Αριστοτέλης Σαρρηκώστας: Συγκλονίζει ο φωτορεπόρτερ που κάλυψε την εξέγερση για το Πολυτεχνείο
Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας περιέγραψε τα γεγονότα και τα συναισθήματα που ένιωσε τη 17η Νοεμβρίου 1973, όταν σε ηλικία 33 ετών ήταν ο μόνος Έλληνας φωτορεπόρτερ που κάλυψε την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
«Δεν έκανα τίποτε παραπάνω από όσα κάνει κάθε ευσυνείδητος φωτορεπόρτερ. Για να βρεθώ εκεί βοήθησε μια σειρά συγκυριών, αφού ξεκινήσαμε με τον διευθυντή μου στο Associated Press να πάμε από την οδό Ακαδημίας στην οδό Πατησίων. Αυτό δεν ήταν εύκολο και δεν το έκανε κανείς, αφού δεν κυκλοφορούσε ούτε μύγα. Φτάσαμε εκεί χάρη στο θράσος μου που μας έσωσε μπροστά από το Πανεπιστήμιο, όταν μας πλησίασε ένα αυτοκίνητο με έναν αστυνομικό. Ήμουν συνοδηγός και από το κατεβασμένο τζάμι με την απειλή περιστρόφου, αφού μας είπε "τσακιστείτε, φύγετε και μερικές βαριές βρισιές". Ο διευθυντής μου τότε μου είπε "Τι κάνουμε Αριστοτέλη;" και του απάντησα "Ηρέμησε"», περιέγραψε ο ίδιος μιλώντας στο OPEN και την εκπομπή «Τώρα Μαζί».
«Παράλληλα έπρεπε να απαντήσω στον αστυνομικό και χωρίς να σκεφτώ πάρα πολύ, βάζω το δάχτυλο κάθετα στα χείλη μου και του έκανα ένα μακρόσυρτο "σσσσ". Σίγουρα τα έπαιξα όλα κορώνα γράμματα, αφού εκείνη την ώρα δεν έδινε λογαριασμό κανείς σε κανέναν και θα ήταν εύκολο να τραβήξει τη σκανδάλη», πρόσθεσε.
«Εκείνος ψάρωσε και άνοιξε ο δρόμος για προχωρήσουμε προς την Πατησίων. Μας βοήθησε πολύ το αυτοκίνητο του διευθυντή μου, το οποίο ήταν μια Jaguar με αγγλικές πινακίδες. Σαν ξένος ανταποκριτής είχε δικαίωμα να φέρει ξένες πινακίδες και σίγουρα νόμιζε πως είμαστε από την CIA».
Τέσσερις ώρες στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη
«Μείναμε τέσσερις ώρες στην οδό Πατησίων και Στουρνάρη, είδα τον αρχηγό της φάλαγγας και τον άκουγα να μιλά στον ασύρματο την ώρα που το τανκ ήταν στην είσοδο του Πολυτεχνείου μπροστά. Το "Μάλιστα, μάλιστα, διατάξτε", που είπε ακόμη το ακούω στα αυτιά μου. Οι στιγμές που έζησα εκείνες τις ώρες εκεί ήταν συγκλονιστικές», λέει ο φωτορεπόρτερ για να προσθέσει:
«Οι φοιτητές από τα παράθυρα άνοιγαν τα παράθυρα και έδειχναν τα στήθη τους, έλεγαν "είμαστε αδέρφια, ελάτε μαζί μας. Είμαστε άοπλοι". Από μέσα ο ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε τραγούδια του Θεοδωράκη και όλο αυτό το κλίμα».
Και υπογραμμίζει: «Για εμένα ήταν εντελώς διαφορετικό γιατί όταν ένας φωτορεπόρτερ φωτογραφίζει στο εξωτερικό έχει εντελώς διαφορετική ευαισθησία και νοοτροπία. Στην πατρίδα σου, όμως, αλλάζουν όλα».
«Από πίσω μου ήταν στρατιώτες, αστυνομικοί, και παρακρατικοί που τους γνώριζα από τις προηγούμενες μέρες, αφού ήταν 1,90 ύψος και 120 κιλά και τους ονομάζαμε "ντουλάπες". Αυτό με έκανε να προσπαθώ να φωτογραφίζω με τα φώτα που είχε ο δρόμος και δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω φλας. Φως έδιναν και οι προβολείς των τανκς που ήταν στραμμένοι πάνω στα κάγκελα», λέει.
«Είδα το περίστροφο να βγαίνει και έτρεξα»
«Αφού τράβηξα μερικά καρέ, ήρθαν δύο αστυνομικοί επάνω μου και σήκωσαν δύο δοκάρια ξύλινα και με σημάδεψαν στο κεφάλι. Επειδή έπαιζα μποξ εκείνο τον καιρό κατάφερα να κάνω έναν ελιγμό και να το αποφύγω, αλλά χτύπησε δίπλα στον ώμο μου και πήρε την τσάντα μου. Έκανα μεταβολή και είδα τον έναν να προσπαθήσει να τραβήξει το περίστροφο και τότε άρχισα να τρέχω κάνοντας ζικ ζακ για την περίπτωση που με πυροβολούσε.
Έφτασα γρήγορα στα γραφεία του φωτογραφικού πρακτορείου και μετέφερα τα όσα είχαν γίνει στους δημοσιογράφους που τα μετέφεραν στο εξωτερικό».