«Ο Πειραιάς θα γίνει τουριστικός αλλά και πολιτιστικός προορισμός»

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα υποδεχθεί και πάλι τους πολίτες, στις αρχές του Φθινοπώρου. Τα έργα αποκατάστασης του θεάτρου που κόστισαν 40 εκατ. Ευρώ ολοκληρώθηκαν και το θέατρο ετοιμάζεται για μια λαμπρή πρεμιέρα.

Όπως είπε ο δήμαρχος κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος σε συνέντευξη του στο κρατικό ραδιόφωνο, στόχος είναι το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά να φιλοξενήσει όπερα αλλά και διάσημες διεθνείς παραστάσεις.

Το κόστος συντήρησης του ανακαινισμένου πλέον θεάτρου είναι 1 εκατ. ευρώ τον χρόνο, όπως ενημέρωσε ο πρόεδρος του Πειραιά και τόνισε πως την διαχείρισή του δεν θα την έχει ο Δήμος και πως θα ορισθεί καλλιτεχνικός διευθυντής.

Ο κ. Μιχαλολιάκος, προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει το Δημοτικό Θέατρο δεν κλείνει τις πόρτες σε ιδιώτες.

‘Ονειρο άλλωστε του δημάρχου είναι να γίνει ο Πειραιάς , τουριστικός προορισμός αλλά και πολιτιστικό κέντρο.

Η Ελλάδα θα αποκτήσει και πάλι την αξιοπιστία της μέσα από τον πολιτισμό, ανέφερε ο κ. Μιχαλολιάκος και τόνισε πως έχει έρθει σε επαφή με την υπουργό Τουρισμού κ. Ολγα Κεφαλογιάννη προκειμένου να πάρει ο Πειραιάς την τουριστική εικόνα που του ταιριάζει.

Είναι άλλωστε γεγονός πως ο Πειραιάς έχει όλα τα φόντα για να γίνει τουριστικό κέντρο ανάπτυξης, αφού είναι αναμφισβήτητα ένα από τα ωραιότερα σημεία του Λεκανοπεδίου.

Χαριτολογώντας ο κ. Μιχαλολιάκος είπε πως «ο Πειραιάς και η Μάνη είναι από τους πιο ομορφότερους τουριστικούς προορισμούς».

«Είμαστε σε συζητήσεις με την κ. Κεφαλογιάννη και μία από αυτές τις ημέρες την περιμένουμε να έρθει στον Πειραιά. Η πόλη μας πρέπει να αποκτήσει πάλι άμεση επαφή με την θάλασσα. Τα κρουαζιερόπλοια που ρίχνουν άγκυρα στο λιμάνι μας , πρέπει να μένουν κάποιες ώρες εδώ για να μπορούν οι τουρίστες να επισκέπτονται το αρχαιολογικό μας μουσείο που είναι από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα» επεσήμανε ο κ. Μιχαλολιάκος που έχει πλέον «ταχθεί» στην πόλη του.

«Για μένα το κόμμα μου είναι ο Πειραιάς και η πατρίδα μου η Ελλάδα» είπε χαρακτηριστικά.

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Το πολύπαθο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανήκει στα αξιολογότερα μνημεία της δημόσιας αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα του δήμου Πειραιά Ι. Λαζαρίμο, που έχει υπογράψει και άλλα έργα στη γενέτειρά του, όπως τους μεγαλοπρεπείς ναούς των Αγίου Κωνσταντίνου και Αγίου Νικολάου. Πειραιώτης και με υδραίικες ρίζες, είχε σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού και στο Πολυτεχνείο Βερολίνου. Το θέατρο αποπνέει κυρίως γαλλικό άρωμα και θυμίζει σε πολλά σημεία το περίφημο «Οντεόν» της γαλλικής πρωτεύουσας, αλλά δανείζεται και κάποια διακοσμητικά στοιχεία από το Εθνικό Θέατρο του Μονάχου. Κτίστηκε μεταξύ των ετών 1884 και 1895.
Γνώρισε μέρες δόξας, καθώς από τη σκηνή του παρέλασαν σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου, από τον Δημήτρη Ροντήρη, τον Αιμίλιο Βεάκη, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον Αλέξη Σολομό μέχρι τον Κάρολο Κουν, τον Μάνο Κατράκη, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Την περίοδο της χούντας φιλοξένησε καλλιστεία και ομαδικούς γάμους, ενώ τα τελευταία χρόνια υποδέχθηκε από θιάσους δευτέρας διαλογής μέχρι συλλόγους για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας.

Σκηνή - μνημείο ιστορίας της τεχνολογίας

Χτυπημένο από τους σεισμούς του 1981 και του 1999, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έκλεισε για να επισκευαστεί. Μετά από πολλές καθυστερήσεις, τα έργα στερέωσης και αποκατάστασης ξεκίνησαν το 2008. Τότε αποκαλύφτηκε η μοναδική σκηνή του, που κηρύχτηκε διατηρητέα από το υπουργείο Πολιτισμού, ως μνημείο της ιστορίας της τεχνολογίας. Διασώθηκε σχεδόν αλώβητη και αναδύθηκε σε όλο το παλιό μεγαλείο της. Θεωρείται ένα από τα ελάχιστα δείγματα της εποχής στην Ευρώπη. Διασώζονται άλλες δύο, στην Τσεχία και την Ιταλία. Ο σκηνογράφος και αρχιτέκτων θεάτρων Νίκος Πετρόπουλος, με μεγάλη πείρα από θεατρικές σκηνές ιστορικών ευρωπαϊκών θεάτρων, επισήμανε την αξία της και προχώρησε στο σχεδιασμό της σκηνής και των μηχανισμών της.

Περίτεχνη είναι και η διακόσμηση, ιδιαίτερα εκείνη που αποκαλύφθηκε κατά τις εργασίες. Διασώθηκαν η ζωγραφιστή αυλαία της σκηνής και ο διάκοσμος στα στηθαία των θεωρείων, ενώ οι παραστάσεις στην ψευδοροφή της κυρίως αίθουσας με γεωμετρικό και φυτικό διάκοσμο, αν και αλλοιώθηκαν από νεότερες επεμβάσεις, θα είναι ορατές. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Γιάννης Τσαρούχης είχε προσφερθεί να τις ζωγραφίσει πάλι, αλλά η πρότασή του δεν αξιοποιήθηκε από την τότε δημοτική αρχή. Σώζεται πάντως ο τεράστιος επιβλητικός πολυέλαιος της πλατείας που άναβε παλιά με γκάζι. Κυρίαρχο χρώμα στο θέατρο είναι το βαθύ κόκκινο, Διαθέτει δύο φουαγιέ, με ισάριθμα καφενεία, 600 καθίσματα, σύγχρονα καμαρίνια με δικό τους κυλικείο, 23 θεωρεία, ενώ στον ξύλινο θόλο της οροφής, μνημείο από μόνος του, θα λειτουργήσει μικρό αναγνωστήριο και βιβλιοθήκη. Από τα 25 καταστήματα, θα διατηρηθούν τέσσερα που θα δοθούν προς εκμετάλλευση.

Αποκατάσταση χωρίς φορέα διαχείρισης

Οι εργασίες αποκατάστασης και ανακαίνισης του Δημοτικού Θεάτρου έχουν ουσιαστικά ολοκληρωθεί και αναμένεται πολύ σύντομα να παραδοθεί στο Δήμο Πειραιά. Εκφράζονται όμως ανησυχίες για το μέλλον του καθώς δεν έχει καν συσταθεί ο φορέας διαχείρισής του -ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να είχε ιδρυθεί πριν και από την εκπόνηση των μελετών, για να έχει λόγο σε όλα τα στάδια των εργασιών. Οι Πειραιώτες, πάντως, βλέπουν στην επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου μια μοναδική ευκαιρία για σημαντική αναζωογόνηση της καλλιτεχνικής και ευρύτερα πολιτιστικής δραστηριότητας στην πόλη.


Συνοπτική ιστορία

1884 Ξεκινούν οι εκσκαφές των θεμελίων. Οι εργασίες διακόπτονται για δέκα χρόνια, λόγω έλλειψης χρημάτων και εντοπισμού αρχαίων.
1895 Εγκαινιάζεται τον Απρίλιο και ένα μήνα μετά ανεβαίνει το έργο «Μαρία Δοξαπατρή» του Δ. Βερναρδάκη.
1897-8 Κλείνει λόγω εργασιών και επισκευών, που διήρκεσαν ώς το 1898.
1922 Χρησιμοποιείται για στέγαση προσφύγων.
1942 Επιτάσσεται από τις δυνάμεις κατοχής και βομβαρδίζεται το 1944.
1957 Στεγάζει το Πειραϊκό Θέατρο Ροντήρη, για μια διετία.
1966 Φιλοξενεί τη Δημοτική Συμφωνική Ορχήστρα, υπό τον Μίκη Θεοδωράκη.
1981 Πλήττεται από τους σεισμούς και χαρακτηρίζεται επικινδύνως ετοιμόρροπο.
1984 Ξεκινούν οι πρώτες μελέτες.
1985 Κηρύσσεται διατηρητέο μνημείο.
2008 Ξεκινούν τα έργα αποκατάστασης, έπειτα από πολλές περιπέτειες με τις μελέτες.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ

«Ο Πειραιάς θα γίνει τουριστικός αλλά και πολιτιστικός προορισμός»

Ολοκληρώθηκαν τα έργα αποκατάστασης του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά

Η αυλαία θα ανοίξει και πάλι σε ένα από τα ομορφότερα δημοτικά θέατρα της Ελλάδας.

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα υποδεχθεί και πάλι τους πολίτες, στις αρχές του Φθινοπώρου. Τα έργα αποκατάστασης του θεάτρου που κόστισαν 40 εκατ. Ευρώ ολοκληρώθηκαν και το θέατρο ετοιμάζεται για μια λαμπρή πρεμιέρα.

Όπως είπε ο δήμαρχος κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος σε συνέντευξη του στο κρατικό ραδιόφωνο, στόχος είναι το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά να φιλοξενήσει όπερα αλλά και διάσημες διεθνείς παραστάσεις.

Το κόστος συντήρησης του ανακαινισμένου πλέον θεάτρου είναι 1 εκατ. ευρώ τον χρόνο, όπως ενημέρωσε ο πρόεδρος του Πειραιά και τόνισε πως την διαχείρισή του δεν θα την έχει ο Δήμος και πως θα ορισθεί καλλιτεχνικός διευθυντής.

Ο κ. Μιχαλολιάκος, προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει το Δημοτικό Θέατρο δεν κλείνει τις πόρτες σε ιδιώτες.

‘Ονειρο άλλωστε του δημάρχου είναι να γίνει ο Πειραιάς , τουριστικός προορισμός αλλά και πολιτιστικό κέντρο.

Η Ελλάδα θα αποκτήσει και πάλι την αξιοπιστία της μέσα από τον πολιτισμό, ανέφερε ο κ. Μιχαλολιάκος και τόνισε πως έχει έρθει σε επαφή με την υπουργό Τουρισμού κ. Ολγα Κεφαλογιάννη προκειμένου να πάρει ο Πειραιάς την τουριστική εικόνα που του ταιριάζει.

Είναι άλλωστε γεγονός πως ο Πειραιάς έχει όλα τα φόντα για να γίνει τουριστικό κέντρο ανάπτυξης, αφού είναι αναμφισβήτητα ένα από τα ωραιότερα σημεία του Λεκανοπεδίου.

Χαριτολογώντας ο κ. Μιχαλολιάκος είπε πως «ο Πειραιάς και η Μάνη είναι από τους πιο ομορφότερους τουριστικούς προορισμούς».

«Είμαστε σε συζητήσεις με την κ. Κεφαλογιάννη και μία από αυτές τις ημέρες την περιμένουμε να έρθει στον Πειραιά. Η πόλη μας πρέπει να αποκτήσει πάλι άμεση επαφή με την θάλασσα. Τα κρουαζιερόπλοια που ρίχνουν άγκυρα στο λιμάνι μας , πρέπει να μένουν κάποιες ώρες εδώ για να μπορούν οι τουρίστες να επισκέπτονται το αρχαιολογικό μας μουσείο που είναι από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα» επεσήμανε ο κ. Μιχαλολιάκος που έχει πλέον «ταχθεί» στην πόλη του.

«Για μένα το κόμμα μου είναι ο Πειραιάς και η πατρίδα μου η Ελλάδα» είπε χαρακτηριστικά.

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Το πολύπαθο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανήκει στα αξιολογότερα μνημεία της δημόσιας αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα του δήμου Πειραιά Ι. Λαζαρίμο, που έχει υπογράψει και άλλα έργα στη γενέτειρά του, όπως τους μεγαλοπρεπείς ναούς των Αγίου Κωνσταντίνου και Αγίου Νικολάου. Πειραιώτης και με υδραίικες ρίζες, είχε σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού και στο Πολυτεχνείο Βερολίνου. Το θέατρο αποπνέει κυρίως γαλλικό άρωμα και θυμίζει σε πολλά σημεία το περίφημο «Οντεόν» της γαλλικής πρωτεύουσας, αλλά δανείζεται και κάποια διακοσμητικά στοιχεία από το Εθνικό Θέατρο του Μονάχου. Κτίστηκε μεταξύ των ετών 1884 και 1895.
Γνώρισε μέρες δόξας, καθώς από τη σκηνή του παρέλασαν σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου, από τον Δημήτρη Ροντήρη, τον Αιμίλιο Βεάκη, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον Αλέξη Σολομό μέχρι τον Κάρολο Κουν, τον Μάνο Κατράκη, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Την περίοδο της χούντας φιλοξένησε καλλιστεία και ομαδικούς γάμους, ενώ τα τελευταία χρόνια υποδέχθηκε από θιάσους δευτέρας διαλογής μέχρι συλλόγους για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας.

Σκηνή - μνημείο ιστορίας της τεχνολογίας

Χτυπημένο από τους σεισμούς του 1981 και του 1999, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έκλεισε για να επισκευαστεί. Μετά από πολλές καθυστερήσεις, τα έργα στερέωσης και αποκατάστασης ξεκίνησαν το 2008. Τότε αποκαλύφτηκε η μοναδική σκηνή του, που κηρύχτηκε διατηρητέα από το υπουργείο Πολιτισμού, ως μνημείο της ιστορίας της τεχνολογίας. Διασώθηκε σχεδόν αλώβητη και αναδύθηκε σε όλο το παλιό μεγαλείο της. Θεωρείται ένα από τα ελάχιστα δείγματα της εποχής στην Ευρώπη. Διασώζονται άλλες δύο, στην Τσεχία και την Ιταλία. Ο σκηνογράφος και αρχιτέκτων θεάτρων Νίκος Πετρόπουλος, με μεγάλη πείρα από θεατρικές σκηνές ιστορικών ευρωπαϊκών θεάτρων, επισήμανε την αξία της και προχώρησε στο σχεδιασμό της σκηνής και των μηχανισμών της.

Περίτεχνη είναι και η διακόσμηση, ιδιαίτερα εκείνη που αποκαλύφθηκε κατά τις εργασίες. Διασώθηκαν η ζωγραφιστή αυλαία της σκηνής και ο διάκοσμος στα στηθαία των θεωρείων, ενώ οι παραστάσεις στην ψευδοροφή της κυρίως αίθουσας με γεωμετρικό και φυτικό διάκοσμο, αν και αλλοιώθηκαν από νεότερες επεμβάσεις, θα είναι ορατές. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Γιάννης Τσαρούχης είχε προσφερθεί να τις ζωγραφίσει πάλι, αλλά η πρότασή του δεν αξιοποιήθηκε από την τότε δημοτική αρχή. Σώζεται πάντως ο τεράστιος επιβλητικός πολυέλαιος της πλατείας που άναβε παλιά με γκάζι. Κυρίαρχο χρώμα στο θέατρο είναι το βαθύ κόκκινο, Διαθέτει δύο φουαγιέ, με ισάριθμα καφενεία, 600 καθίσματα, σύγχρονα καμαρίνια με δικό τους κυλικείο, 23 θεωρεία, ενώ στον ξύλινο θόλο της οροφής, μνημείο από μόνος του, θα λειτουργήσει μικρό αναγνωστήριο και βιβλιοθήκη. Από τα 25 καταστήματα, θα διατηρηθούν τέσσερα που θα δοθούν προς εκμετάλλευση.

Αποκατάσταση χωρίς φορέα διαχείρισης

Οι εργασίες αποκατάστασης και ανακαίνισης του Δημοτικού Θεάτρου έχουν ουσιαστικά ολοκληρωθεί και αναμένεται πολύ σύντομα να παραδοθεί στο Δήμο Πειραιά. Εκφράζονται όμως ανησυχίες για το μέλλον του καθώς δεν έχει καν συσταθεί ο φορέας διαχείρισής του -ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να είχε ιδρυθεί πριν και από την εκπόνηση των μελετών, για να έχει λόγο σε όλα τα στάδια των εργασιών. Οι Πειραιώτες, πάντως, βλέπουν στην επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου μια μοναδική ευκαιρία για σημαντική αναζωογόνηση της καλλιτεχνικής και ευρύτερα πολιτιστικής δραστηριότητας στην πόλη.


Συνοπτική ιστορία

1884 Ξεκινούν οι εκσκαφές των θεμελίων. Οι εργασίες διακόπτονται για δέκα χρόνια, λόγω έλλειψης χρημάτων και εντοπισμού αρχαίων.
1895 Εγκαινιάζεται τον Απρίλιο και ένα μήνα μετά ανεβαίνει το έργο «Μαρία Δοξαπατρή» του Δ. Βερναρδάκη.
1897-8 Κλείνει λόγω εργασιών και επισκευών, που διήρκεσαν ώς το 1898.
1922 Χρησιμοποιείται για στέγαση προσφύγων.
1942 Επιτάσσεται από τις δυνάμεις κατοχής και βομβαρδίζεται το 1944.
1957 Στεγάζει το Πειραϊκό Θέατρο Ροντήρη, για μια διετία.
1966 Φιλοξενεί τη Δημοτική Συμφωνική Ορχήστρα, υπό τον Μίκη Θεοδωράκη.
1981 Πλήττεται από τους σεισμούς και χαρακτηρίζεται επικινδύνως ετοιμόρροπο.
1984 Ξεκινούν οι πρώτες μελέτες.
1985 Κηρύσσεται διατηρητέο μνημείο.
2008 Ξεκινούν τα έργα αποκατάστασης, έπειτα από πολλές περιπέτειες με τις μελέτες.