Γ. Κότσιρας: "Μας στέρησαν την περηφάνια και το χαμόγελο"

του Αντώνη Ανδρικάκη

Σπουδαίος ερμηνευτής, ταξιδεύει χρόνια τώρα τους ακροατές του στον μαγικό κόσμο του ελληνικού τραγουδιού με τη μοναδική του ευαισθησία. Μιλάει τη γλώσσα της μουσικής και όχι της δημοσιότητας, η σχέση του με τον κόσμο ήταν πάντα ειλικρινής και συναρπαστική. Τον πέτυχα στη Θεσσαλονίκη όπου με τον Δημήτρη Μπάση παρουσιάζουν ένα πραγματικά λαϊκό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα από τα παλιά. Και ο κόσμος ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό όπως λέει ο Γιάννης στο newsbomb.gr. «Έρχονται με μια διστακτικότητα, με μια συννεφιά στο πρόσωπο, αλλά η έκρηξη τους είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι ήταν στο παρελθόν. Ο κόσμος δείχνει ότι έχει ανάγκη να ξεσπάσει. Μπορεί να ξεσπάσει με τη βία ή με τα τραγούδια. Υπάρχει αυτό το χαμένο χαμόγελο το οποίο όταν έρθει είναι μεγαλύτερο από πριν».

Η καθημερινή του επαφή με τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια τον οδηγεί πολύ γρήγορα και σίγουρα σε αυτό που λέμε «κοινό αίσθημα». Μου εξομολογείται. «Μας έχουν κάνει να νοιώθουμε συνένοχοι σε πράγματα που δεν φταίει κανείς από μας. Κι αυτό φέρνει μια μαζική κατάθλιψη που δεν ξέρω ούτε που θα οδηγήσει, ούτε πως μπορεί να ξεπεραστεί. Σιγά-σιγά οι πολιτικοί μας έχουν καταφέρει να στερήσουν τα δύο πιο σημαντικά χαρακτηριστικά που είχε ο Έλληνας. Το πρώτο ήταν η περηφάνια και το δεύτερο το χαμόγελο. Κυκλοφορώ στους δρόμους και βλέπω ανθρώπους με σκυμμένο το κεφάλι, στεναχωρημένους, κυνηγημένους και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει αύριο, δεν μας έχουν δώσει μια διέξοδο ότι κάτι θα αλλάξει».

Πιστεύει πως η κρίση είναι σημαντικότερη από την οικονομική της διάσταση και τα αίτια της βαθύτερα. «Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Οι Έλληνες πάντα είχαν μάθει να προσαρμόζονται. Το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Μια συνολική απογοήτευση από τις πράξεις όλων όσων έπαιξαν ρόλο στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Οι πολιτικοί, τα διάσημα πρόσωπα, αλλά κι εμείς οι απλοί πολίτες με πολύ μικρές εξαιρέσεις. Υπάρχει μια απογοήτευση γι' αυτά που πιστέψαμε. Κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν τόσο περήφανο λαό».

Ο κόσμος κάθε βράδυ τραγουδάει μαζί του. Παλιά και καινούργια τραγούδια αγαπημένα. Μέσα από αυτό τον κώδικα επικοινωνίας που τον ξέρουμε πολύ καλά κι ας μην υπάρχει πια στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ο Γιάννης λέει πως για να μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο μας θα πρέπει να κοιτάξουμε λίγο το ξεχασμένο παρελθόν μας. Και συμπληρώνει: «Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν φιλοξενείται το ελληνικό τραγούδι. Ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο ραδιόφωνο. Το καλό ελληνικό τραγούδι δεν υπάρχει πουθενά! Μόνο στο internet και σε κάποια λίγα ραδιόφωνα που ακολουθούν ρομαντικά αυτό που αναζητάει η μουσική. Την ελεύθερη έκφραση. Υπάρχει ένας πόλεμος όχι μόνο με το ελληνικό τραγούδι, αλλά και με την αλήθεια. Η αλήθεια αποκρύπτεται από τα μέσα ενημέρωσης. Τηλεόραση δεν βλέπω γιατί δεν μπορώ να ακούω παραμύθια. Προτιμώ να βλέπω την αλήθεια και να την βιώνω μέσα από την πραγματικότητα. Αυτή τη στιγμή το μόνο ελεύθερο μέσο ενημέρωσης του πολίτη είναι το internet».

Μιλάει για ρομαντισμό, για ανθρωπισμό, για αλληλεγγύη και ενότητα –λέξεις που ηχούν παράξενα στη ασφυκτική καθημερινότητα μας.. Και καταλήγει: «Είμαι αισιόδοξος. Αγαπάω τους ανθρώπους και αγαπάω και την χώρα μου. Πιστεύω πως κάποια στιγμή το μικρόβιο του ανθρωπισμού και της ενότητας θα ξυπνήσει. Και θα είναι πολύ πιο δυνατό! Και τότε πρέπει να φοβόνται άλλοι!»

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ