Η βουβή δυσφορία που οδηγεί τους Έλληνες στην αυτοκτονία…
Η οικονομική κρίση, έχει φέρει μαζί της μια βουβή δυσφορία και αύξηση της τάσης για αυτοκτονίες διαπιστώνουν οι ψυχίατροι.
Ευτυχώς, πολλοί είναι αυτοί που αναζητούν διέξοδο στους ειδικούς, όμως οι δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας «γονατίζουν» από την πληθώρα των περιστατικών και παραπέμπουν τα περιστατικά ακόμη και δυόμιση μήνες μετά, φροντίζοντας ταυτόχρονα τα υπερεπείγοντα περιστατικά, ώστε να αποφευχθούν οι αυτοκτονίες όσο το δυνατόν περισσότερο.
Και όταν ξεπεραστεί το υπερεπείγον, τότε οι ίδιοι ασθενείς, εμπλέκονται σε ατυχήματα ή αναπτύσσουν σωματικές ασθένειες όπως έλκος στομάχου και κάθε είδους ασθένεια, εξαιτίας μιας κατάθλιψης που υποβόσκει και εκδηλώνεται τώρα, από την πίεση της οικονομικής κρίσης με κάποιον από τους παραπάνω τρόπους.
Τα παραπάνω τόνισαν ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ψυχικής Υγιεινής και επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρίας καθηγητής Γιώργος Χριστοδούλου και ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρίας, αναπληρωτής καθηγητής Δημήτρης Πλουμπίδης, με αφορμή το Διεθνές Συνέδριο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ψυχικής Υγιεινής με θέμα «Κρίσεις και καταστροφές – Ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις».
Οι άνθρωποι που φτάνουν στις υπηρεσίες υγείας είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο από την κρίση, δηλαδή ηλικίας 25-50 ετών, και συνήθως είναι ήδη ενημερωμένοι από το τι πάσχουν, γνωρίζοντας ότι πάσχουν από κατάθλιψη ή κρίση πανικού, και ζητούν τη βοήθεια του ειδικού.
Όμως η δυσφορία δεν εκφράζεται, απλά «δεν ξέρουν πώς θα τα βγάλουν πέρα».
Και δεν είναι τόσο η ανεργία αυτή καθαυτή που προκαλεί το αδιέξοδο, αλλά η κοινωνική υποβάθμιση που η έλλειψη καθημερινής εργασίας φέρνει μαζί της, από την πολύωρη παραμονή στο σπίτι και τη μη συμμετοχή στα οικονομικά της οικογένειας, μέχρι και την απώλεια του αντικειμένου ενασχόλησης…
Ο κ. Χριστοδούλου, αναλύοντας τα περιστατικά, σημείωσε ότι φαίνεται τελικά προτιμότερη η μείωση του μισθού, αντί της εξόδου από το επάγγελμα, ιδίως για τους άνδρες. Γιατί οι γυναίκες κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας, όμως οι άνδρες αυτοκτονούν.
Και ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στην ιδιαιτερότητα των ανδρών που ντρέπονται να εκφράσουν τη λύπη τους, να κλάψουν, με αποτέλεσμα στις ηπιότερες περιπτώσεις, να σωματοποιούν τον ψυχικό τους πόνο, με πόνους στην κοιλιά ή το κεφάλι, δεν μπορούν να περπατήσουν…
Ευτυχώς όμως, ο θεσμός της οικογένειας στη χώρα μας, είναι ακόμη ισχυρός, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ένα προστατευτικό περιβάλλον, μειώνοντας τελικά τον αριθμό των αυτοκτονιών σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ο κ. Πλουμπίδης, μιλώντας για τη «βουβή δυσφορία» των ασθενών, σημείωσε πως σε ηπιότερες συγκυρίες, θα μπορούσε να έχει εκδηλωθεί θυμός, όμως στην περίπτωσή μας, οι άνθρωποι δεν ξέρουν από πού να ξεκινήσουν για να λύσουν το πρόβλημά τους.
Η «εθνική θλίψη», επηρεάζει κυρίως τις ηλικίες μεταξύ 25-38 ετών, και αφορούν μια γενιά που θεωρούσε δεδομένα λυμένα ζητήματα όπως η τροφή και η ένδυση, ενώ στα παιδιά είτε σωματοποιείται, είτε εκδηλώνεται με υπερκινητικότητα.
Το θετικό πάντως από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην ψυχολογία μας, είναι ότι αναπτύσσεται αλληλεγγύη, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που η έκφραση των ανθρώπων άγγιζε τα όρια «μεταιχμιακής προσωπικότητας» από έναν ισχυρά εγωκεντρικό τρόπο προσέγγισης της ζωής.
Η ενίσχυση της αλληλεγγύης, ενισχύει ταυτόχρονα και την αντοχή των ανθρώπων, τους εμψυχώνει και τους δίνει ελπίδα ότι αν είμαστε όλοι μαζί, κάτι μπορεί να γίνει, κατέληξε χαρακτηριστικά, ο κ. Χριστοδούλου.