Τι φανερώνει η Ανάσταση του Λαζάρου
Από το πέλαγος δε των νοημάτων της Αγίας Γραφής, που αναφέρονται στο θέμα αυτό, εντυπωσιάζουν τα εξής:
α) Ότι ο Χριστός είναι ο φίλος των ανθρώπων.
Όταν ο Κύριος πληροφορήθηκε για τον θάνατο του Λαζάρου, στράφηκε προς τους μαθητές Του και είπε: «Άγωμεν... Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται»(Ιω. ια' 7,11). Για τον Κύριο δηλ ο πιστότατος σ' Αυτόν Λάζαρος ήταν φίλος εγκάρδιος. Για τον λόγο δε αυτό σημειώνεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη επιπρόσθετα ότι «ηγάπα ο Ιησούς τον Λάζαρον» (Ιω. ια' 5). Όταν μάλιστα έφθασε κοντά στο μνήμα του, ο Κύριος, όπως είναι γνωστό, δάκρυσε από τη συγκίνηση και για τούτο εκείνοι που τον έβλεπαν έλεγαν: - «Ίδετε πως εφίλει αυτόν» (Ιω. Α' 36). Κοιτάξτε δηλ πόσο τον αγαπούσε!
Τέτοια αγάπη όμως έχει ο Κύριος προς όλους τους ανθρώπους, εφόσον ανατέλλει «τον ήλιον αυτού» προς όλους, και ιδιαίτερα προς τους πιστούς και για τούτο διαβεβαίωσε ότι «εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήσει, θάνατον ου μη θεωρήσει εις τον αιώνα» (Ιω, η' 51), ενώ και στη ζωή αυτή η συναίσθηση της παρουσίας και της φιλίας του Χριστού καθιστά κάθε πιστό αισιόδοξο και δυναμικό.
β) Ότι ο Χριστός είναι η ανάσταση και η ζωή.
Όταν ο Χριστός έφθασε στη Βηθανία, η αδελφή του Λαζάρου Μάρθα του είπε με παράπονο ότι, αν ήταν εκεί, δεν θα πέθαινε ο αδελφός της. Εκείνος όμως τη διαβεβαίωσε ότι θα αναστηθεί ο αδελφός της.
Γνωρίζω Κύριε, αποκρίθηκε τότε εκείνη, ότι θα αναστηθεί, «εν τη εσχάτη ημέρα», δηλ κατά την ημέρα της κρίσεως.
«Εγώ ειμί, τη διαβεβαίωσε τότε ο Κύριος, η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» (Ιω. ια' 26). Στα πιο πάνω λόγια η Μάρθα απαντώντας, διαβεβαίωσε τον Κύριο οτι πιστεύει ακράδαντα, λέγοντας: «Κύριε, εγώ πεπίστευκα ότι συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού, ο εις τονκόσμον ερχόμενος» (Ιω. ια' 27)
Από τα πιο πάνω λόγια φαίνεται καθαρά οτι η ανάγκη για την σωτηρία των ανθρώπων. Είναι η πίστη στη θεανθρώπινη φύση του Κυρίου και στο κοσμοσωτήριο έργο Του. Για τον λόγο αυτό έλεγε αργότερα ο απόστολος των εθνών το «πίστευσον και σωθήση» (Πρ. 16,31) αυτή δε την πίστη, που είχε η Μάρθα, την είχε στα χρόνια της Π. Διαθήκης ο πατριάρχης Αβραάμ και για τούτο αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι «επίστευσεν τω Θεώ και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην» (Ρωμ 4,3). γ) Ότι κάθε αναστημένος πρέπει να πορεύεται προς την απάθεια.
Ύστερα από τα πιο πάνω, η Μάρθα φώναξε και την αδελφή της Μαρία, που έσπευσε να συναντήσει τον Κύριο στο μνήμα του αδελφού της και πέφτοντας στα πόδια του, είπε: «Κύριε, ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός» (Ιω ια 32). Στρεφόμενος προς τον τάφο φώναξε προστακτικά «Λάζαρε, δεύρο έξω» (Ιω ια 43).
Στο πρόσταγμα δε εκείνο όλοι οι παρευρισκόμενοι είδαν τότε το πιο παράδοξο θέαμα, δηλ τον Λάζαρο, που ήταν «δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας», να ανασηκώνεται από τον τάφο και αναπηδώντας να βγαίνει έξω από αυτόν, ενώ ο Κύριος έδωσε την τελευταία προσταγή, λέγοντας:
«Λύσατε αυτόν και άφετε υπάγειν» (Ιω ια 44)Λύστε τον δηλαδή και αφήστε τον να πορευθεί «προς την μακαρίαν απάθειαν».
Το θαύμα δε αυτό έγινε τότε αφορμή, ώστε να πιστεύσουν «εις Αυτόν» όλοι οι θεατές, γιατί ήταν απίστευτο στην ανθρώπινη ακοή, ενώ αποδείκνυε κατά τον πλέον χειροπιαστό τρόπο και τη Θεία φύση του Κυρίου.
Ταυτόχρονα δε προανήγγειλε την ανάσταση και όλων των πιστευόντων στον Κύριο, ενώ οι μαθητές Του γίνονταν στο εξής μάρτυρες όχι μονάχα της Ανάστασης του Χριστού, αλλά και του Λαζάρου, τον οποίο είχαν στο εξής κοντά τους σαν 13° Απόστολο και σαν την πιο ζωντανή απόδειξη της ανταπόδοσης των πιστών «εν τη αναστάσει των δικαίων», όπως πρέπει να γινόμαστε όλοι οι Χριστιανοί.
Του Αχιλλέα Πιτσίλκα, διδάκτορα θεολογίας
Διαβάστε επίσης