Λιβύη: Η ανατριχιαστική περιγραφή φωτογράφου για τη γνωριμία με την Εύη Ανδρεαδάκη
Ανατριχιάζει η ιστορία, στην οποία περιγράφει τη γνωριμία του με την αδικοχαμένη σμηναγό Εύη Ανδρεαδάκη, η οποία σκοτώθηκε στο τροχαίο δυστύχημα που ενεπλάκη η ελληνικη ανθρωπιστική βοήθεια στη Λιβύη, περιγράφει στο Facebook ο φωτογράφος Γιάννης Βασταρδής.
Συγκεκριμένα, αναφέρει πως είναι ένοικος πολυκατοικίας στην περιοχή γύρω από το 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο και πριν από δύο εβδομάδες έτυχε να συναντηθεί με την άτυχη σμηναγό, όταν εκείνη αναζητούσε λεπτομέρειες για να αγοράσει ένα σπίτι κοντά στο νοσηλευτικό ίδρυμα που εργαζόταν για να μείνει με τον σύζυγό της τον οποίο είχε παντρευτεί πρόσφατα.
Ο κ. Βασταρδής κατάφερε να βοηθήσει την κοπέλα και να της δώσει κάποια στοιχεία που έψαχνε κι ενώ ευχήθηκε κάποια στιγμή να την ξαναδεί, αυτό έγινε, αλλά μέσω των δελτίων ειδήσεων που ενημέρωναν για τον θάνατό της.
Η περιγραφή του φωτογράφου μέσω Facebook:
«Ήταν Τρίτη αργά απόγευμα πριν απο δύο εβδομάδες, περίπου 7.30 με 8 η ώρα που επιστρέφω σπίτι όταν φτάνοντας και παρκάροντας το αυτοκίνητο είδα μια νέα κοπέλα γεμάτη ζωντάνια και ένα τεράστιο χαμόγελο να γυρνάει γύρω - γύρω την πολυκατοικία που μένουμε.
- συγνώμη μπορώ να σας ρωτήσω κάτι αν έχετε χρόνο, με πολλή ευγένεια και διστακτικότητα με σταμάτησε λίγο πριν ανοίξω την κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας.
Σταμάτησα και γύρισα προς τα πίσω για να την ακούσω
- Εδώ δεν πωλείται ένα σπίτι, το έχω δει σε φωτογραφίες σε μεσιτικό αλλά περνούσα από εδώ και νομίζω πως είναι αυτό, σας παρακαλώ αν ξέρετε και μπορείτε να με βοηθήσετε πριν επικοινωνήσω με το μεσιτικό.
Ευχαρίστως να σας βοηθήσω, εξηγώντας της τα διάφορα θέματα που αφορούν το κτίριο και προσπαθώντας να βρω κάποιον να την εξυπηρετήσει χτυπώντας το κουδούνι της ιδιοκτήτριας μάταια γιατί απουσίαζε.
- Τυχαία το βρήκατε, την ρώτησα και αμέσως χωρίς ανάσα με ένα τεράστιο χαμόγελο μου απάντησε.
- Είμαι στρατιωτικός εργάζομαι στο 401 και με τον σύζυγό μου όπου πρόσφατα παντρευτήκαμε ψάχνουμε εδώ στην περιοχή για να ξεκινήσουμε την ζωή μας με ένα δικό μας σπίτι και για να είμαι κοντά στο νοσοκομείο για αυτό κάνω πολλές φορές γύρους μετά την δουλειά σε όλη την περιοχή και ψάχνω.
Η ιδιοκτήτρια απουσίαζε ή δεν άκουγε και το κουδούνι όπως συμβαίνει αρκετές φορές λόγω ηλικίας, αλλά η επιμονή της να βρει ένα τρόπο να έρθει σε επικοινωνία σε συνδυασμό με την απόλυτη ευγένεια και χαμόγελο συμφωνήσαμε να τις βρω τα τηλ και με κάποιο τρόπο να τις τα στείλω και έτσι έγινε ανταλλάσσοντας προφίλ sta social media. Δεν πέρασε μισή ώρα και ήρθε το πρώτο μήνυμα λέγοντάς μου πόσο με ευχαριστεί για το χρόνο μου και αν είχα κανένα νέο από τηλέφωνα για επικοινωνία.
Της τα έστειλα μετά από λίγο όπως και της είπα πως η σπιτονοικοκυρά/ιδιοκτήτρια είναι χήρα στρατιωτικού και νομίζω ότι θα έχουν μια καλή επικοινωνία και η χαρά της έγινε μεγαλύτερη καθώς γνώριζε τον εκλιπόντα τόσο η ίδια από τις ιστορίες του στρατεύματος αλλά και ο άντρας της στρατιωτικός επίσης (αν θυμάμαι καλά ) που τον γνώριζε και προσωπικά.
Η χαρά έγινε ευτυχία και με ενημέρωσε πως θα κινηθεί άμεσα γιατί το θέλουν πολύ έχουν κάνει πλάνα και ήρθε η ώρα να ξεκινήσουν.
Της ευχήθηκα καλή συνέχεια έστειλα τα στοιχεία και ήμουν σίγουρος πως μία μέρα θα την ξαναδώ τουλάχιστον για να δει το σπίτι αλλά ήμουν σίγουρος πως τίποτα δεν θα την σταματούσε από το να το αποκτήσει. Ίσως γιατί μιλούσε τόσο πολύ για το αύριο με το σύζυγό της και τα σχέδιά τους.
Πέρασε μία βδομάδα και την επόμενη Τρίτη όντως ξαναείδα το χαμόγελο αλλά αυτή την φορά δεν ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας ούτε καν εδώ γύρω αλλά σε μία φωτογραφία στο δελτίο ειδήσεων αναφέροντας πως είναι και αυτή θύμα του τροχαίου που έγινε στην Λιβύη.
Ο χαμογελαστός όλο όνειρα άνθρωπος δεν υπάρχει πια και τα όνειρα για το αύριο χάθηκαν μαζί της».