Χρόνια σε μια αγκαλιά

Υπάρχει ζωή μετά το αδιέξοδο; Κάνεις αναστροφή σε μονόδρομο; Πετιέται το γκάζι στο στοπ; Αν οδηγός είναι ο πατέρας, όλα γίνονται.

Κάθε βρώμικη με μελαγχολία στιγμή, ξεσκονίζεται από τον μπαμπά. Μπορεί να μην σε φέρνει στην ζωή μα είναι όλη σου η ζωή. Μπαμπάδες που στα δύσκολα φόρεσαν δυο ονόματα. Άναψαν σειρήνες και δρόμους έσκαψαν μέσα στην κίνηση της άγριας πραγματικότητας. Νύχτες κράτησαν τα μάτια τους ανοιχτά, φευγαλέα τίποτα μην τους ξεφύγει.

Κολύμπησαν σε βούρκους, για να ψαρέψουν ήθος και αξίες, να τρατάρουν τα παιδιά τους. Σκαρφάλωσαν στον ουρανό, με ουράνιο τόξο να στολίσουν τις καταιγίδες. Άστραψαν σε νύχτες δίχως φως, χαραμάδα ελπίδας για να σπάσουν. Βαρυστομάχιασαν από κουβέντες βαριές, που έφυγαν δίχως επιστροφή.

Κρύφτηκαν σε γωνιές, παίζοντας κυνηγητό με διπλές σκιές. Αγκυροβόλησαν σε ωκεανούς με δάκρυα για να δαμάσουν ανεκπλήρωτους έρωτες. Μήτε λύγισαν, μήτε παρέδωσαν. Δίχως το ευχαριστώ να περιμένουν. Για εκείνους βάλσαμο το φιλί, που τον ιδρώτα τους γλυκαίνει.

Και για εμάς έγιναν εξάρτηση. Το άλλο μας μισό. Πυξίδα όταν ναυαγούμε, άλμα σε κάθε μας εμπόδιο. Άρπαξαν την πρώτη μας ανάσα φαίνεται, και σε μεγάλη απόσταση το οξυγόνο στερούμαστε.

Εντάξει μαμάδες, μην γκρινιάζετε. Είμαι μπαμπάκιας. Κι αν χαρτί δεν είχα, στην πέτρα πάνω το όνομα του θα ´γραφα παντοτινά στην γη να μείνει. Όσο υπάρχω εγώ, κι εκείνος θα υπάρχει. Κι όσο υπάρχει εκείνος και εγώ θα μπορώ να ζω…

Να σας χαιρόμαστε…