«Έσβησε» 19χρονη χαρίζοντας ελπίδα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες

Σε ηλικία 18 ετών ξεκίνησε να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της στα παιδιά του Ινστιτούτου Αναπτυξιακής Αποκατάστασης (πρώην Ψυχολογικό Κέντρο Βόρειας Ελλάδας), στο Φίλυρο της Θεσσαλονίκης. Το όνειρο αυτό, όμως, κράτησε ... λίγο, καθώς έναν χρόνο μετά "έφυγε", χτυπημένη από τον καρκίνο.

Η ιστορία της 19χρονης Αναστασίας - άριστης μαθήτριας με επαίνους και υποτροφίες, από το Κορδελιό της Θεσσαλονίκης - που στις 5 Αυγούστου του 2000 άφησε την τελευταία της πνοή, έδωσε όραμα σε άλλους ανθρώπους. Στη μνήμη της, ιδρύθηκε η Εθελοντική Ομάδα Φίλων Αναστασίας (Ο.Φ.Α.) ένα σωματείο φιλανθρωπικό, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ανεξάρτητο από οποιονδήποτε κρατικό φορέα, που στηρίζεται στην ιδέα του εθελοντισμού.

«Τον Αύγουστο του 2000 χάσαμε το παιδί μας. Ζητήσαμε από συγγενείς και φίλους να μην υπάρχουν στεφάνια στην κηδεία και συγκεντρώσαμε όλα τα χρήματα. Ξέραμε ότι η κόρη μας είχε ξεκινήσει πρακτική στο Ινστιτούτο Αναπτυξιακής Αποκατάστασης, θέλοντας να προσφέρει αγάπη, αλλά μέχρι τότε ήμασταν στον 'κόσμο' μας. Η πρακτική κράτησε μόλις δύο μήνες, καθώς στη συνέχεια διαγνώστηκε η ασθένεια» δήλωσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η πρόεδρος της Ομάδας Φίλων Αναστασίας και μητέρα της νεαρής κοπέλας, που τόσο πρόωρα κόπηκε το "νήμα" της ζωής της, Ελεονώρα Καλαμπίδου.

«Μόλις καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας από την απώλεια, πήραμε τα χρήματα και πήγαμε στο Φίλυρο, στο οικοτροφείο που παρέχει ειδική αγωγή σε παιδιά με νοητική υστέρηση. Μας ήταν δύσκολο... Αγοράσαμε εσώρουχα για τα παιδιά και δώσαμε λεφτά για να φτιαχτούν τα παράθυρα στο ΙΝ.Α.Α. Δεθήκαμε αμέσως με τα παιδιά που ήταν εκεί και είχαν ανάγκη από μια αγκαλιά, καθώς οι γονείς τους δεν βρίσκονται στο πλευρό τους για να τα βοηθήσουν. Θυμήθηκαν και αυτά την κόρη μου...» συνεχίζει η κ. Καλαμπίδου.

Μετά τις πρώτες επισκέψεις και δειλά - δειλά, η 52χρονη, σήμερα, Ελεονώρα Καλαμπίδου και ο σύζυγός της Θεμιστοκλής, σκέφτηκαν να κρατήσουν "ζωντανό" το όνειρο της κόρης τους. Ίδρυσαν την Εθελοντική Ομάδα Φίλων Αναστασίας, μετέτρεψαν το σπίτι τους σε γραφεία της ομάδας και την αποθήκη τους σε χώρο συγκέντρωσης αγαθών για άτομα με ειδικές ανάγκες και τις οικογένειες τους, για ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά που χρειάζονται αγάπη και φροντίδα.

«Έχασα ένα παιδί, αλλά τώρα έχω δεκάδες άλλα. Έχω τον Γρηγόρη, τον Χρήστο, την Αλεξάνδρα, τη Δέσποινα, που δεν έχουν σημείο αναφοράς με τους γονείς τους. Είναι όλα παιδιά μου κι εγώ είμαι η μαμά τους» λέει, δίχως δισταγμό, η 52χρονη.