Δολοφονικό αμόκ στην Κέρκυρα: Τι αντίκρυσαν νοσηλευτές και Αρχές
«Ως έναν άνθρωπο που δεν πείραζε ούτε μυρμήγκι» περιγράφουν τον δράστη άνθρωποι από το περιβάλλον του. Ο άνδρας ο οποίος νοσηλευόταν στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου της Κέρκυρας με «όπλα» του ένα στυλό και ένα ξύλινο μαχαιροπίρουνο κατακρεούργησε την 63χρονη τρόφιμο μέσα στο δωμάτιο της στην Ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου.
Το αμόκ του ήταν τέτοιο που δεν σταματούσε να τη χτυπά στο πρόσωπο με όση δύναμη είχε μέχρι το θύμα να ξεψυχήσει.
Ο θάνατός της ήταν μαρτυρικός.
Ο δράστης ο οποίος υποστηρίζει ότι δεν θυμάται τίποτα δεν σταμάτησε να τη χτυπά ακόμα κι όταν η γυναίκα προσπαθούσε να αμυνθεί και να γλιτώσει από τη δολοφονική του μανία. Κατάφερε στο θύμα 12 χτυπήματα σε πρόσωπο και σώμα.
Ο πρώτος άνθρωπος που ειδοποίησε τις αρχές ήταν νοσηλευτής της κλινικής ο οποίος πάγωσε στο θέαμα που αντίκρισε και βρίσκεται σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση.
Σύμφωνα με την εξέταση του ιατροδικαστη στον τόπο του εγκλήματος ήταν μια επίθεση που δεν διήρκησε μερικά δευτερόλεπτα και η γυναίκα έχασε πολύ αίμα. Αναμένεται ωστόσο να γίνει η νεκροψία-νεκροτομή η οποία θα δώσει κι άλλα στοιχεία για τη στιγμή του φονικού.
Η οικογένεια του 45χρονου δράστη βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Ο πατέρας του υποστηρίζει ότι ο γιος του είχε νοσηλευθεί επανειλημμένες φορές στην Ψυχιατρική κλινική και είχε ψευδαισθήσεις.
Η ασφάλεια της Κέρκυρας τώρα λαμβάνοντας καταθέσεις από το προσωπικό του νοσοκομείου προσπαθεί να ξεκαθαρίσει πως έγινε το συμβάν ενώ η διοικήτρια του νοσοκομείου έχει διατάξει ΕΔΕ.
Η φρικιαστική αυτή πράξη που στοίχησε τη ζωή σε έναν άνθρωπο γέννα ερωτήματα για την ασφάλεια στις ψυχιατρικες κλινικές και κατά πόσο επαρκεί το προσωπικό για να μπορέσει να διαχειριστεί τους ασθενείς.
Ο δράστης τη χτυπούσε για αρκετά λεπτά. Κάνεις δεν είδε ή δεν άκουσε τίποτα στα πρώτα δευτερόλεπτα;
Ασθενείς που πάσχουν από σοβαρές ψυχικές ασθένειες δεν επιτηρούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από κάποιον νοσηλευτή; Όχι μόνο για να μην προκαλέσουν κακό σε άλλους αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό.
Και τελικά στο βωμό της υποστελέχωσης θα χάνονται ζωές;
Θα υπάρξει κάποια άμεση αντίδραση από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας ή μόλις το θέμα «σβήσει» η ζωή θα συνεχιστεί και θα «θυμηθούμε» την υποστελέχωση στον επόμενο ασθενή που θα χαθεί;