ΤΩΡΑ: Κηδεύεται ο ναύαρχος Νίκος Παππάς
Το τελευταίο αντίο λένε αυτή την ώρα εκατοντάδες πολίτες στον ναύαρχο Νίκο Παππά, ο οποίος κηδεύεται στο Α΄ Νεκροταφείο, με τιμές εν ενεργεία Υπουργού. Αφού ψαλλεί η εξόδιος ακολουθία η νεκρώσιμη πομπή θα μεταφερθεί στο αντιτορπιλικό «ΒΕΛΟΣ», ενώ η σορός του θα ταφεί στην Κύμη.
Ο θρυλικός ναύαρχος άφησε την τελευταία του πνοή την Παρασκευή σε ηλικία 83 ετών, στο σπίτι του επιλέγοντας να δώσει εκεί την τελευταία του μάχη με το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε.
Ο Νίκος Παππάς ήταν ένας από τους πρωτεργάτες στο Κίνημα του Ναυτικού το οποίο εκδηλώθηκε τον Μάιο του 1973 και αποτέλεσε τη σημαντικότερη αντίσταση κατά της Χούντας ως τότε.
Ο άνθρωπος που έγραψε τη δική του σελίδα στην ιστορία
Ο Νικόλαος Παππάς γεννήθηκε το 1930 στην Κύμη της Εύβοιας και σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, στη Σχολή Ναυτιλίας και Κατευθύνσεως του Βρετανικού Ναυτικού και στη Σχολή Πολέμου και Αμύνης του ΝΑΤΟ Ρώμης.
Το 1963, υπηρέτησε ως υπασπιστής ΥΕΘΑ έως το 1965.
Το διάστημα 1971-1972, διετέλεσε διοικητής της Σχολής Υπαξιωματικών.
Στις 25 Μαΐου 1973, ως κυβερνήτης στο αντιτορπιλικό «Βέλος» και ενώ το κίνημα είχε ήδη προδοθεί, ο Νίκος Παππάς αποφάσισε να αποχωρήσει από την άσκηση του ΝΑΤΟ στην οποία συμμετείχε και να ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ιταλία. Εκεί αγκυροβόλησε περίπου 3,5 ναυτικά μίλια ανοικτά των ακτών του Fiumicino.
Τρεις σημαιοφόροι αποβιβάστηκαν στην ακτή με τη βοήθεια φαλαινοθηρικού και κατευθύνθηκαν στο αεροδρόμιο του Fiumicino. Από εκεί κάλεσαν όλα τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων ενημερώνοντας για την κατάσταση στην Ελλάδα. Η πράξη προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ο καπετάνιος, έξι αξιωματικοί και είκοσι πέντε υπαξιωματικοί παρέμειναν στο εξωτερικό ως πολιτικοί πρόσφυγες.
Το κίνημα κατέφερε μεγάλο πλήγμα στη χούντα, ανανεώνοντας την αντίσταση και δημιουργώντας αίσθηση στο εξωτερικό κάνοντας την ανταρσία του Βέλους, πρωτοσέλιδο από την Ευρώπη μέχρι την Ιαπωνία.
Τότε ο Νίκος Παππάς συνελήφθη ως πρωταίτιος των γεγονότων. Το αντιτορπιλικό Βέλος λειτουργεί σήμερα ως ναυτικό μουσείο, αγκυροβολημένο στο Μουσείο Ναυτικής Παράδοσης στον Φαληρικό Κόλπο στην Αθήνα.
Το 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας, διετέλεσε διευθυντής Διοικήσεως Ναυστάθμου Σαλαμίνας για έναν χρόνο.
Το 1976, υπηρέτησε ως διευθυντής Πολεμικής Σχεδιάσεως ΓΕΝ και Ακόλουθος Αμύνης στην Μεγάλη Βρετανία έως το 1979.
Την περίοδο 1979-1980, ήταν διοικητής Ταχέων Σκαφών και από το 1980 έως το 1981, διοικητής αντιτορπιλλικών και Υπαρχηγός Ναυτικού.
Το 1981, ανέλαβε τη Διοίκηση Ναυτικής Εκπαίδευσης και το 1982, επιλέχτηκε ως Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1986.
Συμμετείχε ως υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Γρίβα (1989) και στην οικουμενική του Ξενοφώντα Ζολώτα (1989-1990).
Ήταν παντρεμένος με την Χαρίκλεια Παπαναστασίου με την οποία απέκτησαν δύο γιους.