Αυτεγερσία, Ανάσταση, Εθνεγερσία

Μέσα στο στροβίλισμα των χιλιετιών, το Άγιο Ελληνικό Φως ήταν ο μέγας εχθρός της Τυραννίας. Του σκοταδισμού που οδηγούσε την ανθρωπότητα δέσμια στην ισχύ της βαρβαρότητας. Στην αχαλίνωτη βία των ορδών εισβολεών απέναντι στους αδύναμους. Την βία των τυράννων, απέναντι στις κοινωνίες. Την βία του πλούσιου στον φτωχό, του δυνατού στον αδύνατο, του «βαρβάρου» στην γυναίκα και το παιδί.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, η φλόγα του Δικαίου γεννήθηκε στην πατρώα Γη που μας έλαχε να κληρονομήσουμε. Αλήθεια, τι είναι το «Δίκαιο»;

«Δίκαιο» είναι η φλόγα που ανάβει στην ηρωική ψυχή και ορθώνει φραγμό στην κυριαρχία του σκότους. Δίκαιο είναι η ψυχή που απελευθερώνεται και απελευθερώνει. Που υποτάσσει πρωτίστως την δική μας βαρβαρότητα απέναντι σε αυτούς που έχουμε την δύναμη να βλάψουμε. Και κηρύττει με σθένος ότι «Επειδή έχεις την δύναμη να επιβληθείς, δεν σημαίνει ότι έχεις και το Δικαίωμα».

Η Ελευθερία λοιπόν είναι ένας επίπονος δρόμος μύησης, απέναντι στον ίδιο μας εαυτό προκειμένου να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις Λεγεώνες και τους Φαρισαίους των δυναστών.

Η ζωή , ο Λόγος, το μαρτύριο και η θυσία του Θεανθρώπου δείχνει τον δρόμο προς την Ανάσταση.

Η αυτεγερσία απέναντι στους προσωπικούς μας δαίμονες, οδηγεί στην ατομική Ανάσταση με σκοπό την Εθνεγερσία απέναντι πρωτίστως στο άδικο και έπειτα στον κατακτητή.

Η επίπλαστη ευδαιμονία και τα πέρσικα αργύρια νικήθηκαν από την θυσία του Λεωνίδα.

Η κακοδαιμονία των αργυρίων και τα οφίτσια της προδοσίας, νικήθηκαν από την θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι.

Η ηρωϊκή θυσία του Μαρμαρωμένου, είναι αυτή που έφερε την Λευτεριά μετά από 400 χρόνια. Μην τρέφουμε αυταπάτες. Εάν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν θυσιαζόταν αλλά άκουγε τους «συμβούλους» και έλεγε «Ναι» στους πορθητές, ακόμα και σήμερα θα ήμασταν μία βάρβαρη, Οθωμανική επαρχία.

Εάν ο Ιησούς Χριστός δεν ανέβαινε τον Γολγοθά, σήμερα όλη η ανθρωπότητα θα ακροβατούσε μεταξύ χιτλερίσκων και μουλάδων, υποταγμένη στο αιώνιο σκότος.

2013 χρόνια μετά την Ανάσταση του Κυρίου, πολλοί λαοί είδαν το Φως, λίγοι όμως το βίωσαν όπως οι Έλληνες. Πολλοί δυνάστες αλλοίωσαν τον Θείο Λόγο, για να έχουν αμνούς ως υπόδουλους στις ορέξεις τους. Πολλά ιερατεία, ως άλλοι Φαρισαίοι, συνεργάστηκαν με τις Λεγεώνες για να υποτάξουν τους πολίτες.

Και όμως, ο Λόγος του Χριστού είναι το άσβεστο Φως που φωτίζει τους αγώνες των λαών για Ελευθερία και δικαιοσύνη. Η ταπείνωση του Κυρίου, δεν ήταν υποταγή στην εξουσία, αλλά στην Αλήθεια και το Δίκαιο. Η ψυχή που βιώνει αυτή την ταπείνωση, γνωρίζει τον πραγματικό στρατηγό που οφείλει να πειθαρχήσει.

Ο δρόμος του Χριστού λοιπόν, είναι ο δρόμος του πραγματικού πολεμιστή. Του Αιωνίου Μαχητή. Του Αμνού μεταξύ Αμνών και της Ρομφαίας απέναντι στον Λύκο.

Όπως ακριβώς εκφράστηκε από τα τελευταία λόγια του οσιομάρτυρα του Ελληνισμού, Αθανασίου Διάκου:

«'Πατέρα παντοδύναμε, ἄκουσες τὴν εὐχὴ μού• μου φύτεψες μέσ' στὴν καρδιὰ ἀγάπη, πίστη,

ἐλπίδα, ἔδωκες μία ἀχτίδα Σου ἀθέρα στὸ σπαθί μου καὶ μοῦ'πές: Τώρα πέθανε γιὰ Μέ, γιὰ τὴν Πατρίδα».

Δεν είναι προσωπική υπόθεση λοιπόν η σωτηρία της ψυχής. Είναι προετοιμασία αγώνα. Του Αγώνα για την Λευτεριά, για την Πατρίδα.

Χριστός Ανέστη αδέλφια, καλόν αγώνα, καλη Λευτεριά.