Ο Δημήτρης Παξινός αποχαιρετά τον Παύλο Γιαννακόπουλο: «Ιδού ο άνθρωπος»!
Ακολουθεί το κείμενο του Δημήτρη Παξινού:
«Πολλούς ανθρώπους συναντούμε στην ζωή. Καλούς και κακούς. Για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του συρμού. Αν και πιστεύω ότι "ουδείς εκών κακός". Δημιουργείς φιλίες. Εκλεκτές. Νομίζεις. Έρχεται η ώρα της αποκαθήλωσης. Κι όσο πιο νωρίς, τόσο το καλλίτερο. Γιατί έτσι απογοητεύεσαι λιγότερο. Βασίσθηκες σε λάθος δεδομένα. Θεωρείς ότι εξαπατήθηκες. Φταις εσύ που κατασκεύαζες φίλους. Επιπολαίως.
Η φιλία είναι κάτι ιερό. Πλησιάζει την αρετή. Και ιεραρχείται. Και μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κι αυτά πολλά είναι. Και συ έχεις το δικό σου μέτρο. Δεν έχεις ιεραρχήσει σωστά. Και πέφτεις από τα σύννεφα. Οποία επιπολαιότητα. Τρέχουν γύρω σου. Όταν έχεις χρήμα. Εξουσία. Μοιάζεις τρανός. Δεν πέφτεις απ τα σύννεφα. Όλα έχουν την λογική τους. Τους κανόνες.
Αργείς να τους μάθεις; Κακώς. Σ' όλη τη ζωή αναζητάς κάποιον "να μεσιάσεις" που λένε οι θυμόσοφοι του χωριού. Κάποιος να βασισθείς στη δύσκολη ώρα. Κι αυτή έρχεται για όλους. Τότε έχεις την ανάγκη. Κι εκεί ξεδιαλύνονται όλα. Καθείς εφ ω ετάχθη. Έρχονται στιγμές που η στήριξη έρχεται από αλλού. Απροσδόκητα. Όχι όμως για αυτόν που την παρέχει.
Γιατί έτσι έχει συνηθίσει. Έτσι πορευόνταν στη ζωή του. Να βοηθάει. Ανιδιοτελώς και σιωπηλώς. Όπου η ανάγκη τον καλούσε. Είχε την "τρέλα" του. Με το μπάσκετ. Δεν τον εμπόδιζε όμως στο τόσο πλούσιο φιλανθρωπικό του έργο. Χωρίς να το γνωστοποιεί. Κι ήταν ντροπαλός ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Σχεδόν κοκκίνιζε στον έπαινο. Έβαζε το χέρι στα χείλη. Να σωπάσεις! Δεν του ταίριαζαν οι φωναχτοί έπαινοι. Δεν τον ενδιέφεραν. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη ήταν στην ψυχοσύνθεσή του. Πολλοί πέρασαν και θα περάσουν.
Πολλούς τους θεωρούμε φίλους. Είναι απλώς γνωστοί. Βαρειά η έννοια του φίλου. Και ιερή. Δέος. Κι αν υπάρξει, τότε είσαι Πάμπλουτος. Ευτυχής. Και δεν χρειάζεται να τον βλέπεις. Αρκεί να τον αισθάνεσαι. Αρκεί να τον καλέσεις. Και θα σπεύσει να βοηθήσει. Σιωπηλά πάντα. Ανυστερόβουλα. Πραγμάτωση του Ανθρώπου. Του άνω θρώσκοντος. Ταπεινότητα και καλοσύνη. Ιδού ο άνθρωπος!
Δημήτρης Χ Παξινός».