Εικόνες από το Μουσείο-«κληρονομιά» του Μάρκου Βαμβακάρη - Η ιστορία πίσω από τη «Φραγκοσυριανή»

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο «πατριάρχης» του ρεμπέτικου τραγουδιού, ο Μάρκος Βαμβακάρης. Ο άνθρωπος που διαμόρφωσε την ελληνική λαϊκή μουσική όσο κανείς άλλος. Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1905 και απεβίωσε στις 8 Φεβρουαρίου 1972.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1905, στην Άνω Σύρο και απεβίωσε στις 8 Φεβρουαρίου του 1972 στη Νίκαια Αττικής.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης σε συνέντευξή του είχε δηλώσει: «Γεννήθηκα στην Άνω Χώρα της Σύρας και από μικρό παιδί γνώρισα τη βιοπάλη. Δεκάδες οι δουλειές που έκανα. Τις λέω και σ’ ένα τραγούδι μου, που αρχίζει έτσι: ''Όλες τις τέχνες πούκαμα/Ακούστε που τις λέγω/Τις γράφω και σα θυμηθώ/μούρχεται για να κλαίγω».

Ήταν παιδί φτωχής αγροτικής οικογένειας της Άνω Σύρου και με το ταλέντο του, κατάφερε να γράψει μία μοναδική πορεία στο χώρο της ελληνικής μουσικής.

Ο μουσικοσυνθέτης αγαπούσε πολύ τον τόπο καταγωγής του και ενδεχομένως αυτός να είναι ένας ακόμα λόγος για την τεράστια αγάπη που του δείχνουν οι Συριανοί κάθε ηλικίας ακόμα και σήμερα.

0110

0210

0310

0410

0510

0610

0710

0810

0910

1010

Δείγμα της αγάπης των Συριανών για το μεγάλο μουσικοσυνθέτη ήταν και η δωρεά του χώρου που στεγάζεται το Μουσείο, ο οποίος άνηκε σε ιδιώτη της Άνω Σύρου. Το Μουσείο δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1990 και η δωρεά του κτηρίου ήταν πολύ σημαντική και απαραίτητη, καθώς δεν υπάρχει σπίτι του Μάρκου Βαμβακάρη στη Σύρο.

Στο μουσείο θα βρει κανείς συμπυκνωμένη εμπειρία γνώσης, ιστορίας, πολιτισμού και κυκλαδίτικης, αλλά και θρησκευτικής παράδοσης.

Η ιστορία πίσω από το τραγούδι «Φραγκοσυριανή»

Η Φραγκοσυριανή, το περιβόητο χασάπικο του Μάρκου Βαμβακάρη έχει κάνει τη Σύρο ξακουστή σε όλο το κόσμο. Στην αυτοβιογραφία του που επιμελήθηκε η Αγγελική Βέλλου – Κάιλ αναφέρει την αιτία που τον ενέπνευσε να γράψει το τραγούδι «Φραγκοσυριανή». Αφορμή, όπως λέει ο ίδιος, ήταν μια κοπέλα με υπέροχα μαύρα μάτια.

Ο ίδιος ο Μάρκος Βαμβακάρης έχει πει:

«To 1937 κατέβηκα στη Σύρο να παίξω σ’ ένα μαγαζί στην παραλία. Μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες.

Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα.

Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν…

Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα:

Μία φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά Λες και μου΄χεις κάνει μάγια Φραγκοσυριανή γλυκιά…

Ούτε και ξέρω πως την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι ‘ αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή».