ με την ελληνική ψυχοσύνθεση των θεατών του ράλλυ Ακρόπολις, είναι μεγάλη απορία, μόνο για όσους δεν παρακολουθούν αγώνες αυτοκινήτου.

Βλέποντας τον τρόπο που οδηγούσε, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος πως ο Colin McRae ήταν ο αγαπημένος των θεατών σε όλους τους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Από το Μόντε Κάρλο ως τη Νέα Ζηλανδία και από το Ράλλυ Ακρόπολις ως τον αγώνα της Αργεντινής, ο Σκωτσέζος δημιουργούσε εικόνες γεμάτες θέαμα.

Κορυφαίος ξένος οδηγός

Στο «Acropolis Rally Hall of Fame powered by betsson», ο αδικοχαμένος Colin McRae, πολυνίκης του Ράλλυ Ακρόπολις και Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 1995, αναδείχθηκε κορυφαίος ξένος οδηγός. Αποσπώντας το 30% των ψήφων, επιβεβαίωσε πως το στίγμα του στο σπορ παραμένει ανεξίτηλο.

Και επειδή, σε ένα αφιέρωμα για τα 70 χρόνια του αγώνα, φυσικά και πρέπει να υπάρχει μία αναφορά για τον Σκωτσέζο, ζητήσαμε τη βοήθεια του ανθρώπου που μοιραζόταν το αγωνιστικό αυτοκίνητο και την προσπάθεια σε κάθε αγώνα: Τον συνοδηγό του Nicky Grist ή Mr Smile, όπως τον αποκαλούσαν.

«Η σχέση μας ήταν πιο ελεύθερη από ό,τι σε άλλα πληρώματα, αφού κάπου ο Colin προσάρμοζε κάποιες από τις σημειώσεις μου ανάλογα με τις συνθήκες», λέει ο Ουαλός και προσθέτει: «Πιστεύω πως ήταν διαβολικά γρήγορος, όχι παντού, όμως πάντα καταφέρναμε να τερματίζουμε πολύ κοντά στις πρώτες θέσεις, αν το αυτοκίνητο άντεχε».

Όσο για το παρατσούκλι «Mc Crash» υποστηρίζει πως: «Όταν κάνεις δύο λάθη και δύο επιτυχίες ο κόσμος θυμάται πάντα τα λάθη, γι’αυτό και ο Colin είχε αυτό το… υποκοριστικό. Τελευταία ήταν πολύ πιο ώριμος και ολοκληρωμένος σαν οδηγός και χρησιμοποιούσε "το γκάζι" σε συνάρτηση με το μυαλό του. Μάλιστα, είχε έναν τρόπο να δίνει πάντα μία λογική εξήγηση σε πράγματα και καταστάσεις τα οποία μας έφερναν στα όρια της υπομονής μας».

Για τις αδυναμίες του δήλωσε:«Δεν νομίζω πως υπήρχαν αδύνατα σημεία στον Colin εκτός από την ατυχία που χτυπούσε και τους δύο σίγουρα ήταν ένας παράγοντας, που μπορούσε να σε ρίξει. Όμως ο Colin ήταν επαγγελματίας και δούλεψε πολύ περισσότερο για να ξεπεράσει τις δυσκολίες».

Θεωρεί πως ο οδηγός του ήταν αρκετά εύκολος στη δουλειά αν και κάποιες φορές δεν δίσταζε να το παρακάνει: «Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν η μνήμη του δεν τον βοηθούσε καθώς ήθελε αναλυτική πληροφόρηση για όλες τις στροφές στην ειδική διαδρομή. Κάποιες στιγμές όταν μέναμε πίσω, μου ζητούσε να διαβάζω πιο γρήγορα για να ανεβάσω τον ρυθμό του ενώ σε κάποια κομμάτια μου έλεγε ότι είχε αποφασίσει να πάει με μία ταχύτητα παραπάνω και εγώ συμφωνούσα γιατί ήξερα πως το ρίσκο που έπαιρνε ήταν ελεγχόμενο».

Φυσικά υπήρχαν και στιγμές που ο φόβος ήταν αληθινός.

«Εκτός από το ατύχημα στην Κορσική, όπου για 5 δευτερόλεπτα το αυτοκίνητο ήταν στο κενό, πέφτοντας στον γκρεμό τρόμαξα πολύ και στο Ακρόπολις του 1999. Ήταν το διπλό άλμα στο τέλος της ειδικής διαδρομής Παύλιανη, όπου στις σημειώσεις μου το είχα γράψει ομαλό πέρασμα με ελάφρωμα του αυτοκινήτου στην αρχή και άλμα στο τέλος. Επειδή είχαμε μείνει πίσω μου δήλωσε πως θα έπαιρνε φόρα για να το κάνει διπλό άλμα. Παρά τα όχι και τις διαμαρτυρίες μου, είπε πως θα το τολμούσε». Μπαίνοντας στη διαδρομή ο Grist ρώτησε τον McRae αν επρόκειτο να κάνει την κίνηση και εκείνος του είπε: «Δεν είμαι σίγουρος, θα δω πώς θα νιώσω όταν φτάσω εκεί» θυμάται ο Grist.

«Βγήκαμε από μια στροφή και διάβασα την ευθεία και τα άλματα με προσοχή. Ακριβώς τη στιγμή που περίμενα να νιώσω το αυτοκίνητο να φρενάρει δυνατά, ο Colin κράτησε το πόδι του με τέρμα γκάζι και σκέφτηκα: Ω Χριστέ μου, θα το κάνει. Το αυτοκίνητο μόλις πήγε να ακουμπήσει στο έδαφος… κλώτσησε το πίσω μέρος του στον αέρα. Τα κατάφερε και το προσγείωσε, αλλά με αστάθεια. Του είπα ότι μάλλον είναι καλύτερο να μην το κάνει στο δεύτερο πέρασμα της ειδικής. Η απάντηση ήταν η τυπική του Colin. Όχι, όχι, το πήγα λίγο αριστερά. Θα πάω πιο δεξιά στο δεύτερο πέρασμα». Το έκανε και νίκησαν.