Η Πολιτεία διέλυσε τα Πανεπιστήμια για να τα χειραγωγεί

Για το ποιος φταίει για αυτό το αδιέξοδο, ερμηνείες υπάρχουν πολλές, ωστόσο η εκάστοτε πολιτική ηγεσία φέρει τις μεγαλύτερες ευθύνες.

Ιστορικά, από το 1981 και μετά, τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν γίνει πεδίο χειραγώγησης των διάφορων κυβερνήσεων, οι οποίες προσπαθούσαν να ελέγξουν τη διανόηση και να διαμορφώσουν τις συνειδήσεις των επόμενων γενεών.

Μεταπολιτευτικά, το σύστημα εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, έδωσε άπλετο χώρο σε συμφέροντα καθηγητών να δημιουργήσουν τα δικά τους βιλαέτια «κατασπαράσσοντας» κυριολεκτικά θέσεις, οικονομικούς πόρους και ερευνητικά προγράμματα.

Η διαφθορά είχε εγκατασταθεί για τα καλά μέσα στα αμφιθέατρα, με την πρώτη προσπάθεια ανατροπής του σκηνικού να γίνεται μόλις το 2006, από τη Μαριέττα Γιαννάκου. Η τότε Υπουργός Παιδείας, έφερε στο προσκήνιο μία σειρά από μεταρρυθμίσεις που περιόριζαν τις υπερεξουσίες των καθηγητών και έβγαζαν έξω από τα εκλεκτορικά τους φοιτητές, ενώ με ειδική διάταξη περιόριζε τη φοιτητική εκπροσώπηση αποκλειστικά και μόνο στα ζητήματα σπουδών (όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη) προβλέποντας εκλογή πρυτάνεων απευθείας από όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας (καθηγητές, εργαζομένους, φοιτητές) και όχι από παρατάξεις.

Τη σκυτάλη της χειραγώγησης πήρε η Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία διαβλέποντας πως το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα αλλάζει, έφερε το θεσμό των Συμβουλίων Διοίκησης προκειμένου να ελέγξει τις διοικήσεις των Ιδρυμάτων. Ήταν τόσο μεγάλος ο ζήλος της τότε Υπουργού να βάλει δικές της διοικήσεις, που πέρασε μέχρι και διεθνή διαγωνισμό για την εκλογή πρυτάνεων με το πρόσχημα προσέλκυσης ξένων προσωπικοτήτων στα ελληνικά Πανεπιστήμια.

«Λες και θα μπορούσε να βρεθεί έστω και ένας σοβαρός επιστήμονας που θα ήθελε να μπλεχτεί στον ελληνικό βούρκο», σημειώνει χαρακτηριστικά πολύ γνωστός καθηγητής, από τον οποίο ζητήσαμε σχόλιο.

Το έργο της άλλοτε πανίσχυρης κυρίας του ΠΑΣΟΚ ήρθε να συνεχίσει ο νέος Υπουργός Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ο μοναδικός καθηγητής που έγινε Υπουργός Παιδείας τα τελευταία χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σχέση του με τους συναδέλφους του.

Ο Αρβανιτόπουλος φρόντισε από την πρώτη στιγμή να βρει συμμάχους συγκεκριμένες ομάδες καθηγητών και Πρυτάνεων, προκειμένου να εξασφαλίσει την εφαρμογή του νόμου του και να πάρει «όλο το χαρτί», όπως συνηθίζεται να λέγεται από δικούς του ανθρώπους στους διαδρόμους του Υπουργείου. Καθηγητές μάλιστα που είναι σε θέση να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, μιλούν για μία ιδιότυπη «συμμαχία» του Υπουργού με ένα μέρος των Πρυτάνεων, στους οποίους μέσω χαριστικής διάταξης εξασφάλιζε παράταση 2 ετών στη θητεία και ως αντάλλαγμα να «βάλουν πλάτη στις αλλαγές».

Το παρασκήνιο της εφαρμογής του νόμου, όμως είναι τεράστιο και όσο τα στόματα ανοίγουν για το παρελθόν, θα σας αποκαλύπτουμε περισσότερα.

Άλλωστε, η Παιδεία είναι η βάση της κοινωνίας και αν θέλουμε κάτι να αλλάξει, θα πρέπει να ξεκινήσει από εκεί.

Διαβάστε επίσης:

Ποιός φταίει για τη σημερινή κατάσταση στα Πανεπιστήμια;