Η πρώτη απόφαση κατά της διαθεσιμότητας
Απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας δικαιώνει για πρώτη φορά υπάλληλο του Δήμου Αιγάλεω, μητέρα δύο παιδιών με σύζυγο άνεργο η οποία προσέφυγε κατά της απόφασης με την οποία είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα.
Μάλιστα κάνει λόγο για προσβολή της ανθρώπινης αξίας από την κατάλυση των συμβάσεων εργασίας. Η απόφαση που εκδόθηκε με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων από τον πρόεδρο Πρωτοδικών Δημ. Βλάχο αμφισβητεί ευθέως τη συνταγματικότητα του μέτρου αλλά και τα κριτήρια με τα οποία εφαρμόζεται.
Αναφέρει μεταξύ άλλων: « Κάθε εχέφρων εργοδότης θα επέλεγε πρώτα να περικόψει τις θέσεις εργασίας που δεν είναι αναγκαίες για την επιχείρηση, καθώς και να απολύσει τους λιγότερο αποτελεσματικούς και συνεπείς στην εκτέλεση των καθηκόντων τους, ώστε να μεγιστοποιήσει το όφελος του από την παρεχόμενη εργασία για την όποια καταβάλει τον μισθό.
Το κριτήριο όμως που επελέγη από το νόμο 4093/2012 δεν είναι κατάλληλο για την επίτευξη του σκοπού αυτού. Είναι προβληματικό από πλευράς λογικής να αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για την επιλογή αυτών που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα η νομιμότητα της διαδικασίας που είχε ακολουθηθεί για την πρόσληψη τους και όχι η αναγκαιότητα των θέσεων εργασίας που καταλύονται και η απόδοση κάθε εργαζομένου".
Όταν μάλιστα οι προσλήψεις, την εποχή που έγιναν ήταν νόμιμες είτε πρόκειται για εργαζομένους για τους οποίους δεν προβλεπόταν η τήρηση διαδικασίας ΑΣΕΠ είτε πρόκειται για μετατροπές συμβάσεων που έγιναν με το διάταγμα Παυλόπουλου».
Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, οι εργαζόμενοι μπαίνουν στη διαθεσιμότητα, χωρίς καμία αξιολόγηση σε μία εποχή μάλιστα που η ανεργία καλπάζει και καθιστά ενέφικτη την προσδοκία να βρουν άλλη εργασία. «Mε την αναστολή και στη συνέχεια την κατάλυση των συμβάσεων εργασίας που επιβάλλει ο ν.4093/2012,χωρίς να εκτιμώνται οι ανάγκες των εργαζομένων αλλά και χωρίς συγκριτική αξιολόγηση για την επιλoγή αυτών που τίθενται σε διαθεσιμότητα,ο εργαζόμενος αποστερείται των υλικών όρων της ύπαρξης του και μάλιστα υπό συνθήκες εξαιρετικά μεγάλης ανεργίας, οι οποίες καθιστούν την ανεύρεση άλλης εργασίας πρακτικά αδύνατη.
Έτσι, όμως προσβάλλεται και η ανθρώπινη αξία». Όπως χαρακτηριστικά τονίζεται, «η επιλογή του νομοθέτη να αγνοήσει ολωσδιόλου την απόδοση των εργαζομένων έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την αρχή της αξιοκρατίας».Η δικαστική απόφαση όμως καταγράφει και τις συνέπειες που έχει το μέτρο της διαθεσιμότητας στη ζωή του εργαζομένου. «Η εφαρμογή του μέτρου έχει δυσμενέστατες επιπτώσεις στον εργαζόμενο, ο οποίος υφίσταται δραστικότατη μείωση των αποδοχών του κατά 25%.
Η νέα αυτή περικοπή επιφέρει δραστική μείωση του βιοτικού επιπέδου του εργαζομένου, η οποία έρχεται σε συνέχεια των επανειλημμένων περικοπών αποδοχών που επέφεραν τα δυο τελευταία χρόνια, τρεις νόμοι». Το δικαστήριο υποχρεώνει τη διοίκηση ν’ αποδεχθεί προσωρινά την εργασία της υπαλλήλου καταβάλλοντας τις πλήρεις αποδοχές της.