Κραυγή αγωνίας: Δεν έχει χρήματα για να του κόψουν το πόδι
Ο άνθρωπος αυτός διαμένει μόνος του στο σπίτι του στον οικισμό του Γαλουπίου, και ζητά τη βοήθεια των συνανθρώπων του προκειμένου να βρεθούν χρήματα για να του κόψουν το πόδι, έτσι ώστε να μπορέσει να ζήσει, χωρίς να πονά.
Στο κρεβάτι του πόνου
Τους τελευταίους δύο μήνες βρίσκεται κατάκοιτος στο κρεβάτι και είναι διαρκώς αντιμέτωπος με τους πόνους, που δεν τον αφήνουν ούτε στιγμή να ησυχάσει.
Όπως περιγράφει ο ίδιος στην εφημερίδα "Πατρίς", στο παρελθόν είχε εργαστεί ως οικοδόμος και σε διάφορα μαγαζιά, ωστόσο τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει με την καρδιά του και το υψηλό σάκχαρο τον κατέστησαν ανίκανο για εργασία και από πέρυσι του εγκρίθηκε η χορήγηση αναπηρικής σύνταξης.
Αναγκάστηκε με δανεικά χρήματα, τα οποία του έστειλε η κόρη του από την Λαμία, να κάνει εγχείρηση (μπαλονάκι) στην καρδιά, για να μπορέσει να αντέξει την εγχείρηση στο πόδι του, όμως με έκπληξη διαπίστωσε ότι το βιβλιάριο ασθενείας του έχει λήξει και δεν πρόκειται να θεωρηθεί πριν από τις 17 Απριλίου, που έχει οριστεί να περάσει εκ νέου από επιτροπή στο ΚΕΠΑ.
Για τον ίδιο, ο χρόνος μέχρι τις 17 Απριλίου είναι πολύ μεγάλο διάστημα και όπως λέει δεν ξέρει εάν θα αντέξει από τους αφόρητους πόνους, καθώς πρέπει το συντομότερο δυνατό να μπει στο χειρουργείο.
"Είχα αφήσει το βιβλιάριό μου να μου γράφουν τα φάρμακα και να μου τα φέρνουν στο σπίτι, γιατί δεν μπορούσα να μετακινηθώ, και με εξυπηρετούσαν με αυτό τον τρόπο. Όμως το βιβλιάριο ασθενείας κάποια στιγμή έληξε και όταν μου το έφεραν ήταν πολύ αργά, δεν μπορούσα να το θεωρήσω και τους τελευταίους δύο μήνες είμαι ανασφάλιστος. Κάποιος φίλος πλήρωσε και μου αγόρασε τα φάρμακά μου, αλλά πριν περάσω από την επιτροπή δεν πρόκειται να θεωρηθεί το βιβλιάριο και στο νοσοκομείο του Ρίου μου έχουν ζητήσει 500 ευρώ για να με χειρουργήσουν και να μου κόψουν το πόδι. Με φροντίζει μία γειτόνισσα, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω", περιγράφει ο 57χρονος.
Το σάκχαρο του φθάνει στα ύψη και το πόδι του έχει υποστεί γάγγραινα και για τον ίδιο το χειρουργείο είναι μονόδρομος.
"Δεν αντέχω άλλο, είμαι δύο μήνες έτσι. Να με πάει κάποιος στο Ρίο να χειρουργηθώ και να πληρώσω μετά", λέει με δάκρυα στα μάτια και ευελπιστεί ότι κάποιος θα τον ακούσει, κάποιος θα νιώσει το δράμα του και θα του προσφέρει βοήθεια, για να μπορέσει να ζήσει.