Ιωσήφ ο Βατοπεδινός: Το αιώνιο - αισιόδοξο χαμόγελο (VIDEO)
Την Ελλάδα μας εκτός από την παράδοση και τον πολιτισμό, την κρατά ακόμα πιο δυνατή, η βαθιά πίστη που έχουμε στο Χριστό.
Ο θάνατος για την Ορθοδοξία δεν είναι ένα κακό φαινόμενο και μακάβριο όπως τον αντιμετωπίζει άλλες κοσμικές θεωρίες. Ο θάνατος δίνει τη δυνατότητα να μεταφερθείς από τη μία ζωή στην άλλη αναλόγως με τις πράξεις και τις δράσεις σου. Όπως λένε και οι παλιοί έχουμε δύο ζωές, τη μία τη ζούμε την άλλη, τη χτίζουμε.
Οι μοναχοί του Αγίου Όρους όταν κάποιος μοναχός αποβιώνει δεν λένε «πέθανε» αλλά «εκοιμήθη». Ο θάνατος για τον αληθινό μοναχό είναι κάτι το ευχάριστα αναμενόμενο. Όλη του η ζωή είναι μια προετοιμασία θανάτου, με τη συνεχή μνήμη του θανάτου, την ακράδαντη πίστη για την αιώνια ζωή, την ατελεύτητη χαρά των ουρανών.
Ακολουθείται νεκρώσιμη ακολουθία, αλλά κανείς δεν είναι λυπημένος, κανείς δεν νοιώθει πόνο ή θλίψη αντιθέτως γνωρίζουν ότι ο «αδερφός» τους μεταβαίνει κοντά στο δημιουργό του και προσδωκούν να μεταφερθούν και εκείνοι δίνοντας ένα αγώνα καθημερινό με τους άλλους αλλά πολύ περισσότερο με τον ίδιο τους τον ευατό, κάνοντας ασκητική ζωή.
Ποιος ήταν ο Βατοπεδινός
Ο πατήρ Ιωσήφ ο Βατοπεδινός όπως τον αποκαλούσαν, εκοιμήθει τα χαράματα της 1ης Ιουλίου. Ο μοναχός Ιωσήφ γεννήθηκε το 1920 στην Κύπρο. Αρκετά νέος πήγε να μονάσει στην ιστορική μονή της μεγαλονήσου, το Σταυροβούνι. Στη συνέχεια ήλθε στο Άγιον Όρος και κατευθύνθηκε στην υπακοή του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή (+1959), που ασκήτευε με μια μικρή συνοδεία στα σπήλαια της σκήτης της Μικράς Αγίας Άννης. Κατόπιν το ακολούθησε στη Νέα Σκήτη.
Έγραψε βιβλία διδακτικά και ψυχωφελή. Κατά τον ηγούμενο της Σιμωνόπετρας ήταν ένθεος και πάντοτε μιλούσε ζωηρά για την αγάπη του Θεού. Μπορεί ορισμένοι να έχουν κάποιες επιφυλάξεις για το αποτέλεσμα, αλλά δεν μπορούν να διαγράφουν ολοκληρωτικά μια ιστορία, έναν αγώνα, δακρύων και προσευχής, τόσων και τόσων αφιερωμένων ανθρώπων. Μπορούν ίσως να κρίνουν λάθη, αλλά δεν μπορούν, νομίζουμε, να καταδικάζουν και νʼ απορρίπτουν τελείως ένα ταπεινό άθλημα.
Ο γέροντας ήταν καρδιοπαθής βαριά άρρωστος, η καρδούλα του λοιπόν δεν άντεξε πολύ και εξέπνευσε. Πολλοί θα βγουν και θα το κατηγορήσουν αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα να πίστευμε στα θαύματα ακόμα και οι άπιστοι. Ο γέροντας δεν πέθανε χαμογελόντας ΑΛΛΑ χαμογέλασε μετά την κοίμηση του.
Στις τάξεις των αγγέλων
Έτσι δημιουργούνται ερωτήματα. «Τι είδε και χαμογέλασε», «Ποιός τον περίμενε και χάρηκε ο παππούλης», «Σε τι κόσμο βρέθηκε»; Πολλά ερωτήματα αναπάντητα, το μόνο που πρέπει να κρατήσουμε εμείς, οι πιστοί, που ακολουθούμε τα χνάρια του Χριστού μας και τη διδασκαλία του είναι ότι μέσα από αυτό το χαμόγελο νοιώθουμε μια ικανοποίηση, μια σιγουριά ότι δεν είμαστε μόνοι μας, κύματα αισιοδοξίας μας πλημμυρίζουν, δυναμώνει η πίστη μας ακόμα περισσότερο, καθώς και η θέληση μας ώστε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι άνθρωποι, να μπορέσουμε και εμείς όταν έρθει η στιγμή να κριθούμε με επιοίκεια για τις πράξεις στη παρούσα ζωή.
ΔΙΚΑΙΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΖΩΣΙ.